Aan het scherm gekluisterd eergisteren bij het debat tussen de Zwitserse filosoof en islamoloog Tariq Ramadan (blog) en de journaliste Caroline Fourest (blog) op de Franse zender (klik op de blog van Ramadan en je kan de uitzending bekijken), werd ik opgenomen in een discussie die zo complex is dat een visie of een vooropstellen van een persoonlijke waarde wel nodig is om hierin een opinie te vormen. Men kan, zoals Ramadan voortdurend doet tijdens de uitzending, Fourest bezien als een linkse journaliste, die evengoed een visie oplegt aan andere mensen. Men kan Ramadan, zoals Fourest beschouwt, bekijken als iemand met een dubbele moraal, gematigd bij Westerlingen, fundamentalistisch tegenover de moslims. Heen en weer werd ik geslingerd, maar wat me uiteindelijk wel opviel is dat Fourest de moslimgemeenschap niet aanvalt, enkel de handelingen van Ramadan, die ze bestudeerde gedurende vijf jaar door het lezen van zijn boeken en beluisteren van zijn cassettes, en zich daar serieuze vragen bij stelt, niet meer. De manier van praten van Ramadan vertrekt dan weer vanuit de vrijheid van godsdienstbeleving van de moslim in het Westen en zijn emancipatie, bewerend dat de sharia en het geloof perfect te combineren zijn met de seculiere Europese wetten. Hij laat niet na om foutieve beweringen te uiten (200 zogenaamde fouten in Fourest's boek zijn er uiteindelijk 3 waaronder de tijd om van Genève naar Lyon te sporen), en de discussie te verzwakken door geregeld te verspringen van onderwerp, of vergelijkende veronderstellingen te maken, de methode van een Filip Dewinter, niet rechtlijnig, noch klaar en duidelijk, maar het gesprek ondermijnend. Of vergis ik mij? Het is het gevolg van onze moeizaam en pijnlijk verworven vrijheden dat in het Westen de opkomst van de Islam met argusogen wordt bekeken, zeker gezien de scheiding kerk & staat reeds lang achter ons ligt, een belangrijke evolutie naar een maatschappij waarin ieder, man of vrouw, zijn verantwoordelijkheden moet nemen en in ruil daarvoor mag genieten van vrijheid van denken en doen, in die mate dat het bijdraagt tot een mooiere, moderne en betere wereld, waarin alle mensen gelijk zijn, en niet worden beoordeeld door een god of geloof die uiteindelijk resultaat zijn van menselijke schriftuur en doodsangst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten