Vlaanderen onafhankelijk!

Oktober 2011 was de eerste keer dat ik Peter Callebouts' woning aanschouwde, samen met enkele andere van zijn huizen in Nieuwpoort. Vandaag ondernam ik een nieuwe bedevaart te voet vanuit Oostduinkerke. Blij dat er in België ooit razend knappe architectuur werd gemaakt, meestal door idealisten, wars van kapitaalverwerving en boordevol visie. De superieure kwaliteit, geinspireerd door de Japanse architectuur, in de duinen (beperkt tot het perceel zelf, want het idee om de percelen onmerkbaar door te laten lopen in een natuurlijk duinenlandschap vond geen gehoor bij de promotor) steekt schril af tegen de huidige toestand van de woning. Even later staan we terug tussen de troosteloze betonwanden en pseudo-cottage buildings, een lege kerststal tegen het politiebureau, verbodsborden aan de rand van een triest plein naast appartementen met parkingzicht en plastieken buxusbollen op verlaten terassen, Vlaamse onafhankelijkheid gaat hierin geen verbetering brengen vrees ik.

bezeten

Het is een natuurlijk mechanisme, ik wil doorlopend bezig zijn, schilderen, mag ik het presteren noemen of verwijst dit te veel naar een valse en opgelegde verwachting uit het verleden? Met het mechanisme bedoel ik dat ik strijd met deze onderhuidse dwang enerzijds en de uitvluchten die ik zoek om dit niet te hoeven doen anderzijds. Om niet gek te worden, om zichzelf te sparen, zou de geest zo ver gaan om limieten te leggen tegenover de grenzeloze drang om te creëren? Bijvoorbeeld door net dat ene glas te veel te drinken, me moe te voelen, het recht om even neer te liggen op de zetel of is dit lafheid? Ik las net 'Man met blauwe sjaal' van Martin Gayford over de beleving van zijn model staan voor Lucien Freud, en heel het universum rond deze lange en intensieve periode, ik voel me plots mislukt. Freud schildert als tweeëntachtigjarige elke dag, desnoods 's nachts, bezeten door verf, doek en de confrontatie met zijn modellen, vlek per vlek, het is zijn leven. Ik ben jaloers op de bezetenheid van een man, hoogstwaarschijnlijk is het aan mij om mijn eigen weg te zoeken. Wij als Belgen trekken ons 's avonds terug in onze huizen, sluiten de rolluiken en kruipen in onze eigen wereld. Vanavond zit ik in een appartement aan zee, Oostduinkerke. Het is een gebouw uit  de jaren '60 in witte geglazuurde baksteen, rechttoe, rechtaan, maar in de living is er één groot raam dat uitkijkt op de duinen, geen weg ertussen, net zoals de ramen in Japanse huizen uitkijken op de tuin. Ik beeld me in dat ik deze ruimte volledig wit zou verven en het raam zou laten spreken als een elk seizoen veranderend schilderij, inspirerend en mij voortdurend confronterend met de inclinatie van de aarde tegenover de zon. Links van het gebouw staat een pseudo modern appartementsblok, aartslelijk natuurlijk, waar momenteel niemand verblijft maar wel een rij helle tuinverlichting met timer, het zicht van de appartementen op de zee ontneemt. Ik heb nooit begrepen waarom wij als Belgen die onmenselijk grens trekken tussen onze woningen en het landschap. Of de grens tussen eigendom en natuur, recht gesnoeid volgens perceelsgrenzen of tuinmuren. De engheid van onze aard stoort me meer en meer des te ouder ik word, wat natuurlijk vreemd is omdat toegeven aan chaos meestal weggelegd is voor jongeren, althans in mijn jonge jaren. Neemt niet weg dat ik momenteel droom om dit appartement leeg te halen en vanaf de grond, zittend op een brutaal geweven, rood kussen, het wonderlijke uitzicht te aanschouwen, constant veranderend naargelang verschillende factoren, dag en nacht, me gelukkig te voelen dat er nog miljarden jaren oude onzekerheid vol geruis bestaat die mij kan bekoren. En neen, ik ga er niet in snoeien. En ja ik ben blij dat de lantaarnpaal net voor het venster niet meer werkt, dat ene licht zou al deze betovering verkrachten. Raveel sterft terwijl ik naar de grijze horizon vol stormwolken staar, ieders weg is een andere, morgen doe ik mee aan een auditie voor een nieuwe dansvoorstelling van Nacera Belaza, een Algerijnse danseres, en lees dat ze geintrigeerd is door het lichaam dat oplost in het ledige, de omgeving, desnoods in alle stilte en minimale beweging, ik vraag me af waarom ik het doe en dan ook weer niet, want geregeld moet je andere richtingen inslaan, jezelf testen ook al ga je frontaal op je neus, en nooit vergeten... bovenal is de zee koude soep!

Het Huis Happaert

Geert Verbruggen 'WAR CANDY' pop up vitrine expo Kleine Markt 10

Openbaar · Door Het Huis Happaert

29 december 2012 om 16:00 tot 4 februari om 19:00

Hij schildert, danst, verhuurt een trendy dakappartement en runt een Bed & Breakfast. Reden genoeg om hem als talentvol te beschouwen en hem de vraag te stellen of hij zich in onze POP UP VITRINE wilde nestelen voor een tijdje. Tot 4 februari exposeert hij in onze POP UP VITRINE op de Kleine Markt 10, Antwerpen. Loop er zeker eens langs!

landscape

vuil water op canvas 

Charisma voor schapen

acryl op karton 

Ik zag een zilverreiger, zwaar en elegant tussen de kale stammen van waaibomen vertikaal omhoog vliegen, met een zware vleugelslag, het drong pas enkele seconden later door dat het een witte reiger was, bijna een vanzelfsprekendheid in deze witte vlakte. Achterin mijn auto lag een fles propaan, de winkel in Oosterlo met boerenklanten rond nieuwe kachels, de boerin de lelijkste vrouw die ik ooit zag, met versleten, vleeskleurige laarsjes met een hak, een lap stof als rok, handen in de plastiek anorak gestoken, een bril met dikke glazen en haar als een nest, kon mij niet verder helpen. Aveve langs het betonbaantje had wel een verzameling bommen in voorraad. Het is ijskoud, er zijn geen mensen in dit landschap buiten mij en m'n zus die ik had uitgenodigd als proefkonijn voor een workshop schilderen in de sneeuw, iets waar ik dit jaar graag meer werk van zou willen maken. We hebben gedronken, veel gedronken, gelachen, gehuild en ruzie gemaakt, geroepen, getierd, rustig gelezen over het charisma van Adolf Hitler, het boek leest als een trein en is in deze onrustige politieke tijden waanzinnig interessant, het manipuleren van de massa die kreunt onder een loodzware economische crisis die gebruikt wordt om een pseudo-goddelijke en ondemocratische dictatuur te verwezenlijken gebaseerd op een vals keizerlijk en superieur rasgevoel. Het leven is een moeilijke en uitermate zware opgave, zeker als je het onderste uit de kan wil halen, tegenslagen een onderdeel ervan. In diepe afgronden lijkt een goddelijke redder aantrekkelijk maar onrealistisch. Witloof met krielpatatjes, olijven en pijpajuin blijkt een heerlijk combinatie in het bos. Buiten springt een waterleiding onder luide knal, water spuit de sneeuw in en vormt onmiddellijk een zich uitbreidende plas ijskoud water die zich een weg zoekt tussen verrotte bladeren en zand. Ik sluit de hoofdkraan af in de ondergrondse put met spinnen en vertrek voor een grote wandeling langs de Nete die ouderwets door het landschap kronkelt, geen rechte lijn met zicht vooruit, niet echt duidelijk waarom er kronkels zijn. De weg wordt er alleen maar langer door maar de zichten op de omgeving veranderen voortdurend en houden het boeiend. Het schaap ziet mij en loopt uit angst naar de andere kant van de weide, het bruine lam naast de verroeste ton volgt gedwee. Binnenkort wordt het opgegeten. Hitler was er diep van overtuigd dat we als mens anderen moeten opeten of opgegeten worden, er zou geen andere keuze zijn... ik heb mijn twijfels.

stift op papier

zelfportret

zelfportret met bloemen - olieverf op canvas - 60 x 80 cm

portret

En dan na al die jaren en het bekijken van David Hockney, riep olieverf me terug op het matje. Ik begin aan een portret, net zoals ik vier jaar geleden begon, de geur van terpentijn, de vette substantie, maar met de ervaring van de voorbije, lange strijd. Ik denk dat ik weer geen tv kijk vanavond...

skull

acryl op papier

bekehr dich! Hockney lebt!

Even mijn buik vol van onze nieuwe burgemeester die te pas en te onpas in de pers zijn mening moet ventileren over muziek, kunst, de pers zelf of zaken die hem niet interesseren, vertrek ik naar Keulen. Men raadt het mij af, honderden kilometers files, sneeuw, ijzel, een ochtendspits om U tegen te zeggen. Ik vertrek toch en rij in dik twee uur vlot naar Duitsland, passeer de grote raffinaderij als een reusachtige dampende stoomboot in het landschap, neem de verkeerde afslag maar rij door de stad alsof het de mijne was richting parking Dom, parkeer en kruip uit de grond, koop een ticket voor David Hockney in het museum Ludwig. Oude dames staan naast mij en bewonderen de immense I-Pad tekeningen terwijl ze tegen elkaar uitleggen dat het om een app gaat die je kan installeren, en dat ze het ook wel fijn vinden om te doen, ik geniet ervan, dit is de toekomst, felle kleuren, kinderlijk schilderplezier op zeer grote en kleine schaal, de kracht van lijnen en verbeelding. Het is te veel werk, gigantisch werk, het geeft me zin om te schilderen, de kaleidoscopische filmbeelden van de vertraagde doorgang van de bomenlaan in elk seizoen zijn hallucinant ontroerend. Na drie uur sta ik terug buiten, loop de Dom in voor het door Gerhard Richter ontworpen nieuwe glasraam waarvan de Keulse kardinaal de abstractie als een overbodige vrijblijvendheid omschreef, via de alom tegenwoordige shoppingstraat en bedelaars naar de Rijn, neem foto's van de Hohenzollernbrücke met z'n sloten, "bekehr dich! JESUS LEBT! Lies die Bibel! Und lebe danach!" lees ik erboven, in de verte Frederik III op z'n paard tussen de treinen, ik probeer deze gebroken stad te begrijpen, koop enkele nougatbretzels in één van die fantastische bakkerijen vol feestelijke sprookjeskoeken en bedenk dat wij in België enkel opgeblazen kartonnen koffiekoeken kunnen krijgen. De vrouwen met rood en blauw haar en enkele vitrines doen vermoeden dat carnaval in aantocht is, ik heb er nooit echt van gehouden, maar na deze explosie van Hockney's snoepkleuren, met amandelschilfers overdadig bestrooide achten en berlijnse bollen en de grijze luchten boven deze, haar wonden likkende stad heb ik er zin in. Zet de pruiken maar op en beleef de zotste tijd van je leven, nu het nog kan. In het naar huis rijden wuift een nieuw stuk futurische luxestad me uit, Duitsland heeft z'n les geleerd.

Kranhaus buildings
Architect: BTR (Bothe, Richter, Teherani, Hamburg)

Emanuel Gat Dance

Net tickets besteld voor Emanuel Gat Dance - Brilliant Corners in het Stuk te Leuven op 29 maart 2013. Helemaal onder de indruk van zijn Winter Variations in 2009 hoop ik op een tweede wonderlijke ervaring.

het gezin is heilig

... wat vergeten we snel

in the mood for love?

Eindelijk... In the mood for love. Na drie dagen dansen waaronder een intensieve workshop met Peter Jasko die de lichamelijke mogelijkheden en daarbij geestelijke expansies vorm geeft, leg ik me uitgeput neer voor het scherm en bekijk Wong Kar-Wai's meesterwerk. Mij treft vooral de extreem esthetische benadering en sfeer, de perfecte combinatie van vertraagde beelden en muziek, de DVD stopte in het midden en vertikte om verder te spelen, maar dat doet me niets, ik werd gebeten, zal het vervolg misschien later bekijken. Of niet... het belangrijkste is dat even een deur op een kier werd gezet en mijn hart iets ruimer kon pompen dan normaal. En dat is levensbelangrijk.

into the soul... never to forget

penselen

Ik kreeg van mijn zus penselen, ik vermoed Japanse, en probeerde ze uit in afzondering. Het zou een thema kunnen zijn voor het volgende jaar.

het grote niets

U had het door, ik zat drie dagen alleen in het bos. Er gaat van alles door mijn hoofd, nieuwe ideeën maar ook die stem die zich afvraagt of ik wel geslaagd ben in het leven, om als volwassen man kluizenaar te spelen in een natuurgebied, volledige stilte, een fazant die de open deur passeert en me zelfs niet opmerkt, het geschreeuw van de uil, de mannelijk oehoe of het vrouwelijk gekrijs, de regen door de kale takken. Ik stook de sauna, lig nadien naakt op een bank onder de grijze hemel, het regent zacht. Het is vroeg donker dus kruip ik in m'n slaaphoek en besef hoe belangrijk stilte is, akkoord het wekt vragen op, aangename en minder aangename vooral als het de invulling betreft van aangeleerde verwachtingen of economische vereisten om geslaagd te zijn. Het leven dient zich aan in al zijn absurditeit, niets is wat het lijkt en alles is subjectief, alweer die vraag wat nu eigenlijk de bedoeling is. Tenzij dit de bedoeling is, het zoeken en afvragen. En bijsturen, want uiteindelijk is een ontdekkingstocht misschien nog altijd fijner dan... vult u zelf maar in.

het geheim II

Roerloos frontaal

stokstijf of half voorover gebogen

vertikaal gegroefd met afhangende armen

vol fijne draden

of horizontale lijnen in een neerdruipend gezicht

de voeten op een zachte mat

op zuur en bruin naar vergeelde haren

een hoop oud papier

Achterin kruipt de groep

en houdt z'n vingers stevig dicht

bij de knoestig oude ledematen

verdwijnend in het donker

Dode vlammen springen de lucht in

de mist in vlagen

over m'n hoofd

bewierookt de stilte 

van het geheim

het geheim

Roerloos staan ze voor mij, recht of voorover gebogen, bruinrood en vertikaal gegroefd 

met neerhangende takken vol fijne, grijsgroene naaldgroepen, 

bemoste witte met horizontale lijnen in hun vreemd neerdruipende gezichten in groep bijeen, de basis in een plak mos. 

De bodem verloopt van zuur en bruin naar vergeeld, kort gras, hier en daar een hoop bijeengewaaid verdord eikenblad. 

Achterin kruipt een groep rododendrons en houdt z'n leren blad stevig dicht 

bij de knoestig oude takken, de bosrand verdwijnt in het donker. 

Oude vlammen springen de lucht in, de rook van verbrand hout vliegt in vlagen 

over mijn hoofd het bos in, 

bewierookt de stilte en het geheim.