atelier

la petite sonnette d' alarme

Luid tromgeroffel in de verte, ik voel me leeg, lees mijn blog uit 2008, sta versteld van de verbeelding en vraag me af wat er veranderd is. Kleine dingen die me beroerden, vroegen om vastgelegd en gedeeld te worden in woorden. Is dit ouder worden? Is de evolutie in mijn schilderen, van louter figuratief naar abstractie en diep gegraaf in mijn ziel, de reden? Of ben ik uitgedeeld en staat er een nieuwe fase te wachten? Dit jaar ga ik hierop geen antwoord krijgen vermoed ik, de zon krijgt geen kans om mijn hart te verwarmen. Mijn demente schoonmoeder zit in een gesloten instelling, mijn lichaam takelt verder af, de dood komt dichterbij en in paniek trek ik voortdurend weg van dit enge en verstikkende leven van voetbal, crèches en naschoolse opvang, vrouwen die zeuren over de onmogelijkheid van de eigen keuze om werken te combineren met hun Hanneloreke en Jonaske, valse kneuterigheid neemt de overhand, alles wordt verkracht tot leuke hebbedingetjes om geld te slaan uit een algemeen ongenoegen, stoere Bartel noemt zijn groenten op tv 'tomaatjes', ik haak af. Hakmes in de kop, afgerukte kinderarmen, patenten op planten, verkavelingsangst en ultragevaarlijke windmolens, we kruipen terug in ons kot en hebben heimwee naar vroeger waardoor alles stilstaat. Misschien brengt dat me tot een antwoord op mijn vraag. Creativiteit moet geteeld worden, een zachte voedingsbodem vol warme wormen die de grond uitkruipen en mensen besmet, ze wakker schudt en laat kennismaken met  de liefde die we allemaal missen. 

Ellen

+ MOTORES

+ MOTORES - acryl op canvas - 60 x 80 cm

pioenen

Prachtige bloemen bij mijn vriend Piet Raemdonck

dansen

Ik dans en weet niet waarom, althans ik kan het niet uitleggen waarom ik er mee begon, ik plande deze intensieve dansweek om uit te zoeken wat me leidt. Drie dagen improvisatietechnieken met Mat Voorter in La Raffinerie in Brussel, een dag optreden met ons dansgezelschap De Genoten in Ath, en een volledig weekend Axis Syllabus met Baris Mihci in studio Hybrid. 

Waechter - A.R.Penck

Het voelt aan als een avontuur, een onderzoek naar mijn grenzen, tekortkomingen, slechte gewoonten, drijfveren, diepe gevoelens of identiteit, mijn lichaam doet pijn, mijn heup diep in mijn liesstreek steekt, mijn nek stijf door mijn aangeboren verkramping door het feit dat ik met te veel moeite mijn best wil doen terwijl dat nou net niet echt nodig is in dans of het leven. Des te minder ik mijn spieren gebruik des te vlotter en soepeler de dans, het tegenovergestelde van 

Baris Mihci

wat me geleerd werd. Ik smeet me in de professionele dans en ik ben blij, mede door mijn licht autisme, alles of niets, duidelijkheid in bedoelingen of plannen. Thuis sla ik moe mijn boek open over A.R. Penck en zie losse en vrije schilderijen, besef plots dat een intensieve week schilderen ook een goed idee is. Uiteindelijk komt het erop neer om net die vrijheid te vinden die kan helpen om het banale van het leven te overstijgen.

Mat Voorter

soldaten I & II

Soldaten I & II - oil and acryl on canvas - 40 x 60 cm

zielvoedsel

paviljoen Gerrit Rietveld

Paviljoen Aldo Van Eyck

Joep Van Lieshout

Twee vazen, twee urnen, twee potten met dezelfde plant, twee kandelaars of een combinatie van deze elementen is het vaste thema achter de ramen der Nederlandse huizen. Het weerhoudt mij er niet van om met Van Gogh een sla met brie te eten, noten en honing er bovenop, terwijl hij vertelt over z'n monsterlijke schildersdrang achter de muren van de inrichting, dikke klodders bezeten verf in vreemde kleuren die het geheim der natuur trachten te ontluisteren. Aldo toont me het grondplan van zijn paviljoen, verplichte leerstof uit mijn architectuuropleiding maar nu tastbaar terwijl ik er in verdwaal, het verschil tussen open en omsloten is niet meer duidelijk, ik geniet van de oorsprong der goede bouwkunst en feliciteer Rietveld met zijn bijdrage, licht, zon, doorzicht, een ode aan het leven en een open geest, net zoals het ruime omliggende landschap van de Veluwe dat zijn schapen verwarmt met de aardse geur van droog stro en zijn natte hondenneus in mijn hand duwt, alweer die open blik in trouwe ogen. Joep van Lieshout krijgt mij alweer op de knieën, ik sleur me met moeite verder tot aan het raam van de woonwagen en gluur over de rand binnen in de polyester baarmoeder vol witte kussens, appelblauwzeegroene badkamer temidden van sparren, de wielen eronder geven me het vrije gevoel nergens thuis te moeten horen, vertrek indien nodig! Charley Toorop staat op de achtergrond te  neurieën, ze brengt me van de wijs, een clown, een appelboom vol roze bloesems, een schedel, de éénzaamheid van de herder naast de grafheuvels, de plaats van het voormalige Belgische vluchtelingenkamp uit de eerste wereldoorlog, het verduidelijkt Erlend Loe's Doppler, waarin het hoofdpersonage zich na een val met de fiets terugtrekt in de natuur en een totem kapt uit dennenhout, zijn gezin en geijkte normen achterlatend, en samen daarmee de geest opent, noodzakelijk om grootse dingen te verwezenlijken, een deel rebellie, een deel inzicht, en een groot deel belangeloosheid. 

grondplan paviljoen Aldo Van Eyck

my atelier

my atelier, new work, a deep and profound struggle this year...

it's magic

Geen afbeelding, foto of tekening, enkel letters op een wit scherm. Victor gezien in Campo, éénzaam zonder enig echt contact, het is niet meer van deze tijd. Veel gezever over wat al dan niet kan, poesjes in de lucht smijten of een kermis verplaatsen, valse verontwaardiging die voorbij gaat aan wat een mens echt nodig heeft. Vriendschap, elkaar omarmen, troosten en toefluisteren dat alles in orde komt ongeacht de tienduizenden doden in naam van macht, economische redenen of diep droevige overtuigingen die er uiteindelijk niks toe doen. Er is iets veranderd, them heavy people...

...I love the whirling of the dervishes.
I love the beauty of their innocence.
You don't need no crystal ball,
Don't fall for a magic wand.
We humans got it all, we perform the miracles. 

En alweer vraag ik me af waartoe dit leidt, en of er nog iets belangrijk is om voor te strijden, wat nu eigenlijk het belang is van dit alles. Godsdienst is duidelijk niet het antwoord of wat dacht U? Hoe ouder ik word des te beter versta ik de roep der romantiek, de behoefte om gewoon in de armen genomen te worden en elkaar toe te fluisteren dat alles in orde komt... of had ik dat al gezegd?

lost

LOST - acryl op canvas - 70 x 70 cm

abstract

acryl & collage op canvas - 80 x 100 cm

Tango

De zon schijnt, we drinken cava en dansen tango op het plein, net om de hoek, lachen met de buren, kussen Lena voor haar verjaardag net voor ze de dansvloer oploopt met Kris.

Hasselt

Herkenrode abdij en de Japanse tuin, twee uiteenlopende werelden, de eerste in volle restauratie, de tweede in volle verval, beiden visueel ruwweg 17e eeuws, rosse koeien tussen appelbomen of rechte granietlijnen gevuld met witte kiezels, van de omgeving afgesloten norse gebouwen met hun rug naar de wind of cederhouten vederlichte schuifpanelen afgewisseld met rijstpapier en grote ramen die de tuin als een gebalde en verfijnde wereldvisie tot in het centrum van de woning brengen, een louter utilitair agrarisch landschap tegenover de doorgedreven bedachtzaamheid der schoonheid, utilitair voor zover de menselijke ziel er beter van wordt. Het eerste wordt gekoesterd, het tweede kwijnt weg onder vlaamse onweerswolken, de rododendrons zien geel of hebben hun bladeren verloren, een verrotte stronk forsythia  met enkele twijfelende scheuten, de omgekapte blauwe regen en de verminkte kerselaars naast het stromende water weerspiegelen ons gevoel voor extreem snoeiwerk, het ruikt naar vocht in het Japanse huis zonder bewoonde ziel. Maar met mijn fantasie slaag ik er in om te vergeten dat ik in het lelijke Hasselt ben, het regent en de snelwegen razen vlakbij, dag en nacht onder een oranje gloed die het omliggende landschap omtovert tot een maanbasis met gesloten rolluiken.

de blokhut

"Ik heb liever karakters die lijken op een bevroren meer dan op een moeras. Ze zijn hard en kil aan de oppervlakte, maar daaronder diepzinnig, onstuimig en levendig. Die andere zijn ogenschijnlijk zacht en sponzig, maar vanbinnen levenloos en ontoegankelijk", lees ik in het ontroerend éénvoudige boek 'zes maanden in de Siberische wouden' van Sylvain Tesson, die zich zoals de titel reeds deed vermoeden afzondert in totale éénzaamheid aan het 700 km lange en 80 km brede Bajkalmeer en het niet te onderschatten belang van de blokhut beschrijft. De laatste tijd lees ik meer over kluizenaars, duizenden jaren oude wandelpaden, bewaarde voetsporen uit het Neolithicum of het mystieke van bevroren meren, mos in de bomen, de georganiseerde chaos van de natuur. De vraag of het eigenlijk aanvaardbaar is om mezelf af te zonderen in een boshut spookt me geregeld door het hoofd, vooral als ik er naast het zorgvuldig gestookte haardvuur enkel op een stoel zit en naar buiten kijk, de wind door de sparren en een fazant op één van de takken, diep tevreden over de tijdelijke vlucht uit de verplichte snelheid van het stadsleven. Het boek steunt me in mijn liefde voor vlaktes, bossen, het gebrek aan mensen en onderling opgelegde gedragspatronen. Vandaag spreek ik af met een vriend, José, we praten enkele uren over fotografie, schilderen, twijfel en kunst, sociaal aanvaarde levenstijl, drinken enkele glazen rosé, hij vermeldt Miquel Barcelo die ik niet ken, besef dat er nog veel te ontdekken blijft in de wereld zolang ik maar moeite blijf doen. Jeroen zit er ook, hij aanhoort waar ik mee bezig ben en stuurt me een film door over Dick Proenneke die in Alaska een blokhut bouwde en er dertig jaar ging leven. Jan Martens, die me vijf jaar geleden overhaalde om te beginnen met hedendaagse dans,  valt dan weer binnen alvorens naar Parijs te vertrekken voor z'n voorstelling La BETE, a solo for Joke Emmers. Eens thuis begin ik aan een schilderij onder invloed van José die uit mijn verhalen het idee ontwikkelt dat ik hard bezig ben met communicatie of het vermijden van communicatie, de strijd tussen een sociaal leven en de afzondering, de wil om mee te draaien of net niet, schuldgevoel daarover of zeker zijn in de situatie. Ik moet toegeven dat vrienden me inspireren, vooral als ze ruimte maken voor onzekerheid en onderzoek, experiment en de enorme drijfveer om te creëren en m'n verleden als louter geprogrammeerd architect en mens achter mij te laten, vanaf een bepaalde leeftijd is de tijd aangebroken om aangeleerde kunstjes af te bouwen.

more fire!

Londen en Berlijn brachten chaos in mijn hoofd, ik doe te veel dingen op één dag en heb bovendien dan nog eens het gevoel dat ik niets doe, het soort onrust dat me al m'n ganse leven achtervolgt, alsof ik voortdurend dingen mis die ik had moeten ondergaan. Een uitweg naar het bos is dan de verplichte oplossing, bak worstjes boven een open vuur, lees mijn boek 'De Oude Wegen' uit, ook de laatste van Oscar van den Boogaard 'De tedere onverschilligen' en blijf er ook onverschillig bij, zeer herkenbaar als relaas van een ouder wordende homo die z'n vlucht zoekt in onbestaande romantiek, ook al gaat dit boek er normaal gezien niet over. De vogel in de bomen fluit zich te pletter, ik beslis om pasta vongolé te maken vanavond terug in de stad en schilder nadien met slordige borstelstreken, het maakt me niet meer uit of het voldoet aan mijn opgelegd schoonheidsideaal, misschien is dit het begin van loslaten, wie weet? 

de consument

stift op papier

der Tod

work in progress - oil on canvas - 'der Tod' - 60 x 80 cm

op z'n paasbest...

Oostende op paasmaandag is als een communiefeest, saai dus. Vrouwen in bontmantels, oudere mannen met foeflikkers in een tas, grootouders die achterlijk hun enig kleinkind verpamperen en verknoeien, eet je wafel, ja het mag met de handjes, maar pas op voor de bloemsuiker, kom hier, zet uw brilleke op, niet te ver (foto nemen), nee ga zitten, niet te snel lopen, pas op want je gaat vallen, een oude vrouw met bloemenmuts en nerts tot op de grond loopt zwaar opgemaakt voorbij, ik zit nog in de sfeer van de achterlijke familie Planckaert (vooral de vaders excuseer...) gisteren bij Paul de Leeuw in mijn hoofd, lager kan je niet vallen denk ik dan. Plots wist ik... ik wil terug naar huis, zij het dan in lange files,  losbreken uit de vlaamse, zondagse kleinburgerlijkheid, ik heb er geen boodschap aan. De wegen rijden mijns inziens plots vol BMW's, de crisis treft niet iedereen klaarblijkelijk want het autobedrijf maakt stijgende winsten. Waar is dat gekraakt bedrijfsgebouw waar ik kan schilderen van 's morgens tot 's avonds en low budget leven? Het wordt me duidelijk dat ik naar iets anders verlang, het kunstwerk van Arne Quinze was, ook al had ik er voordien geen goed oog op, voor mij een verademing vandaag tussen al dat fluffy gekabbel en zogezegd voorbeeldig gedrag. Of hoe een werk plots kan invullen wat je op dat moment denkt, de brave families in hun propere, gevoelloze en duur betaalde appartementen op de zeedijk, oog in oog met de vijand, vertrappelde boeien in fluorood die alle saaie zekerheden confronteren met de chaos en richtingloosheid. Ik snap plots de beslissing om dit werk te kiezen, het schudt wakker en dat is echt wel nodig. Mag ik wel even vermelden dat de garnaalkroketten met gefrituurde peterselie op het terras van Hotel Du Parc in de zon met een glas rosé erbij, reuze waren?

Fata Kiefer

Het ontdekken waard!

Brilliant!

Emanuel Gat ontroerde mij reeds met winter variations, dus mocht Brilliant Corners mij niet ontsnappen. Deze hallucinant menselijke en gestructureerde choreografie met verschuivingen is een experiment in expressie en onderlinge verhoudingen, gedragingen, het aftoetsen van gevoelens door beweging, uitputting, tederheid, afstoten, achtervolging, intimiteit, radeloosheid of plezier, een uur lang zonder pauze of aarzeling, het herleidt mij tot een zak patatten, de perfectie en intense vastberadenheid van de dansers in groep en individueel overtuigt me van de prachtige en rijke uitdrukkingsmogelijkheden via het enige werktuig dat iedereen bezit, het lichaam. Ik denk dat ik nog even blijf dansen maar dan hopelijk zonder deze perfectie na te streven, aanpassing aan eigen middelen is ook een methode tot inzicht.

Vrolijk Pasen!

Georganiseerde feesten kunnen een ware nachtmerrie zijn, bij een oude man op schoot in de Grand Bazar, springkastelen en griezelige clowns, zwarte pieten door een schouw... of een zielige paashaas uitgenodigd door smakeloze ouders. Instante gratificatie zonder vraagstelling of diepere gevoelens, de oppervlakkigheid van een shopping mal, het leven zoals het massaal geconsumeerd wil worden.

move!

Helemaal in de lijn van de vorige weken, deze cd vandaag gekocht, John Tejada - the predicting machine

Gio

ik laat U hem zelf ontdekken, deze jonge artiest uit New York, esthetisch in z'n grafisch werk, subversief en keihard in z'n video's... it' s time to wake up!

http://gioblackpeter.com

zelfportret

Hair

Berlijn heeft vreemde uitwerkingen op mij... op het label van Ellen Allien, BPitchControl: In een wereld waarin seksualiteit nog steeds verbonden is met regels en wetten,  deze interessante man/vrouw: Aerea Negrot. 
http://www.aereanegrot.com/