Flanders Fashion Institute

En toen gaf de catering verstek en vroeg Agnes van het FFI langs de neus weg of het iets voor mij was. Ik stemde onmiddellijk in, we namen alle details goed door bij een fris glas witte wijn op het terras van Mokkakapot en begon mijn aankopen. Twee dagen lang stond ik in mijn kleine keuken te koken, voelde me Babette, maakte lijsten, vinkte punten af, berekende hoeveelheden en bedacht presentaties. In het prachtige paviljoen van Joep Van Lieshout in het Middelheim te Antwerpen (voor mij het summum van wonen) verzamelde de pers zich voor de voorstelling van het FFI, verrassend rustig maakte ik alles klaar, met de gedreven en frisse hulp van stagiairs Lisa en Maarten, en zag uiteindelijk dat het goed was, nu nog de test van het publiek. De gin van Filliers met tonic en bosbessen, waarvoor ik trouwens niet moest zorgen, vormde het ideale startpunt van een meer dan geslaagde catering, de overvloed aan complimenten deden me veel deugd moet ik toegeven, de vraag of ik een restaurant had was de voltreffer.

menu

gefrituurde Indische knikkers met linzen en gemalen pinda's

muffins met Ementhal en rozemarijn & vijgenkonfijt

rucola met gemarineerde artisjokken en pecorino

noten-vruchtenbrood

pompernikkel met aubergine en feta

sushi

bulgursla met kerstomaten, radijzen en koriander

pikante pasta alla Calabrese

Griekse yoghourt met pistachenoten, honing en een viooltje

Marokkaanse zoetigheden

ieder voor zich

...ok, dit wordt gevaarlijk, niet alleen heb ik al een fles wijn op, daarenboven zit ik even op een dieptepunt, een enorme ravijn gapend op nog geen meter voor mij terwijl ik dit zit te schrijven. Zal ik springen of beheers ik mij en doe alweer verder met alle beperkingen die het leven mij stelt? Allez, ik doe verder en we zien wel. Alles komt samen, in één punt, nu, het verleden, diegene wie ik nu ben bepaald door het verleden en hoe ik het gebruikt heb, en ook het doel dat ik me nog stel in de toekomst, al is het op een stoel zitten en drinken. Ik lees boeken over visual identities, of hoe je je kwaliteiten moet verkopen, of hoe je de creativiteit in jezelf kan exponeren tot ongekende hoogtes, wat dan ook mag betekenen. Ik zie links van mijzelf en zie me lachend in de lens kijken voor een boek van een ander, voel mijn huis rond mij, geladen met eigen gevoeligheden, denk aan het pijnlijke moment deze morgen, de confrontatie met de zelfingenomen achterburen op enkele meters van mijn huis (lees een sociaal aanvaarde superluidruchtige huilmegacrèche) en stel me vragen over het leven, of ik me nu echt moet onderwerpen aan het economische model van de wereld, de opgelegde onderdanigheid tegenover een stad of uiteindelijk moet afhaken, na al de moeite die ik in m'n leven heb gedaan om me aan te passen en flexibel te zijn. Je moet steeds bij jezelf beginnen, ik weet het, maar het is de laatste jaren wel genoeg geweest, er zijn grenzen. Het probleem ligt helemaal niet bij immigranten, religie, vreemde talen of de ozon-laag (er nog recent iets over gehoord trouwens?). Misschien tijd om eens na te denken over het systeem 'ieder voor zich' want dat is uiteindelijk dodelijk voor het bestaan van de mens.

Tick Tock

Er ligt een opengeslagen boek op mijn tafel, rechts van mij, tekeningen van Tschi Pai-Schi, zachtroze bloemen en een kever, bleekgroene bloesems en een vlinder, ernaast een rijpe meloen, duidelijk afgelijnde delen vol onverklaarbare chaos nerven, een paarse en een roze glazen fles vol wijn, rood en rosé, Tick Tock thee, Rooibos gekocht in Londen, de kat opgerold op de versleten stoeptegels opgestopt met snelcement boven de slaapkamer van onze gasten die in de tuin genieten van bamboe en elkaar, de geur van bloemkool met zoete aardappel en ansjovis in de oven, het boek 'Wandelen' van Fédéric Gros zwaargeladen met diepe overpeinzingen over het zich bewegen op beide benen, 'je zou je de ongewone en eenvoudige luxe eens moeten gunnen door je eigen wijk te wandelen, te besluiten er onzeker, aarzelend en zonder enige reden doorheen te wandelen, eindelijk met je ogen opengeslagen, en langzaam.' Dance macabre van Saint-Saëns, Susan Graham zingt, Frisson 1. a tingle, a quiver, an emotional thrill, Tout frissonne au jardin the whole garden quivers (Bizet - Chanson d'avril).

Wat ik eigenlijk maar wou zeggen: langs elke porie van mijn lijf dringt puur genot binnen, zinnelijk of verstandelijk. En toch is daar die confronterende vaststelling dat mijn vertaling van al die informatie helemaal niets te maken heeft met die invloeden. Alsof heldere sterren rondom een planeet wel de gedragingen van het element kunnen beïnvloeden maar de singulariteit zelf uiteindelijk moet verder leven, op zijn manier, vreemde nieuwe gassen uitbrakend. Creëren is herhalen wat het universum deed, uit niets iets maken, zonder doel, zonder belang, gewoon, het is.

Seefhoek Vooruit!

Vanaf ik de hoek omdraai zie ik in de verte reeds de uitzonderlijk grote en nieuwe mercedes voor de deur staan, de torenhoge slanke vrouw ernaast in zijden blouse en ijle hakken. Ik leidt ze naar binnen samen met de uit zijn bek stinkende dronkaard zonder sleutels die ik uit de lift weer, er zijn grenzen. Op het plein verderop ligt een televisietoestel, duiven op een hoop oud brood en twintig zakken afval, blikken bier als gevallen bladeren onder de bomen, Marokkaanse mannen op lelijke stoelen op de hoek onder een reusachtig televisiescherm met voetbal, het kraakpand in de straat werd provisoir dichtgetimmerd, er klinkt muziek uit het open raam waaruit een gordijn wappert. De twee krotten met ingesmeten ramen, bewoners en altijd open deuren hebben vandaag geen versleten bankstel voor de deur. Eénzaam staat een nieuw Vespa huis in de Duinstraat te wachten op moedige bewoners, idealisten, hoogstwaarschijnlijk met kinderen want dan schat je klaarblijkelijk het leven veel optimistischer in, je moet wel. Het asfalt is verzakt, de oude bomen zakken scheef, de stad laat de buurt aan zijn lot over, het regent vandaag. Onze Duitse designschool gasten gaan een boeiende week in de Seefhoek tegemoet, ik ben er zeker van.
(en dit schrijf ik de dag erna... ze zijn enthousiast)

Niets

Ik lees het boek 'Universum uit het niets' (Waarom er iets is in plaats van niets) van Lawrence Krauss... en ik geniet. Het grootste deel van de tekst begrijp ik amper, en toch hou ik vol, omdat bij het lezen van iets dat je theoretisch half verstaat er toch een nieuw en uitdagend beeld verschijnt van het universum, net dat waar ik steeds behoefte aan heb. De veronderstelling of de theoretische druk om aan te nemen dat iets uit niets kan ontstaan, het maakt me vrij, lucht me op, expandeert mijn gedachten tot de oneindigheid, ver weg van bekrompen eigenbelang. Uit het niets verschijnen elektron-positronparen die zichzelf even later weer annihileren, deeltjes die de oorspronkelijke symmetrie van het jonge heelal uit evenwicht brengen, de gelijke verdeling tussen materie en anti-materie en dus de wederzijdse opheffing verstoren waardoor materie en leven mogelijk wordt. Het maakt me blij, oneindigheid bestaat, iets kan uit niets ontstaan. We leven trouwens in een tijd dat we nog kunnen onderzoeken hoe het heelal ontstaan is en waar het naartoe zou kunnen gaan. Toekomstige wetenschappers zullen niet meer getuige kunnen zijn van het fantastisch jonge fenomeen van de oerknal (14 miljard jaar geleden) omdat het heelal blijft uitdijen tot er lege ruimte overblijft rond ons. Alhoewel, ooit zal de Andromedanevel versmelten met ons melkwegstel tot een hoop plasma, waaruit dan misschien weer ander leven ontstaat, de potentiële levenskans is een illusie, net zoals verloren sperma geen moord is.

work in progress

acryl on paper

Melina

perceptie

Ik werd wakker, vroeger dan anders, rond 6.30 uur, nog steeds onder de invloed van mijn droom waarin ik verkeerde bussen nam, me bevond in éénzame landschappen en de neiging had om het ravijn in te springen, trek de deur open en zie de lange, smalle gang. In die gang overvalt me dan nog eens het gevoel dat het leven me in de maling neemt, de buur met zijn mail over vallende bladeren van mijn bamboe, waarvan ik even later trouwens bedenk dat die mezelf vertegenwoordigt, flexibel, snel groeiend, uitbundig én vervelend, maar tevens het plotselinge gevoel dat ik een weekdier ben, zonder ruggengraat, als een spons op zoek naar aandacht en bevestiging, de grond uitzuigend met m'n oppervlakkige wortels. De ontzettende tegenstelling tussen boeddhistische aanvaarding en rebellie is plots een realiteit. 'You're so sweet' hoor ik geregeld en ik weet echt niet meer of ik dat fijn vind, vinden andere mensen lieve mensen wel zo fijn? Ik wil roken, drinken, tattoos laten zetten over mijn ganse lichaam, achterlijk veel mensen ontmoeten die bewijzen dat het leven een overvloed aan kansen biedt, knallend als vuurwerk... En dan plots, met een kleine kop koffie in mijn hand, zie ik mezelf terug op die foto, vier jaar, lachend in de lens, voorover gebogen met de handen tussen mijn knikkende knieën voor enkele bloemen in de tuin, twaalf jaar later op de schoolfoto schraal met vooruitstekende tanden en nog steeds de handen op dezelfde plaats, besef dat een mens niet verandert, ik blijf dat onzeker trillend espenblad, enkel met de nodige aanpassingen door de leeftijd verrichte fouten en ervaringen. Ik heb mijn beeld over de mensen in mijn omgeving en diezelfde mensen hebben een beeld van mij, of dat nu correct is of niet, alles wordt herleid tot perceptie. Ik weet nu dat ik m'n eigen leven moet vormen vanuit mezelf, creëren, uitvinden, aanpassen en kneden, als een project of een gekke illusie. Want dat is wat het leven uiteindelijk inhoudt, gewoon doen, proberen, afzien en genieten, ook al is dat niet vanzelfsprekend... maar dat was nooit mijn ambitie.

acryl on cardboard

Julien

Julien - acryl on cardboard 

icons

icons - acryl on paper - work in progress - 4 x 100 x 300 cm

venkel

venkel in schijven met honing, olijfolie, peper, zout en maanzaad in de oven op 220°C

interview on page 27

alors on danse

système L

Systemen die de chaos aanvaardbaar trachten te houden zijn vooral bedoeld voor hen die deel willen uitmaken van een systeem. Eens men tracht eruit te glippen, is er geen houvast meer en schijnen die structuren log en enkel gericht om als individu te functioneren volgens bepaalde regels die ik trouwens nooit begrepen heb, of nooit wou begrijpen. Eens ik trachtte te leven volgens eigen inzichten, experiment en het loslaten van tijdsdruk, stond ik dichter bij het geheel, als totaal nutteloos en overbodig man temidden van rotsen en hout, alleen, altijd geweest en tot het einde. Sociaal contact, zij het intimiteit of conversatie is beperkt tot een bedroevend minimum, er valt uiteindelijk niet veel te zeggen, enkel liefde kan de wereld redden. Spijtig dat veel mensen daar schrik van hebben.

M-idzomer

 Optreden met De Genoten tijdens M-idzomer in museum M te Leuven, 1- 4 augustus