Aan de bushalte stond ik met mijn verworven abonnement op zak, gratis gekregen na het inleveren van mijn wagen, vergezeld van moslima's in zwarte shador, en inlanders kakelend over hun regels en de menopauze. De bus bracht me naar mijn doel, de stad der huismoeders en vluchtoord van gepensioneerden, het walhalla van slechte smaak en treurigheid, dankzij vier cadeaubonnen die morgen zouden vervallen. De tempel der droevenis opent om 9 uur, de winkels pas om 10 uur, en dus zat ik onder de plastieken nepklok op de bank naast een plas lekwater, achter mij de moddervette moeder en schoonmoeder met twee doorschijnende, platte en kalende peuters, klaar voor de pasfoto's in de zielige 'shop' naast de ingang. De lelijke lilliputters vingen, hoogstwaarschijnlijk uit gewoonte, een hoog snerpend gekrijs aan dat gevoelloos weerkaatste op de granieten kolommen en roze tegelvloer, beantwoord met debiele kindertaal van de twee dikke stadsbewoners...ééééééjaaaaaaah... dubbiedubbiedubbiehopla flitske! Drie verdwaalde mannen stonden met de handen in de shortzakken, het vormeloze T-shirt rond het uitgezakte lichaam, zogenaamd bewonderend te staren naar een uitgestalde, gestroomlijnde waterscooter, dromend van hun vlucht naar een ander leven, ver weg van HEMA, gemummificeerde palmen, Vandenborre en kindergeluk. Tevreden zat ik op de bus terug richting Astridplein, de nieuwe koffiezet op de schoot, vol hoop op een betere wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten