Ik opende de fles en schonk mezelf een glas in, stak een sigaret op en schreef. Zoals reeds aangehaald betekende het schrijven niets, maakte het eerder deel uit van mijn zoeken naar een manier om datgene wat zich afspeelt in mijn brein weer te geven, het doelloze verblijf in tijd en ruimte, een hoogst individueel gebeuren dat ooit door een therapeute werd beschreven als het nastreven van geluk. Het boeddhistisch klooster te Huy had me op jongere leeftijd gecharmeerd, hoogstwaarschijnlijk door zijn plaatsvervangende spiritualiteit nadat de katholieke kerk me een kaars in de hand had geduwd op weg naar het altaar, omringd door fresias en anjers, en het lichaam van Christus in de vorm van een kartonnen jeton m'n mond werd ingeduwd. De boeddhistische leer staat in het opzicht van eerlijkheid en intelligente benadering van de relatie individu-gemeenschap in stevigere schoenen en koestert de noodzakelijke sterke band met de natuur, alwaar het mysterie van het leven zelf te vinden is. M'n buur links mekkert over de vallende blaadjes van m'n bamboe, die van rechts kreeg een beroerte nadat klimop het had aangedurfd om de hoek te groeien, met de ontsmetting van z'n tuinverlichting dat het takje had beroerd als gevolg. Territoriumdrang is een gevaarlijk beginpunt, de vertikale begrenzing tussen eigendom en lichamen. De danseres begint bij het geraamte, de wervelkolom, de ene beweging genereert de andere en onder het oplossen van begrenzing durf ik eindelijk ruimte innemen. Een dictatuur van vrijheid in denken en handelen zou geen slecht idee zijn, los van economische tijd, laat ik snel een pamflet schrijven dat ik dan verscheur wegens te absurd! Het maisveld ligt gelijnd naast de Nete en wacht om geoogst te worden. De danser gaf zijn job op en smeet zich in de wereld van de dans, pijnlijke spieren, wonden en kneuzingen om zichzelf levend te voelen, het achterhuis werd een plek vol beweging, de wereld leek nooit zo ver af. Ondertussen zit mijn moeder op een plastieken stoel, een Jupiler in de hand, de paletten knetteren vlammend de Magritte-lucht in, de gensters vliegen als een zwerm vuurvliegen tussen de ranke zuilen van de populieren. Ze luistert naar de man die z'n job opzegt om zich in de wereld van het culinair barbecuen te storten, vader wijst me op de auto's op de parking. De zon komt op rond vijf uur 's morgens, een kat krijst in de tuin, de zenuwslopende nacht loopt ten einde en lost z'n greep op mijn gedachten.
Wow.Nice.
BeantwoordenVerwijderen