Ik keek gisteren nog eens naar een TV-scherm. Ik zag een nieuw programma op één. Ik zag Sofie Van Moll in 'weg van de wereld'. Ik las vandaag de recensie over het programma in de Standaard: "mooie beelden maar zij bracht ons niks bij". Ik verstond het wel, maar had mijn bedenking. Ik was gisteren ontroerd, in de eerste plaats door het extreem sublieme camerawerk, prachtige beelden van prachtige mensen op bedevaart naar la Romeria del Rocio, Sofie die inderdaad niet echt iets te zeggen had, maar als gewone mens tussen mensen liep en onderging, iets dat wij al sinds geruime tijd niet meer kennen, tenzij in tijden van zogezegd collectieve rouw (moord in Luik, moord in Antwerpen, Music for Life...), Spaans temperament waar ik mezelf enorm toe aangetrokken voel, bruut, rechtuit maar vol gevoel, mensen kleden zich op, vieren feest, huilen op elkaars schouder, voelen zich verbonden via het twee ton wegende Mariabeeld waarrond wordt gevochten om het aan te raken, gepaard gaande met drank, zang, dans en lekker eten, gedeeld onder gelijkgestemden. Ik zag Sofie huilen en verstond, vond het fantastisch dat dit niet in scène was gezet, ze huilde echt, enkel om de diep menselijke warmte en verbondenheid rondom haar, iets dat wij niet meer kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten