Net naast het openluchttheater in het Rivierenhof ligt een pad, af en toe moet ik er heen... het is S-vormig, meer een afgeplat slank talud aan beide kanten geflankeerd door water, rechts het zwarte vlak van de vijver met aan de overkant scheefgezakte platanen waaraan hier en daar nog een goudgeel blad hangt, de donkerpaarse knoestige armen van de omvergevallen treurwilg kruipen uit het water en buigen hun deken bleekgroene lancetbladeren sierlijk naar het stille oppervlak, links een beek met lage grassen en een rij reuze moerascypressen die de bochtige lijn volgen, verkleurend van bruin naar oranje en grasgroen, klaar om hun naalden te verliezen zodat hun grillige doch kaarsrechte stammen als een golvende rij gegroefde afgodsbeelden de weg van ver markeren, de laagstaande zon weerspiegelt zich op het glinsterende keienpad ertussen, bezaaid met okeren edelstenen tussen spiegelende regenovalen, het leidt naar nergens... maar af en toe ga ik er heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten