Ik ben al wat wijzer geworden, gisteren wou ik alles ineens, probeerde de surround, de honderden digitale kanalen, zag Jodie Foster vechten in een boeing, een deel horror in een ziekenhuis met scherpe messen, twee lelijke Thaise hoeren met een gsm in hun hand mij overtuigen om te bellen, ik at pasta met gehakt en tomaten uit blik, niet alvorens een volledig pak chips naar binnen te hebben geschrokt, overgoten met rode wijn. Ik kruip in mijn bed, het plastiek laminaat misvormt m'n aarding, val ogenblikkelijk in een diepe slaap waaruit ik plots wakker wordt, het raam staat open, buiten sterren en stilte, ik doodmisselijk. Ik denk aan de eigenaar die me gisteren ontving, zijn verhaal over de lievekenshoek, twee linden die het bewonderende koppel hun eeuwige liefde bezegelt, wat voor hem niet was gelukt, ik voel aan dat de sfeer in dit huis de reden kon zijn. Ik sta op, m'n bewegingen worden onmiddellijk vastgelegd door de sensor in de gang waardoor de halogeenspotjes in het verlaagde plafond aan gaan. Ongemerkt door het donkere huis lopen behoort dus ook niet tot de mogelijkheden. Ik kuis ziek de overschot van de smurrie in de pan op, maak alles proper en verwijder etensgeuren, drink wat water en kruip met een dikke trui terug, ik moest niet kotsen. 's Nachts droom ik dat er katten op mij slapen die hun nagels en tanden in m'n vlees zetten, en probeer om hulp te roepen naar de mensen rondom mij, die er niet zijn, ik kan geen geluid uitbrengen, alleen zweet ik de nacht uit. En dan is het morgen, ik zet een tas koffie, de zon schijnt, vogels zitten op het terras, beneden in het dal hoor ik spelende kinderen in de witte schoolbarakken, daal af van de helling, stijg op de overliggende bergflank, geniet van de vergezichten tot aan de horizon, neem foto's, probeer mijn tempo te minderen, loop langs de Aisne en beland op een prehistorische plek met grotwoning, in de grot is een doorgang naar de diepte. Vandaag geen tv, geen vlees, geen CD's da's al duidelijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten