Gisteren danste ik een ganse dag, het voelde niet goed aan, mijn lijf wou niet mee, er hing een vreemde wolk in de lucht, ik vroeg me constant af waar ik mee bezig was, wegkruipen in een hoek was geen optie, mijn eerste tango-les met Koen D'Hous putte me uit door de vereiste intense concentratie, maar liet me nadien genieten, het gevoel dat niets vanzelf gaat, dat de opgelegde rechtlijnigheid en oppervlakkigheid niet voor alles geldt . Een boogschutter houdt vol, eens z'n pijlen gericht op een doel. Ik reed naar huis met de fiets en dronk rosé... en toen keek ik naar 'Melancholia' van Lars von Trier. Het eerste halfuur verzet mijn logisch verstand zich tegen de aanval, maar dan geef ik toe en geniet van de betrachting van de regisseur een fundamenteel en diep gewortelde angst in ieder van ons te verbeelden. Ik maak me druk in de bruid die alles verpest, en versta ze toch, de verbitterde moeder ( een fantastische Charlotte Rampling) die haar haat tegenover het huwelijk onverbloemd uit, het valse sentiment rond trouw, loyaliteit of eeuwige liefde. De naderende planeet die niemand kan stoppen, het onvermijdelijke einde, maakt ons klein en zonder enig belang, verklaart mooi wat sommigen voelen. We zijn niets, worden niets en hebben geen enkel belang. Een boodschap waar menig extremist een puntje aan kan zuigen. Uiteindelijk is het mooiste aan de film dat gevoelens overeind blijven, huilen, lachen, angst, berusting... en dan het einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten