Moedeloos en teleurgesteld, de buren leggen de bouwvoorschriften arrogant naast zich neer, trekken we de deur achter ons toe en trekken weg naar de Kalmthoutse Heide. Ik stap uit en ruik meteen die zurige grondgeur vermengd met dennenchlorofyl, wordt dertig jaar jonger en vraag me af waarom ik zo lang wachtte om de stad uit te trekken. Wat meteen opvalt is die totale stilte, ik word extreem loom, het heidegebied werd prachtig heraangelegd door het afgraven van humuslagen, kappen van overheersende naaldbomen en verwijderen van exoten zoals de vogelkers of rhododendron. Kunstmatige ingrepen waar ik m'n twijfels over had maar nu sta ik in een uitzonderlijk mooi landschap. Een strakke wind blaast door de zeegroene naalden van groepen grillige dennen, hun verwrongen Nejikan-stammen verspreid over de zandduinen met plekken grasgroen pijpenstrootje, bruine en paarse heidevlekken, hier en daar een ritselende berk, onvolmaakt door de zompige vennengrond waarrond de suikerroze dopheide dichterbij kruipt. Aan de horizon de eerder donkerblauwe zoom van de randbossen onder de loodgrijs bewolkte bovenhelft van m'n gezichtsveld. We zitten op een half vermolmde bank op het kruispunt van zandwegen, onder een grote gebogen zeeden, en eten brood met kaas uit de Vogezen, noten, een appel en openen een fles rode wijn, praten over onze plannen, proberen terug te vinden wat belangrijk is voor ons. Eén van die dingen is de natuur, de rust, die vanzelfsprekendheid van het leven dat er miljarden jaren heeft over gedaan om zich zo te vertonen en waaruit we zelf ontstaan zijn. Een moment van puur geluk, dat half uur daar op die houten bank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten