vreemde invloed uit de Tarn-et Garonne

stift op papier 

do not always follow the guide!

Vakantie kan ook bevestigen wat je stiekem zelf dacht over de wereld, net omdat je tijd krijgt om na te denken over elementaire dingen, zoals 'beter laat dan nooit' plots verandert in 'beter nooit dan laat'. Iets te laat kan zwaardere gevolgen hebben in je leven dan iets dat nooit gebeurt denk ik bijvoorbeeld. De heilige groene Michelin gids loodst ons langs interessante dorpen, ik moet toegeven dat ze esthetisch gezien een serieuze lengte voorop liggen, vooral wat betreft het imaginaire vermogen om het verleden terug tot leven te wekken. Vandaag echter trekken we naar de markt in Castelsarrasin en belanden in een levend dorp, voel me typisch niet op mijn gemak (de reden laat ik echt even over aan U), de plaatselijke ruige rugbyploeg loopt zich mannelijk te wezen, een door leven en wind oude, verweerde vrouw en man verkopen hun met ziel geteelde artisjokken en kersen, geitenkazen als gevolg van een intense levenskeuze, de jonge courgetteplanten doen dromen van een eigen groententuin waardoor de afhankelijkheid van de fluwelen bancaire droom op een afstand wordt gehouden. Ik droom plots over m'n favoriete cosmosbloemen die ik kris kras plant tussen het wilde gras. A rose, is a rose, is a rose, ik zie negerinnen, marokkanen, antieke franse koppels met baret (barret met twee erren betekent een mittrailette), het canal du midi ligt uitnodigend te wachten op mijn boot die ik nooit zal bezitten. Ik koop een kilo handgeplukte wilde mosselen uit het bassin d' Arcachon, aan de Atlantische kust waar we ooit het uitzonderlijke zeelandschap overschouwden, rij door rijpende korenvelden naar huis, spoel ze keer op keer, net zoals mezelf douchen het gevoel geeft oude smet te reinigen,  smijt ze in de heet sissende olijfolie met verse look (niet de saaie droge maar wit-roze krakend verse net zoals de rozen die zoet en nostalgisch geurend in de tuin mij negeren terwijl ik kook). Ik drink 1, 2, 3 liter op de markt gekochte rosé uit Fronton, net vlakbij, uit de streek, filosofeer daardoor net dat ietsje meer dan normaal in nuchtere toestand, en bedenk dat ik nog nooit zo heerlijk gegeten heb, vergezeld door een ordinaire geitenkaas uit de supermarkt, "it is I Leclerc" (french onoin seller) supermarchée, maar dan nog duizend maal heerlijker dan dezelfde uit een zogenaamd sjieke bourgeois kaaswinkel in de Wiegstraat in Antwerpen. Het leven is inderdaad maakbaar, maar het vergt wel een pijnlijke hoeveelheid anarchistische energie om dit te verwezenlijken. Trouwens op het moment dat ik dit schrijf verdrinkt een gigantische reuzenwesp zich in mijn glas wijn en schreeuwt er een reuze amazone papegaai om eten. De wijn smaakt hetzelfde, mijn hoofd zwelt niet op door uitzonderlijk agressieve bacteriën. Nog even en ik vertoef in het moment van opperste gelukzaligheid, even maar en dan moet ik weer verder, zoekend, experimenterend, falend of toevallig genietend, wars van wat men ons laat geloven, bijvoorbeeld dat een uitputtende voorbereiding op pensioen de zin van het leven uitmaakt. Hahahaha, ik denk dat ik nog een glaasje drink! 

vie de Cologne

Ik reed door het middeleeuwse landschap en stopte op het marktplein van Cologne, zette me op het terras van L' arcade gourmande en bestelde eten. Ganzenlever op de koop toe, versierd met steranijs en paarse saliebloemen, vergezeld door fijne toast en verse vijgencompote. Normaal gezien eet ik het niet, vanwege de barbaarse methode van voederen en de daaruit volgende ziekelijk onnatuurlijke levergrootte. Nu hier, in deze omgeving en in dit verlaten dorp lijkt het me aanvaardbaarder en trouwens onvoorstelbaar lekker. Soms is dat doen dat je uit principe niet wil doen net heerlijk. Nadien at ik vis bedekt met een zachte witte saus en dragon en een verse tarwesla en eindigde met 'Le pastis Gascon', een uitmuntend dessert uit bladerdeeg gevuld met appels en geparfumeerd met Armagnac vergezeld door zelfgemaakt vanilleijs, chocolade en munt. Ik geniet, eten kan mijn teleurstellend wereldbeeld redden, dus maak ik nu in de boerderij toast in de pan met zeezout en paté de tête persillé, daarna waterzooi van vis, wortelen, broccoli, aardappelen en look... en op de koop toe een heerlijke Saint Mont Batz d' Autan. 

ware architectuur

Het landschap over de haag met die ene toren op de horizon die als in een godsoordeel wordt beschenen door ongelijke stralen toornend uit het grijs gelaagde wolkendek, alsof de middeleeuwen nog niet voorbij zijn, vraagt of ik niet kom. Zo'n eerlijke vraag kan mij bekoren. Ik zie stenen, opgestapeld, gemetseld, versierd, donker of juist helder gemaakt naargelang het beoogde resultaat, ronde ramen in een houten garagepoort waardoor Tati naast mij staat. Ik drink mijn eerste espresso sinds zeven maanden op het terras van café du sport, boven mij de godin der muziek op een bed voortgetrokken door vlinders, het depot journaux et publications in het 700-jaar oude vakwerkhuis is al lang gesloten, de lelies met hun geur van rottende lijken en vertederende wierook voor het zoveelste beeld van de heilige maria in de donkere zijkapel kleineert, het wit en groene tuinhek met de brievenbus leidt me naar het betonnen pad naast het huis overwoekerd door blauwe regen en eeuwig twijfelende seringen, het art deco paviljoen met de openbare toiletten ontroert eerder dan het anonieme flatgebouw erachter, even verder staat een houten woonwagen in het wilde grasland en plots wordt het mij weer duidelijk wat ware architectuur betekent.

gelukkig getrouwd

Toevallig ontdekte ik recent Erlend Loe, een Noorse schrijver, via het boek Doppler uit de bibliotheek en las ondertussen ook Naïef.Super, en nu Gelukkig Getrouwd, een hilarisch, zwart, ironisch en absurd boek dat ik voor mijn vertrek cadeau deed aan een vriendin... benieuwd wat zij er van vindt. Of hoe Garmisch Partenkirchen, twee dorpen samengevoegd door Hitler voor de olympische winterspelen, en Nigella Lawson een huwelijk kunnen redden!

ijl, tegelijk zwaar

Het leven is maakbaar bedacht ik me plots, vakantie is vervellen als een slang. Zeer vervelend de eerste dagen maar daarna komt er beetje bij beetje een vers geheugen tevoorschijn dat verduidelijkt waar het schoentje wringt. Eerst mijn eigen positie aanvaarden om verder plannen te kunnen maken en daar doet zich het eerste probleem voor. Ik wil het leven niet aanvaarden zoals het gedicteerd wordt, dus is keuzes maken van daaruit moeilijk en vertrouw ik op mijn gevoel of het verstrijken van de tijd, wat dan weer stress uitlokt vermits die beperkt is. Er bloeien zoete witte rozen naast mij, op verse takken vol donkerrode, schijnbaar zachte, sappige doornen. Rijden op de snelweg doorheen uitgestrekte franse landschappen wordt een stuk ontroerender met Serge Gainsbourg in de CD-speler, het oude, verdorde zonnebloemveld voor mij waarin mijn man als een kleiner wordende zwarte stip wegstapt op weg naar de bloeiende brem aan de overliggende bosrand is aanvaardbaarder door de herinnering aan de getormenteerde verfklodden van Van Gogh. Zonder verwondering of kunst geen leven. Ondertussen breekt de zon door de Atlantische wolkenvelden, de geur van verdampende lemen aarde mengt zich met het wilde gras. Mijn verweerde huid en ziel vervellen weer een stukje waardoor m'n zwakke plekken aan de oppervlakte komen, weggestopt uit noodzaak door de chaos van de stad, ze zuigen zich geconcentreerd vol zuurstof en vormen onregelmatige uitstulpingen die mijn lichaam deformeren en heroriënteren. Korte elektrische schokken schrikken de radeloze massa van mijn vlees en botten en vertellen me dingen die ik niet wil horen. Ik wil uitdoven in het grasveld, de veldleeuweriken hoog boven mij, de solitaire oude eik als getuige, de stam overwoekerd door klimop, z'n ledematen reikend naar de ijle, tegelijk zware lucht. Geen zin, geen reden, geen gezeur. Het is... en meer is het niet.

la sonnette d' alarme de l' apocalypse

busy painting... or trying

atelier

la petite sonnette d' alarme

Luid tromgeroffel in de verte, ik voel me leeg, lees mijn blog uit 2008, sta versteld van de verbeelding en vraag me af wat er veranderd is. Kleine dingen die me beroerden, vroegen om vastgelegd en gedeeld te worden in woorden. Is dit ouder worden? Is de evolutie in mijn schilderen, van louter figuratief naar abstractie en diep gegraaf in mijn ziel, de reden? Of ben ik uitgedeeld en staat er een nieuwe fase te wachten? Dit jaar ga ik hierop geen antwoord krijgen vermoed ik, de zon krijgt geen kans om mijn hart te verwarmen. Mijn demente schoonmoeder zit in een gesloten instelling, mijn lichaam takelt verder af, de dood komt dichterbij en in paniek trek ik voortdurend weg van dit enge en verstikkende leven van voetbal, crèches en naschoolse opvang, vrouwen die zeuren over de onmogelijkheid van de eigen keuze om werken te combineren met hun Hanneloreke en Jonaske, valse kneuterigheid neemt de overhand, alles wordt verkracht tot leuke hebbedingetjes om geld te slaan uit een algemeen ongenoegen, stoere Bartel noemt zijn groenten op tv 'tomaatjes', ik haak af. Hakmes in de kop, afgerukte kinderarmen, patenten op planten, verkavelingsangst en ultragevaarlijke windmolens, we kruipen terug in ons kot en hebben heimwee naar vroeger waardoor alles stilstaat. Misschien brengt dat me tot een antwoord op mijn vraag. Creativiteit moet geteeld worden, een zachte voedingsbodem vol warme wormen die de grond uitkruipen en mensen besmet, ze wakker schudt en laat kennismaken met  de liefde die we allemaal missen. 

Ellen

+ MOTORES

+ MOTORES - acryl op canvas - 60 x 80 cm

pioenen

Prachtige bloemen bij mijn vriend Piet Raemdonck

dansen

Ik dans en weet niet waarom, althans ik kan het niet uitleggen waarom ik er mee begon, ik plande deze intensieve dansweek om uit te zoeken wat me leidt. Drie dagen improvisatietechnieken met Mat Voorter in La Raffinerie in Brussel, een dag optreden met ons dansgezelschap De Genoten in Ath, en een volledig weekend Axis Syllabus met Baris Mihci in studio Hybrid. 

Waechter - A.R.Penck

Het voelt aan als een avontuur, een onderzoek naar mijn grenzen, tekortkomingen, slechte gewoonten, drijfveren, diepe gevoelens of identiteit, mijn lichaam doet pijn, mijn heup diep in mijn liesstreek steekt, mijn nek stijf door mijn aangeboren verkramping door het feit dat ik met te veel moeite mijn best wil doen terwijl dat nou net niet echt nodig is in dans of het leven. Des te minder ik mijn spieren gebruik des te vlotter en soepeler de dans, het tegenovergestelde van 

Baris Mihci

wat me geleerd werd. Ik smeet me in de professionele dans en ik ben blij, mede door mijn licht autisme, alles of niets, duidelijkheid in bedoelingen of plannen. Thuis sla ik moe mijn boek open over A.R. Penck en zie losse en vrije schilderijen, besef plots dat een intensieve week schilderen ook een goed idee is. Uiteindelijk komt het erop neer om net die vrijheid te vinden die kan helpen om het banale van het leven te overstijgen.

Mat Voorter

soldaten I & II

Soldaten I & II - oil and acryl on canvas - 40 x 60 cm

zielvoedsel

paviljoen Gerrit Rietveld

Paviljoen Aldo Van Eyck

Joep Van Lieshout

Twee vazen, twee urnen, twee potten met dezelfde plant, twee kandelaars of een combinatie van deze elementen is het vaste thema achter de ramen der Nederlandse huizen. Het weerhoudt mij er niet van om met Van Gogh een sla met brie te eten, noten en honing er bovenop, terwijl hij vertelt over z'n monsterlijke schildersdrang achter de muren van de inrichting, dikke klodders bezeten verf in vreemde kleuren die het geheim der natuur trachten te ontluisteren. Aldo toont me het grondplan van zijn paviljoen, verplichte leerstof uit mijn architectuuropleiding maar nu tastbaar terwijl ik er in verdwaal, het verschil tussen open en omsloten is niet meer duidelijk, ik geniet van de oorsprong der goede bouwkunst en feliciteer Rietveld met zijn bijdrage, licht, zon, doorzicht, een ode aan het leven en een open geest, net zoals het ruime omliggende landschap van de Veluwe dat zijn schapen verwarmt met de aardse geur van droog stro en zijn natte hondenneus in mijn hand duwt, alweer die open blik in trouwe ogen. Joep van Lieshout krijgt mij alweer op de knieën, ik sleur me met moeite verder tot aan het raam van de woonwagen en gluur over de rand binnen in de polyester baarmoeder vol witte kussens, appelblauwzeegroene badkamer temidden van sparren, de wielen eronder geven me het vrije gevoel nergens thuis te moeten horen, vertrek indien nodig! Charley Toorop staat op de achtergrond te  neurieën, ze brengt me van de wijs, een clown, een appelboom vol roze bloesems, een schedel, de éénzaamheid van de herder naast de grafheuvels, de plaats van het voormalige Belgische vluchtelingenkamp uit de eerste wereldoorlog, het verduidelijkt Erlend Loe's Doppler, waarin het hoofdpersonage zich na een val met de fiets terugtrekt in de natuur en een totem kapt uit dennenhout, zijn gezin en geijkte normen achterlatend, en samen daarmee de geest opent, noodzakelijk om grootse dingen te verwezenlijken, een deel rebellie, een deel inzicht, en een groot deel belangeloosheid. 

grondplan paviljoen Aldo Van Eyck

my atelier

my atelier, new work, a deep and profound struggle this year...