Ann-Veronica Janssens in Wiels, vanuit het Zuidstation te voet door Oost-Berlijns Brussel dat me desoriënteert zonder te vermoeden dat dit enkel het begin was. Haar installaties in het ontroerend eerlijke gebouw doen mijn vastgeroeste leven onmiddellijk vergeten, de lichtflitsen spatten van het scherm, de abstractie door visuele lichteffecten en oneindig dalende octaven kruipt me ongemakkelijk onder de huid, de opsluiting door de zaalwachter in de supergeisoleerde cel brengt mijn jeugdige claustrofobie terug naar boven en confronteert me met de ondraaglijkheid van geluidsloosheid, op het dak met het hallucinante zicht op een apocalyptisch Brussel (mede dankzij de grootste architectuurmisdadiger Jaspers-Eyers) verdwijn ik in een paviljoen uit polycarbonaat vol mist, rood en blauw licht, doe de deur achter me dicht en durfde net geen twee meter verder te stappen, angst om oriëntatie te verliezen. Ik werd vandaag geconfronteerd en dat deed deugd. De wereld wordt te éénvoudig voorgesteld en houdt de mensen in het gareel. Hoogstwaarschijnlijk zou dit entartete kunst geweest zijn, net als Munch...
Kijk even naar de poëzie van het weerkaatsend licht op de vloer (untitled -gulden snede 2009) en modeleer de wereld zoals je wil!
'serendipity' betekent het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten