 |
| Lijsterbes - stift op papier - 31.07.2011 |
31 jul 2011
seems the best is yet to come
 |
| Anaclasine - stift op papier - 26.07.2011 |
 |
| Inocarde - stift op papier - 27.07.2011 |
 |
| Het beste... - stift op papier - 28.07.2011 |
portret
 |
| Normandië - acryl op canvas - 80 x 120cm - 31.07.2011 |
Deze week verstopte ik me in het bos, zat gewoon op een bank, op de grond, sliep twaalf uur, schilderde en schetste, maakte een kip met ajuin en aardappelen, stookte de sauna met brandhout. Ik schetste klassiekers uit de kunst, maar dan aangevuld met doktersvoorschriften in navolging van de anatomische ontledingen in mijn vorige schetsen, de verklaring vult U zelf wel in... Het schilderij begon met losse voorwerpen rondom mij en evolueerde stilaan naar een zeelandschap in Normandië gebaseerd op mijn driedaagse oa aan de kust van Varengeville-sur-mer. En zo verraste ik mezelf weer in het midden van de Nete-vallei, las 'een vorm van leven' van Amélie Nothomb, en 'Word zelf filosoof' van Jan Bransen, dacht na over de mate waarin het mogelijk is zichzelf terug te trekken uit een maatschappij, drukke stad, dagelijkse onheilstijdingen in de kranten, ineenstortende, verouderde financiële structuren en de conclusie dat een mens eigenlijk niet zo veel nodig heeft als de marketing ons wil doen laten geloven om te overleven zonder dat dit afbreuk doet aan de kwaliteit van het leven. Ik kijk in een hallucinant boek over tuinen in Kyoto, zet een kopje thee, laad m'n spullen in en begin m'n tocht terug naar de stad waar ik me terug probeer te mengen in de sociale of minder sociale enclave, A, voor A en voer ma.
25 jul 2011
l'extase crazy!
 |
| l'extase (naar El Greco) - stift op papier - 25.07.2011 |
 |
| Crazy - stift op papier - 22.07.2011 |
recept
Begin met toast met tonijn, tapenade van rode pepers, geitenkaas, peper en zout, oregano en een ansjoviske erop, besprenkel met olijfolie. Kook aardappelen en snij ze in schijfjes, in een bakblik met veel olijfolie, grof zout, peper en oregano erover en de oven in tot ze knapperig zijn. De kip aanbraden in olijfolie en boter, kruiden met peper en zout, twee citroenen in vier snijden en bij de kip doen, een uurtje laten sudderen en af en toe de jus erover scheppen. En dan opeten met een glas rode wijn erbij!devotie tussen muren
Scherpenheuvel, de man die het beeldje wegnam kon niet meer bewegen, en hopla, Albrecht en Isabella bouwen er een mooie barokkerk, met kramekes errond waar ze nougat verkopen en plastieken madonna's met kraantjeswater, croque monsieur of hawai met grote bladen sla, geraspte peekes en kool, een klod mayonaise en een schijf tomaat met een Palm erbij, mensen in rolstoelen, oude mensen met Hieronymus Bosch-gezichten komen uit de omliggende zielige straten toegestrompeld, bidden voor vergiffenis, genezing of moed, Isabella smeet handenvol juwelen en goud op de trappen om aan te tonen dat rijkdom niet alles is, op de eerste verdieping van restaurant de Ster staat een lege zaal klaar voor een bus vol, Maria opent devoot haar armen vanuit de nissen in de muur, het ruikt er naar de roze blokskes van de pissijnen ernaast. Maximum een uur hou ik het er uit en voel me dan een hopeloze buitenstaander klaar om te vertrekken, gelukkig maar misschien?
22 jul 2011
een half uur puur geluk
Moedeloos en teleurgesteld, de buren leggen de bouwvoorschriften arrogant naast zich neer, trekken we de deur achter ons toe en trekken weg naar de Kalmthoutse Heide. Ik stap uit en ruik meteen die zurige grondgeur vermengd met dennenchlorofyl, wordt dertig jaar jonger en vraag me af waarom ik zo lang wachtte om de stad uit te trekken. Wat meteen opvalt is die totale stilte, ik word extreem loom, het heidegebied werd prachtig heraangelegd door het afgraven van humuslagen, kappen van overheersende naaldbomen en verwijderen van exoten zoals de vogelkers of rhododendron. Kunstmatige ingrepen waar ik m'n twijfels over had maar nu sta ik in een uitzonderlijk mooi landschap. Een strakke wind blaast door de zeegroene naalden van groepen grillige dennen, hun verwrongen Nejikan-stammen verspreid over de zandduinen met plekken grasgroen pijpenstrootje, bruine en paarse heidevlekken, hier en daar een ritselende berk, onvolmaakt door de zompige vennengrond waarrond de suikerroze dopheide dichterbij kruipt. Aan de horizon de eerder donkerblauwe zoom van de randbossen onder de loodgrijs bewolkte bovenhelft van m'n gezichtsveld. We zitten op een half vermolmde bank op het kruispunt van zandwegen, onder een grote gebogen zeeden, en eten brood met kaas uit de Vogezen, noten, een appel en openen een fles rode wijn, praten over onze plannen, proberen terug te vinden wat belangrijk is voor ons. Eén van die dingen is de natuur, de rust, die vanzelfsprekendheid van het leven dat er miljarden jaren heeft over gedaan om zich zo te vertonen en waaruit we zelf ontstaan zijn. Een moment van puur geluk, dat half uur daar op die houten bank.
18 jul 2011
16 jul 2011
dilemma or something...
ik zit met een dilemma, niet het eerste zult U zeggen... inderdaad. Ik heb vandaag een bepaald gevoel waar ik mee worstel. Ik leef in de stad, en leven in de stad veronderstelt klaarblijkelijk dat je individueel kan leven, gevangen in je eigen zeepbel, op nog geen tien meter van andere mensen in hun universum. Ik slaag er echter niet in om de wereld buiten te sluiten, bemerk ik de junkie die al drie uur op het werftoilet van de buren op straat verscholen zit, hoor ik de slijpschijf achterin de tuin, zie ik mensen op de straat hun deur lachend binnengaan, hoor ik kinderen galopperen boven m'n hoofd, zie ik terloops de titels van de krant, hoor ik onze b&b gasten thuiskomen, zie ik op straat de miserie, de diversiteit aan mensen, nationaliteiten en overtuigingen, voel ik die totale chaos rondom mij, in een stad die probeert te overleven, de kat ligt weggekropen onder een lamp in een hoek. En ik vraag me af, hoe doen andere mensen dat, leven in de stad? Ligt het aan m'n instelling? Ligt het aan een tijdelijke zwakheid van mij? Of is het tijd om de pioniersrol in deze stad door te geven aan jongere, en daarom misschien flexibelere mensen? Of zijn jongere mensen zo individueel gevormd dat ze zich er niks van kunnen aantrekken? Soit, ik laat me even gaan en zet Shirley Bassey's Something LP op, jeugdsentiment uit 1970... of het nu gay-trash is of niet, toen was het dat niet voor m'n ouders.
Ze zingt een nummer uit de musical HAIR 'Easy to be hard' uit de jaren '60
How can people be so heartless
how can people be so cruel?
Easy to be hard,
easy to be cold
... en ik moet toegeven, het is inderdaad veel makkelijker om hard en gevoelloos te zijn, maar dat vind ik een hele opgave!
12 jul 2011
belang
We parkeerden onze auto, liepen even rond in dit doodse oord en zagen het huis met de gedenkplaat. Le Tombeau de Couperin, Maurice Ravel componeerde het werk tussen 1914 en 1917 in Lyons-la-Forêts, ergens in Normandië. Een spookhuis, zonder leven, naast de centrale parking, ooit zat hier een man aan een tafel en schreef noten op een blad, zat misschien vol wonderlijke dromen. Nu is er een bakker, een café met toeristen, een parking, een vermelding in een toeristische gids, het dorp trekt op niks. De pijnlijke confrontatie tussen droom en realiteit, verleden, heden en toekomst en de verschrikkelijke relativiteit van belang.
"The dead are sad enough, in their eternal silence."
"The dead are sad enough, in their eternal silence."
11 jul 2011
wat is rijkdom?
Geert kwam thuis met een boek over de tuin van de impressionistische schilder Monet te Giverny, ja inderdaad uit die verschrikkelijke bibliotheek op dat verschrikkelijke plein in A (pas op! ironie!), een week later staan we er. We klimmen naar onze kamer in de toren van le Moulin des Chennevières, en lopen via grote parkings die ons het ergste doen vermoeden, dan massa's stokrozen tegen de gevels richting roze huis. Het is er echter aangenaam druk en vanaf onze eerste pas door de houten grasgroen geschilderde deur, de tuin in, bevinden we ons in de hemel, bleekroze en vuurrode geraniumvelden, zinnias, dahlias, honderden soorten bloemen, stagiairs uit de botanische tuin in Central Park snoeien geconcentreerd takken, een centrale oprijlaan overdekt door blauwe regen en tegen de grond Oost-indische kers die later in het seizoen het grindpad inneemt, het roze huis met grasgroene ramen met z'n bleekblauwe keuken, gele eetkamer, Japanse prenten, krakende trappen, blauwe vichy-ruiten gordijnen, en een schildersatelier waar ik mezelf zie werken, een dubbele deur die zich opent, een zachte regenbui beroert de waterlelies en buigt de fuchsia klokjes dichter naar het water toe, een bos bamboe laat zich hangen over een houten boot. Ik maak schetsen, we blijven er twee uur wonen en zijn ontroerd door deze uitzonderlijke schoonheid. 's Avonds schuiven we ons na de Pastis aan tafel in het ancien hotel Baudy, een fantastische plek, eerlijk en vol herinnering aan de impressionisten die hier kwamen eten en whisky drinken, paté van kippenlever,
terrine van geitenkaas en olijven, lam en kalkoen, crème caramel en tourte aux pommes, rode wijn, een hoog 'allo-allo'-gehalte, en toch vooral franse klanten die genieten van z'n heerlijke geschiedenis en sfeer. Het is met pijn in het hart dat we deze plek verlaten, richting kust, waar het Parc du bois des Moutiers
wacht om door ons ontdekt te worden, zeer vroeg, alleen in de 12 ha grote tuin aangelegd door Gertrude Jekyll, het spookhuis volgens perfecte arts & crafts regels gebouwd door Sir Lutyens, op de krijtrotsen aan de zee, Varengeville-sur-mer, het ballingsoord van Oscar Wilde na z'n door rijke conservatieven georganiseerde gevangenisstraf in Engeland vanwege z'n geaardheid, een kerk aan de rand met jubelende glasramen van Georges Braque die er begraven ligt met zicht op zee. Deze enkele dagen zijn bijna te sterk voor mij, doen de grond onder m'n voeten beven en storten
me in die verschrikkelijke tweestrijd tussen rijkdom en armoede, schoonheid en lelijkheid, smaak en verval, rust en onrust, individu en gemeenschap. De oesters, mosselen en sole meunière in 'Les regates' op het strand van Pourville-sur-mer smaken subliem naar de wilde zee, minder duur dan hier in A, Mers-les-bains met z'n art nouveau
huizen geeft ons de volgende dag nog een uppercut van jewelste en dan... trekken we naar huis, om verder te gaan met ons leven, wat er ook moge gebeuren, we hebben dit ervaren, geproefd, opgeslagen op onze harde schijf... en plots worden frituur 't Draakske of Kristoff en The Sunsets (lees ik net in een TV-programma van Eén) nog absurder en kleinerend:
Hou van de armen en geef ze rommel,
omarm de rijken en steek ze bloemen in hun gat.
 |
Ancien hotel Baudy |
 |
huis Mallet- Sir Lutyens |
 |
glasramen van Braque |
  |
Mers les bains |
Hou van de armen en geef ze rommel,
omarm de rijken en steek ze bloemen in hun gat.
 |
| onderweg in Lyons-la-forêt |
 |
| tuin door Gertrude Jekyll |
7 jul 2011
low-profile?
 |
| tuin van Monet - Giverny |
Perfect gevoegde stenen met een kookeiland erin, het is de droom die ons wordt aangepraat door een maatschappij die vertrekt vanuit een levenswaarde van groeiend energieverbruik, met meer lawaai, meer mensen, meer beperkingen in individueel denken ook al menen we vrij te kunnen denken. Auto rijden is een onmogelijkheid geworden vanwege te veel verkeer op de baan, sta je niet in die anderhalve uur-file dan is het de kijkfile aan de overkant. Kijkfile, het woord zegt voldoende, allemaal onozel in een rij om te kijken hoe slecht het aan de overkant gaat en dan met een zucht verder rijden. 8 miljoen mensen in hongersnood? Geen probleem, even kijken en verder bouwen! Ik vertrek morgen naar de tuin van de schilder Monet in Giverny om 's mans dromen te bekijken, dromen in water, planten, bloemen, lucht, kleuren en geuren en kijk, het dak van m'n auto wil niet meer dicht. Ik bak een brood en kijk, het ziet zwart. Ik print een bladzijde en kijk m'n printer ontploft, een nieuwe printer installeren, laat staan kiezen, blijkt een hel, ondertussen zijn er nieuwe toestellen met vijf inktpatronen want daar wordt op verdiend. Ik schilder en begrijp zelf niet waar ik naartoe ga, in Varengeville-sur-mer wacht ons een tuin aangelegd door de landschapsarchitecte Gertrude Jekyll, ik neem papier en potloden mee, wil een sprankel inspiratie ontvangen die m'n hart terug verwarmt. Zodat ik terug weet wat de bedoeling is, waarom ik hier zit aan een tafel met een appel en zelfgemaakt chocoladebrood, m'n partner doorgelicht op z'n werk, m'n atelier dat wacht, de Wetstraat in 2060 de leukste buurt van deze groezelige, bijna onleefbare stad A, met het monsterbudget van de verbouwende buren kocht ik mezelf een grote lap grond en een kleine moderne houten doos, overgeisoleerd, zuinig, kweek groenten en fruit, kippen en konijnen, en waan me Hermann Hesse tussen zijn irissen, en ben ik terug waar ik begon, joepie ik hoor er dus ook bij maar dan in een low-profile versie.
 |
| Bois de Moutiers - tuin ontworpen door Gertrude Jekyll |
5 jul 2011
één keer is niet genoeg
Ik leef maar één keer, zegt men, Toblerone, Zwitserse chocolade, in dit geval witte driehoeken met honing en amandel nougat, een huis in de Kempen zonder vergunning, acrylverf op canvas, stokken, bloemen, een vreemd iets dat gelijkt op een kip en een krop sla in een pot, vuurrode lucht en een pad naar uiterst links, weglopend over de muur, morgen wordt er afgetapt en gegeten, Local met straffe koffie, het achterhuis weg van de wereld ontvangt nog steeds krijsende negerinnen en neukende duiven, als het nageslacht maar aangroeit, 6918 miljard mensen op een bol zonder einde, tegen 2060 staan we allen zij aan zij, laat ons hopen dat oorlogen, epidemieën en honger blijven bestaan, zolang het onze eigen kinderen maar niet zijn, maar ach die koffie maakt alles natuurlijk goed, en dat glas wijn, en het feit dat we individuele egoïsten zijn en zo, en o ja, hebt U al aan uw pensioen gedacht, want stel je voor, je bent 70 en je hebt geen geld meer om te mountainbiken, driemaal de Mont Ventoux op en af, want één keer is niet meer genoeg, als dat maar goed komt.
3 jul 2011
word een buitenaards wezen!
1 juli, sinds 27 jaar een gewoonte om met vrienden de zomer te vieren, veel drank, Italiaans eten, gegrilde aubergines, napolitaanse salami, tomaat mozarella, pasta met tuinkruiden en pecorino, en vooral veel drank, montepulciano, pino grigio, en limoncello die de warmte van al die mensen extra accentueert. Op zo'n avond laat ik me gaan, niet zonder controle te verliezen, maar geniet ik van die uitzonderlijke uren dat anderen genieten van menselijke warmte in ons eigen huis, rond 2 uur 's nachts val ik in m'n bed. Om 8.45 word ik verschrikt wakker en besef dat binnen een uur mijn tante wordt begraven, weet niet meer waar ik me bevind, loop in paniek door de lange gang en stort me uiteindelijk onder een ijskoude douche, snel een zwarte vest, een Ricola in de mond. En plots bevind ik me vooraan in een kerk, zie een kist staan, een priester die zijn plicht doet en mijn moeder die ik voor de eerste keer zie schreien als ze haar zus vaarwel zegt, ik voel de schokken door mijn lijf gaan en probeer me te vermannen, ik hoor de vergiffeniseisen aan god, groet de kist en ontvang een bidprentje, het aanraken van het kruis sla ik over. Voor de kist zie ik één beeld, Hilde Prims op een kerstfeest 35 jaar geleden, onvoorstelbaar snoepend van het leven zoals wij deden gisteravond, met sigaret, wijn en de obligate Nana Mouskouri-plaat (toen nog onvoorstelbaar hip want Mikis Theodorakis-minded), frank en genietend van het leven. En dan besluiten we om ons af te zonderen, smijten snel tandenborstel en onderbroek in een zak en vertrekken naar Eindhout... inderdaad het hutje zonder electriciteit! We stoken de sauna in het bos, zweten ons te pletter, nemen naakt een douche tussen de sparren, zien elkaar na 25 jaar aan als vreemden en kruipen in bed.... Zondag, we eten haring en drinken Jupiler, zitten in de zon en vertrekken terug naar Antwerpen, we reserveerden bij Lam & Yin, een Chinees restaurant dat we 5 jaar geleden ontdekten en ondertussen een Michelinster kreeg, genieten van een uitzonderlijk heerlijke maaltijd (écht uitzonderlijk, ik zeg nog tegen Lam of Yin dat indien ik zo zou kunnen koken ik nooit meer op restaurant zou gaan, buiten de financiële kant dan natuurlijk) en satureren na met een oude jenever in 'De Vagant' waar een dronken engelsman ons toevertrouwt dat zijn verhuis naar Kopenhagen hem angst inboezemt vanwege de totale organisatie aldaar, liever een flamenco-griet die hem verleidt tot de krochten van Madrid of kampvuur op het strand. En dan kom ik thuis, Geert schenkt een glas wijn in, wijn die we kregen van Vincent, ik schrijf een blog, geniet van dit grote en aangename huis, een huis dat we willen opgeven voor een kleinere hut maar dan met veel grond, groenten, fruitbomen en kippen, ik lees dat filosofen constant worden heen en weer gesleurd tussen stad en ongerepte natuur en kom terug tot het begin. Er is geen éénduidige waarheid, er is geen keuze volgens de consumerende wereld, en toch geloof ik in een zoektocht naar een waarheid zonder de totale wereld uit het oog te verliezen, zonder mezelf neer te leggen bij de vanzelfsprekendheid van oorlog en andere vetzakkerij der mensheid. Want zoals Ann Meskens schrijft in 'Eindelijk buiten' kunnen zelfs de meeste gruwelijke beelden van opengereten kinderen niet vermijden dat mensen een oorlog beginnen, en het zijn effectief niet de kinderen van Obama, Bush of De Crem... maar eigenlijk wijk ik te veel af. Laat ons genieten maar vooral de absurditeit inzien van ons bestaan en een stralende fee of een buitenaards wezen worden!
Abonneren op:
Posts (Atom)