1 juli, sinds 27 jaar een gewoonte om met vrienden de zomer te vieren, veel drank, Italiaans eten, gegrilde aubergines, napolitaanse salami, tomaat mozarella, pasta met tuinkruiden en pecorino, en vooral veel drank, montepulciano, pino grigio, en limoncello die de warmte van al die mensen extra accentueert. Op zo'n avond laat ik me gaan, niet zonder controle te verliezen, maar geniet ik van die uitzonderlijke uren dat anderen genieten van menselijke warmte in ons eigen huis, rond 2 uur 's nachts val ik in m'n bed. Om 8.45 word ik verschrikt wakker en besef dat binnen een uur mijn tante wordt begraven, weet niet meer waar ik me bevind, loop in paniek door de lange gang en stort me uiteindelijk onder een ijskoude douche, snel een zwarte vest, een Ricola in de mond. En plots bevind ik me vooraan in een kerk, zie een kist staan, een priester die zijn plicht doet en mijn moeder die ik voor de eerste keer zie schreien als ze haar zus vaarwel zegt, ik voel de schokken door mijn lijf gaan en probeer me te vermannen, ik hoor de vergiffeniseisen aan god, groet de kist en ontvang een bidprentje, het aanraken van het kruis sla ik over. Voor de kist zie ik één beeld, Hilde Prims op een kerstfeest 35 jaar geleden, onvoorstelbaar snoepend van het leven zoals wij deden gisteravond, met sigaret, wijn en de obligate Nana Mouskouri-plaat (toen nog onvoorstelbaar hip want Mikis Theodorakis-minded), frank en genietend van het leven. En dan besluiten we om ons af te zonderen, smijten snel tandenborstel en onderbroek in een zak en vertrekken naar Eindhout... inderdaad het hutje zonder electriciteit! We stoken de sauna in het bos, zweten ons te pletter, nemen naakt een douche tussen de sparren, zien elkaar na 25 jaar aan als vreemden en kruipen in bed.... Zondag, we eten haring en drinken Jupiler, zitten in de zon en vertrekken terug naar Antwerpen, we reserveerden bij Lam & Yin, een Chinees restaurant dat we 5 jaar geleden ontdekten en ondertussen een Michelinster kreeg, genieten van een uitzonderlijk heerlijke maaltijd (écht uitzonderlijk, ik zeg nog tegen Lam of Yin dat indien ik zo zou kunnen koken ik nooit meer op restaurant zou gaan, buiten de financiële kant dan natuurlijk) en satureren na met een oude jenever in 'De Vagant' waar een dronken engelsman ons toevertrouwt dat zijn verhuis naar Kopenhagen hem angst inboezemt vanwege de totale organisatie aldaar, liever een flamenco-griet die hem verleidt tot de krochten van Madrid of kampvuur op het strand. En dan kom ik thuis, Geert schenkt een glas wijn in, wijn die we kregen van Vincent, ik schrijf een blog, geniet van dit grote en aangename huis, een huis dat we willen opgeven voor een kleinere hut maar dan met veel grond, groenten, fruitbomen en kippen, ik lees dat filosofen constant worden heen en weer gesleurd tussen stad en ongerepte natuur en kom terug tot het begin. Er is geen éénduidige waarheid, er is geen keuze volgens de consumerende wereld, en toch geloof ik in een zoektocht naar een waarheid zonder de totale wereld uit het oog te verliezen, zonder mezelf neer te leggen bij de vanzelfsprekendheid van oorlog en andere vetzakkerij der mensheid. Want zoals Ann Meskens schrijft in 'Eindelijk buiten' kunnen zelfs de meeste gruwelijke beelden van opengereten kinderen niet vermijden dat mensen een oorlog beginnen, en het zijn effectief niet de kinderen van Obama, Bush of De Crem... maar eigenlijk wijk ik te veel af. Laat ons genieten maar vooral de absurditeit inzien van ons bestaan en een stralende fee of een buitenaards wezen worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten