Vandaag was mijn eerste les hedendaagse dans van 2012... en ik heb een gevoel dat dit jaar nog intenser wordt dan het vorige. Drie uur les en daarna drie uur improvisatie met een groep van twintig dansers, onder leiding van Louise Chardon, Christie Di Perna en Lu Marivoet. Ik geef alles na vier weken van winterwinterslaap en immobiliteit, mijn lichaam doet pijn, maar ik ben gelukkig tot diep in elke vezel van mijn lichaam. En net vandaag krijg ik mail van Jo Heyvaert, met opnames van de voorbije weekends met het 'genootschap der edele delen', waaronder de workshop door Peter Jasko, ik ben thuis en neem een zeer warm bad, drink rosé en bekijk anderen en mezelf, wat een confrontatie, maar wat een uitstekende manier om mezelf bij te sturen. Wat ik vandaag leer is dat ik nog meer de ruimte moet durven innemen, mezelf openen naar de omgeving, en geen angst te hebben om te bewegen, het liefst zo ruim en vloeiend mogelijk. Wat hou ik van deze keuze, ongeacht de confrontatie met mezelf, te vergelijken met therapie achter gesloten deuren, ik beweeg, ik confronteer en ga lichamelijk in conversatie met andere mensen. Maar ik moet toegeven, ik zie mijn bultige rug, mijn gesloten houding, herken de daarmee verbonden gevoelens en karaktertrekken, maar vind het des te meer subliem dat ik de luxe krijg om daar aan te mogen werken op een plezierige manier, en bovenal opent het mijn geest om nog opener te gaan leven, dan wel vredig te mogen sterven, amen!
Vandaag was mijn eerste les hedendaagse dans van 2012... en ik heb een gevoel dat dit jaar nog intenser wordt dan het vorige. Drie uur les en daarna drie uur improvisatie met een groep van twintig dansers, onder leiding van Louise Chardon, Christie Di Perna en Lu Marivoet. Ik geef alles na vier weken van winterwinterslaap en immobiliteit, mijn lichaam doet pijn, maar ik ben gelukkig tot diep in elke vezel van mijn lichaam. En net vandaag krijg ik mail van Jo Heyvaert, met opnames van de voorbije weekends met het 'genootschap der edele delen', waaronder de workshop door Peter Jasko, ik ben thuis en neem een zeer warm bad, drink rosé en bekijk anderen en mezelf, wat een confrontatie, maar wat een uitstekende manier om mezelf bij te sturen. Wat ik vandaag leer is dat ik nog meer de ruimte moet durven innemen, mezelf openen naar de omgeving, en geen angst te hebben om te bewegen, het liefst zo ruim en vloeiend mogelijk. Wat hou ik van deze keuze, ongeacht de confrontatie met mezelf, te vergelijken met therapie achter gesloten deuren, ik beweeg, ik confronteer en ga lichamelijk in conversatie met andere mensen. Maar ik moet toegeven, ik zie mijn bultige rug, mijn gesloten houding, herken de daarmee verbonden gevoelens en karaktertrekken, maar vind het des te meer subliem dat ik de luxe krijg om daar aan te mogen werken op een plezierige manier, en bovenal opent het mijn geest om nog opener te gaan leven, dan wel vredig te mogen sterven, amen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten