pure simplicity

Mortsel

Vandaag zat bij De Morgen een bijlage met een foto overzicht van 2013. Eén foto, of beter serie foto's, met begeleidende tekst van Lotte Beckers, toevallig dan nog mijn bovenbuurvrouw, greep mij enorm aan en ging recht naar de essentie van wat er scheelt in de huidige maatschappij en de nieuwe valse vraag naar veiligheid en zekerheid. Vooral de zin dat deze samenleving niet meer kan of wil omgaan met zwakte is uitzonderlijk:

'De naakte wanhoop van een verwarde man. In het beeld van Jonathan Jacob in de politiecel van Mortsel komt zo veel samen. Hoe deze samenleving omgaat met zwakte. Hoe gruwelijk fout het kan lopen als niemand wil helpen. Hoe pijnlijk het wordt als ook achteraf iedereen de handen wast in onschuld. Hoe zwaar om dragen het gevecht om de waarheid moet zijn voor het gezin Jacob.'

voor wie het niet weet: de man is toen overleden

...

Sigur Rós: Dauðalogn from Sigur Rós Valtari Mystery Films on Vimeo.

perceptie

Ontdekkingen, nieuwe bevindingen of gedachten, andere invalshoeken en benaderingen. Het leven is één grote amorfe vorm van perceptie, one day you're in, the other you're out! Geluk hangt af van de flexibiliteit van onze geest, het op het juiste moment manipuleren van de chaos aan gedachten en ideeën, vals of waarachtig (meestal vals...). Ik vond twee interessante kunstenaars via het web met een heel eigen kijk op de realiteit en dat bevalt me wel, de Spaanse Paco Pomet en de Italiaanse Nicola Verlato.

 Paco Pomet

Nicola Verlato

kerstsfeer

danst

workshop Thomas Hauert - La Raffinerie - Charleroi Danses - Brussel - 9-13/12/2013

foto's: Thibault Gregoire 

loslaten

Loslaten is een mooi woord dat je pas verstaat door ouder te worden, twee uitersten bij elkaar omdat loslaten nou net wordt geassocieerd met zot geweld, het tegenovergestelde van wat opvoeding oplegt. Afscheid nemen van valse verwachtingen of opgelegde, zogenaamd vaste waarden, totaal onbestaand uiteindelijk en het resultaat van perceptie, mijn tot nu toe grootste ontdekking in dit zielige bestaan. Alles is perceptie, mijn  partner, mijn job of het niet meer beantwoorden aan het hebben van een omschreven job, mijn visie op de wereld, de visie van de wereld op mij. En hoe meer ik zoek des te meer ik tot de vaststelling kom dat alles loslaten de juiste oplossing is. Geen verwachtingen, geen loze beloftes, geen zware seksuele invullingen of achterlijke kerstboomdiscussies. Het leven vorm je zelf, in al zijn vrijheden. Het pijnlijke is dat je pas tot inzichten komt door fouten te maken of met volle kracht met je hoofd tegen de muur gesmeten te worden. Ik loop door de Liverpoolstraat langs Afrikanen, op losse kasseien alsof het rotsen zijn in Noorwegen, de geur van smeerolie en sproeivloeistof,  'gestolen' auto's op grote vrachtwagens naast het plaatselijke politiebureau, de euforische maar extreem destructieve architectuur van het machtigste architectenbureau van België (Jaspers-Eyers) overschouwt alle misérie zonder enige gêne. Brussel wekt een hele boel los in mij, en ik moet toegeven dat het dichter staat bij de realiteit dan de fucking beschermende klootzakkerij van het bedrijven steunend beleid in Antwerpen, of hoe pretpark Vlaanderen een realiteit wordt. Iedereen binnenkort naar Uplace voor enige sprankel van leven naast het leven in de Belgacomtoren.

Een plek voor iedereen!

Johny Eyers vertelt over de beleveniswaarde van de architectuur en de aandacht die aan duurzaamheid werd besteed bij de ontwikkeling van Uplace Brussels. 

Uplace biedt belevenissen voor iedereen: kinderen, teenagers, jonge professionals, druk bezette ouders en actieve senioren! 

mag ik U voorstellen, de man die gaat zeggen wat wij wensen in ons leven...

juist of fout

De confrontatie die ik aanga verwart mij, brengt me in een tussengebied, een soort van matrix zone die geen rekening houdt met de tendentieuze, door journalistieke opinies zacht opgelegde gedragspatronen. Ik tracht uit te leggen aan vrienden en bedrijfsmensen, gisteren bij de voorstelling van het boek 'de tafel van 7' van Herman Konings, wat hedendaagse dans is, waarom ik ervoor koos, ook om te gaan schilderen, en hoe ik probeer te overleven in deze economisch gestimuleerde maatschappij. Op zo'n momenten besef ik dat ik keuzes maak voor mezelf, op mijn gevoel afgaand, stap voor stap, niet wetend wat mijn einddoel is. Geen stijgende grafieken, want dalend is not done. Twijfel is mijn bondgenoot, het in vraag stellen van alle vaste waarden en normen die gemakkelijk aanbeden worden als een ingebeelde houvast om door het leven te geraken. Niemand hoort graag dat men éénzaam blijft in dit bestaan, ongeacht het hebben van een relatie of niet. Niets is zo fijn als voortdurend op een ander spoor te worden gezet, terecht gewezen worden dat alles wat je doet kan bijgestuurd worden, verfijnd of verruwd, juist of onjuist, aanvaard of onaanvaardbaar. Ik danste vandaag met mannen, hetero of homo, intensief tot mijn spieren verkrampten, twijfelend of ik wel juist deed of niet. Het doel was om samen in groep iets te creëren dat nieuw is, een verfrissende kijk biedt op het leven met zijn trieste absurditeit. Maar wat een verrijking voor mezelf, het omarmen van een man, langzaam bewegen door een de prachtige ruimte van La Raffinerie te Brussel, de visie van Clinton Stringer op bewegen, net te veel of te weinig, te snel of te langzaam. De oneindige zoektocht naar de mogelijkheden van het lichaam, de mooiste elementaire architectuur die er bestaat, even te proeven van wat de toekomst ons ooit zal bieden, deeltjes die spontaan ontstaan en dan weer verdwijnen zonder enige denkbare reden. Ik ben gelukkig.

'Slaap' als 2e finalist Saatchi Online in 2009

Soldaat I in de finale

http://www.schilderijvanhetjaar.be/finalisten

Uit 285 inzendingen werden uiteindelijk 13 finalisten gekozen waaronder mijn Soldaat I.

Brigitte Fontaine

danse/dans

Onvoorstelbaar wat dans een mens kan aandoen. Vandaag alweer gedanst met vijf professionele jonge dansers met die verrekt ingebouwde gêne en minderwaardigheidsgevoel. En dan is er die fantastische leraar Hayo David die ruimte laat voor elke niveau door de nadruk te leggen op het feit dat niets moet, niets verwacht wordt en alles kan, gewoon genieten van het moment, en of je armen correct zwaaien of niet maakt niet uit. Het gaat er om of je de juiste intentie hebt, de wil om te bewegen en richting te geven aan het lichaam. Vandaag danste er een andere man bij, jong en duidelijk geschoold,  wat onmiddellijk een kracht bracht in de manier van bewegen, de brutale en luide, niet geritmeerde muziek ondersteunde de vrijheid in interval, beslissing en energie. Ik besefte plots waarom ik vier jaar geleden wou dansen, net om dit moment mee te maken, als een kruipend dier op de vloer, rechtop verkrampt en loslatend, gracieus en dan weer verbeten, in volle kwaadheid mijn armen inrollend in mijn schoot om dan achteruit weg te springen, draaiend, vluchtend van de grond om deze even later weer te kuisen met mijn heiligbeen. Het lichaam en de geest kunnen een mooi verbond sluiten. 

'Danse /dans' - pen on paper - nu van de Yoeri

house

Elke dag rijd ik met de trein naar Brussel om de lessen hedendaagse dans van Hayo David te volgen in Studio Hybrid. Gewoon beslist zondagavond, met alweer die aangeleerde weerstand om me tussen de professionele dansers te smijten. Met de muziek van 'mixtape 23' op mijn koptelefoon ziet het dagelijkse leven er anders uit, de ene keer een straffe beat waarop ik de pendelaars op maat over de schaamteloos verouderde Belgische perrons zie stappen naar hun werk, in Mechelen elke morgen diezelfde gehandicapte jonge vrouw, opgekleed en met zichtbare moeite en moed onder grijze wolken waartussen de ochtendzon haar best doet om wat licht te brengen. De andere keer een melancholisch nummer, House van Kindness dat me doet inzien dat we allen op zoek zijn naar liefde en aandacht, "I can't give you all that you need but I'll give you all I can feel". Even later zie ik harteloze verkavelingen met lege tuinen voorbijflitsen, in elk huis iemand die zich klaarmaakt, een sigaret rookt of net wakker wordt. Albanese mannen kotsen naast mij de zetels vol, in Brussel Noord zie ik een rij volk uit- en iets verder in file de glazen Belgacom toren instappen, vraag me af wat zo'n reusachtige doos vol volk doet. Architecten houden geen rekening met ruime stedenbouwkundige, leefbare dus menselijke visies, zeker niet in de Noordwijk. Ik rol over de vloer en dans bezeten en zoekend de ziel uit mijn lijf, blij dat ik niet één van hen ben. Misschien hopen meer mensen dat er iets gebeurt in hun leven.

Kroisbach an der Feistritz

Van één zaak ben ik inmiddels overtuigd, het leven neemt vreemde wendingen en net als je denkt dat je goed zit, draait alles alweer een andere richting uit. Zekerheden bestaan niet, en er op vertrouwen is al even dom als denken dat het nooit fout zal gaan. Net die fouten, of laat ons liever spreken van een onvoorziene samenloop van feiten, maken het mogelijk in te gaan op deze nieuwe horizonten. Om verschillende redenen zat ik enkele weken geleden in een redelijk euforische stemming, toen al goed wetend dat deze van tijdelijke aard is, en inderdaad klopt het leven alweer even op mijn schouder om me er op attent te maken dat rechte lijnen en constanten niet weggelegd zijn voor het onrustige sujet dat ik ben. En zo volgen we alweer ons gevoel, met tegenzin maar vol vertrouwen. Net zoals de beslissing om te stoppen als architect niet over rozen ging, maar de schakelaar plots overslaat als het moment er is, ook al duurt dat jaren. Net zoals ik via informatie van m'n ex collega Veerle plots kan beschikken over een hoeve in Oostenrijk gedurende de ganse maand juni 2014 om te schilderen, dansen, schrijven, denken en m'n longen vol te zuigen met verse lucht, me te wapenen tegen wat nog moet komen, op de manier die het leven van mij eist: blijven zoeken, bijschaven, bijsturen, en mijn pijlen steeds richten op de goede weg zoals het een boogschutter betaamt. 

my breakfast

fragments

container

Architectuur kan ook oersimpel zijn, zoals deze twee verroeste containers op de terreinen van een steengroeve. Ze drukken uit wat ik tijdens mijn opleiding en loopbaan als architect voelde: het is eigenlijk de omgeving en de organisatie ervan die belangrijker is dan het uitzicht van een gebouw. Bebouwing ontwerpen in een zeer ruime context is meestal onmogelijk vanwege individuele belangen en eigen esthetische waanbeelden. Ik teken alvast voor dit goedkope huis...

I keep on dancing, yeah!

Rehearsel with De Genoten - Brussels

et on continue

Ik mis Lu Marivoet, mijn lerares hedendaagse dans, die me 6 jaar geleden inwijdde in de geheimen van lichaam en geest. Mijn mentor Tuur Bogaerts zei me 25 jaar geleden, dat ik niet thuishoorde in deze wereld, wat vreemd is om op die leeftijd te moeten horen. En met het zelf ouder worden voel ik dat hij gelijk zou kunnen hebben. De dans en het schilderen zijn een methode om een eigen weg te vinden en de afkeer tegen opgelegde oppervlakkigheid en valse waarden groeit. Lu vertrok voor vier maanden naar de Indianen in Amerika, ze zoekt verder, ondervond dat de natuur haar rust en evenwicht biedt, dit in tegenstelling tot mensen waarmee harmonieus samenleven helemaal niet de vanzelfsprekendheid inhoudt die ons wordt voorgehouden. Hier danst ze op het dak van parking 58 te Brussel, enerzijds volledig verbonden met de wereld en de plaats, als een ikoon anderzijds, totaal op zichzelf. Verbonden maar tegelijk ver weg van consumptie, snelheid, aanvaarde omgangsnormen en beleefdheidsgesprekken. Ik hoop dat ze volhoudt, dan doe ik hetzelfde en dansen we ooit terug samen zonder de noodzaak van woorden.

sois belle et tais-toi II

oil & acryl on canvas

sleeping with the stars

Ik verbaas me er over dat mijn vermogen om pro-actief te denken nog niet verdwenen is, zelfs als dat tijdens mijn slaap gebeurt, onbewust horend hoe om vier uur 's morgens de bladeren buiten de openstaande deur zwaar ritselen en ik onmiddellijk denk aan mijn verdwijnende blok kaas die ik fris hou op de houten bank. 's Morgens ligt alles er nog, behalve de kaas. Het is als de plant van de bovenburen op de vensterbank boven mijn terras, waarvan de toekomstige val door mij afgezworen werd door positief te blijven en te beseffen dat enkel ik die dingen opmerk, tot hij een maand later in het midden van mijn ontbijttafel belandt. Er stromen plots zes kleine schilderijen uit mijn hand, ik eet een zak chips  en open een fles rode wijn, stook de sauna warm en zweet mijn verborgen tranen weg in 100°C, ontsteek kaarsen bij het vallen van de avond en geniet van de smaak van een ander leven, de chaos, overgang en verandering die me dit jaar overmeestert, willen of niet, ik heb geen keus. Ik teken Marcelino de Sautuola, de ontdekker van de grotschilderingen van Altamira, de Homo erectus modjokertensis die één miljoen jaar geleden leefde, teken ingebeelde opgravingsgebieden en leg me te slaap tussen duizend sterren.

Willst du die Allmacht Gottes sehen...

Ik zou het niet beter kunnen uitdrukken... tenzij met de volgende foto's