Alles heeft twee gezichten waardoor het niet mogelijk is om goed te doen voor iedereen, zelfs niet voor jezelf. Ouders zijn mensen die je in alles steunen of mensen die je leven beoordelen, kinderen zijn romantische wezentjes met een glimlach op het gelaat of zijn kleine etters die het leven tot een waanzinnige hel maken, geslaagd zijn in je job betekent geslaagd zijn in de ogen van anderen met de financiëel uiterlijke kenmerken of beantwoordt niet aan dit door banken en verzekeringsmaatschappijen gecreëerde beeld, net zoals gezondheid diep van binnen bepaalt of je beantwoordt aan de esthetisch en moreel verantwoorde nepmaatschappij van gefotoshopte normen en waarden. Gaat het goed met de wereld of onomkeerbaar slecht, meer snelwegen of minder, is de mens een intelligent wezen, heeft het schilderen van mijn gang wel zin? Na 23 jaar coma bij volledig bewustzijn en niet kunnen communiceren, terug kunnen bewegen, of de brandwondenpatiënt gisteren op tv met verbrand lichaam, longen en slokdarm die wordt opgelapt als een lappenpop, blauwe yoghourt etend, het maakt me samen met pijn in de onderrug niet vrolijker, en bedenk: ach ik zit in die fase... herfst & melancholie, kerst nadert. Ik maakte een zeer trage wandeling in de wind naar Park Spoor Noord en de wijk 2060, Willy Vandersteen, het mooie gebouw Hotel Min van Mys&Bomans in de Lange Scholierstraat, Stuyvenbergplein, en zag vele mensen van verschillende nationaliteiten, verkrotte woningen en moderne architectuur naast elkaar, en besef dat het leven een amalgaam is van verschillende ideeën en invalshoeken en daardoor nood heeft aan een politiek met visie en durf, maar ook nood aan mensen die niet veroordelen, aanvallen of een samenleving ondermijnen en beseffen dat het leven belachelijk waardeloos is. Hoera voor de herfst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten