rood

Deze morgen werd ik later dan anders wakker, geen gasten in onze b&b dus uitslapen, en hoor... niks. Rust zoals een jaar geleden, geen verbouwingen, geen drilboren, slijpschijven, hamers op de muren. Ik kruip uit het bed, maal bonen en zet een tas verse koffie, kruip terug in het bed, de ramen open. Buiten staat de hulst vol rode bessen, vogelvoedsel voor de volgende koude maanden, in het midden een merel, die bijna onhoorbaar zingt, zoals alleen merels dat kunnen doen, subliem, maar deze keer met de snavel toe, muisstil en ingetogen. 

Dat is een moment van éénvoudig geluk.

BOND

drawings by me, clothes by BOND

bauen im neuen reich

BAUEN IM NEUEN REICH - stift op papier - 3.11.2011

in the deep

Deze week was een intense week, maandag schilderde ik  en kwam na vier uur tot de vaststelling dat het op niks trok, alle werk van de vorige week overschilderd, het geeft me dat verloren gevoel dat ik nog nergens sta. Vandaag trek ik me van niks iets aan, had afgesproken voor koffie in Normo Coffee op de Minderbroedersrui te Antwerpen met Jan die een boeiende carrière opbouwt in de danswereld, als danser én choreograaf, en voel nadat we afscheid namen, dat dit belangrijk is voor mij, contact met creërende mensen die risico's durven nemen, bezeten door hun onverklaarbare passie, dit kan ook buiten de zogezegde creatieve zone. Creativiteit is een onderschatte kwaliteit die noodzakelijk is om te leven, nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen te doen, nieuwe beslissingen te nemen... liefst op onbewaakte momenten.

Nu zit ik hier al enkele uren te tekenen, niet schilderen, en amuseer me gewoon, laat maar komen, niet te veel nadenken en vanuit mezelf werken, vanuit gevoelens die ik niet kan benoemen of uitleggen, ik ben uiteindelijk toch al 47 jaar op de aarde dus moet ik het archief in mijn hoofd ondertussen toch kunnen raadplegen. En dat is nu het punt van waaruit ik graag vertrek, laten komen wat er diep in mij zit, onbenoembaar, maar juist dat kunnen omzetten in een onuitspreekbare taal zoals tekenen en schilderen en daarmee anderen confronteren is datgene wat me aanspreekt in 'kunst', m'n werk tonen en hopen dat sommige mensen voelen waarover het gaat, zonder al te veel uitleg.

overschilderd

acryl op paneel - 24 x 30 - 1.11.2011

EXERCICES PRATIQUES

Donderdag waren we vijf jaar getrouwd en vijfentwintig samen, aten in 'à la ville', een fantastisch restaurant in de Zirkstraat te Antwerpen, waar met superverse, zuiderse ingrediënten wordt gekookt zonder nonsens, het is één van die zaken met een frans kantje af maar waar toch alles klopt, ik snoepte van verse sardienen, kalfsvlees in bladerdeeg en kaastaart met warme vruchten, vrijdag maakte ik sushi en ontdekte dat pompoenpitten er een heerlijke smaak aan geven, zaterdag reden we naar Knokke, waar Piet Raemdonck exposeert in de galerie 'Zwart Huis' op de Zeedijk, als reactie op de onnoemelijke saaiheid van deze badstad reden we snel terug naar huis en maakten spaghetti met gehaktballen, een zeer toepasselijk gerecht bij een slechte film, Nine, een remake van Fellini's film 81/2, een soort liftmuziekversie laat ons zeggen, zondag aten we bij Karin en Lieve, radicchio met dressing van blauwe kaas en een 'Poule Noire', vandaag maandag schijnt de zon, beneden in de b&b en boven bij de buren joelen kinderen, de bovenbuurvrouw praat in kindertaal, aaardbeitjes eten, aaardbeitjes eten? nadat ik nieuwe doeken kocht bij Schleiper, drie en één gratis, een buitenkans, op de fiets, binnenkort trek ik ermee naar Oostduinkerke en schilder op het strand, met verf en zand, dat heb ik nu nog niet gedaan, één ding staat vast, de viswinkel wordt m'n dagelijkse uitstap, slapen met het raam open, de duinen en de zee frontaal, ik moet wat overhebben om inspiratie op te doen, nietwaar?

het genootschap der edele delen

Het Genootschap der Edele Delen

Het Genootschap is een nieuwe amateurgroep hedendaagse dans voor mannen. Volgende zomer willen we met een voorstelling letterlijk de straten op met een feestelijke processie, een ode aan mannelijkheid en aan dans.

En ik moet toegeven, Jo Heyvaert is een prima leider en choreograaf, vooral de intensiteit van de weekends staan me wel aan, zeven uur op een dag, goeie locaties, uitproberen, improviseren, inspelen op elkaar, twintig mannen bijeen , alle soorten, alle vormen. Dan voel je direct dat het goed zit, dat het resultaat toonbaar zal zijn, maar dat vooral de ervaring momenteel het belangrijkste is, in mijn persoonlijke dansopleiding, maar ook in mijn ontwikkeling als vrijer mens.

heden dans afleren

Na vier jaar hedendaagse dans ontdek ik des te meer mijn probleempunten:

- mijn lichaam is nooit ontspannen

- ik heb spiergroepen die constant opgespannen staan uit gewoonte zonder dat ik het voel

- ik gebruik mijn lichaam meestal verkeerd

- sommige spieren zijn te kort

- mijn bekken is gesloten

Ik vraag me zelfs af of er nog iets aan te veranderen valt, blijf toch proberen om terug bewust te worden van mijn zak beenderen, bloed, spieren en organen. Leer opnieuw mijn voeten echt in contact te brengen met de aarde voor een beter evenwicht en verbinding te maken met mijn volledige ruggengraat. Net zo in mijn schilderen en tekenen. Ook al startte ik vijftien jaar geleden academie schilderkunst met het afleren te schilderen, voel ik dat ik hieraan nog steeds moet werken. Geen 'schilderij' meer maken, geen 'dans' meer uit te voeren volgens aangeleerde en beperkte normen. En da's nou net het moeilijkste wat er is, afleren wat je al die jaren in de strot werd geramd.

het kinderparadijs

het kinderparadijs - stift op papier - 19.10.2011

Taylor Deupree

 A Fading Found- Taylor Deupree

Maandag volg ik les hedendaagse dans bij Louise Chardon en ontdekte deze muzikant. Vandaag schilder ik abstract werk met deze sound op de achtergrond en geniet, dubbel. Van het geluid en van de zachte strijd met verf en panelen. 

waar is de wind gebleven?

met vrienden discussieerden we over de verandering van architectuur tegenover de jaren '60. Aanleiding was het werk van César Manrique op Lanzarote, futuristische gebouwen in de lava, organische vormen en traditionele architectuur, met een intense wisselwerking tussen interieur en zijn omgeving, uitgaande van communicatie en respect. En opeens viel de uitspraak dat architectuur toen meer sex-gerelateerd was, ik vond dit nog geen gek idee. Herinner U Barbarella, grote zit-ligmeubels in het midden van de living, dicht bij een immense zwevende open haard, veel bloemmotieven, felle kleuren. Kijk wat er nu van overblijft, de woonkeuken, kaal en slecht bedacht minimalisme, het uitsluiten van gevoelens, nuances, en vooral natuur.  Architectuur straalt nu hoog boven ons als een neonbord in Las Vegas en is meestal louter een goeie investering. Waar bleef de mobiel, de fantastisch organische vormen, sensueel, gedreven door de wind, met geluid en zachte onvoorspelbare bewegingen, die verrasten, nooit hetzelfde maar steeds weer veranderend onder invloed van de natuur? 

Hasselt

le champignon mortel

Le Champignon mortel- stift op papier - 5.10.2011

hahaha!

ik wou het niet tonen, nieuw werk voor mijn komende tentoonstelling in de Factor in de Bleekhofstraat te Antwerpen, vernissage op 2 december met DJ en heerlijke wijn, maar vooral mooi volk! 

Maar gezien mijn belofte in m'n vorige depri-blog... VOILA!

beter een verre vriend dan een slechte buur

Momenteel voel ik me niet zo lekker, niet fysiek, eerder psychisch, mag een mens dat meedelen op internet? Ik zoek naar de oorzaak van dit ongemakkelijk gevoel. Ik nam drie jaar geleden de beslissing om niet verder te stijgen op de economische ladder, en de sprong in het onbekende te wagen, schilderen, hedendaagse dans, b&b, mijn blog, zoeken naar alternatieven van de naar mijn gevoel groeiende tendens om meer te consumeren en te bewijzen tegenover anderen. Er wringt iets, aanleiding was de herfst dacht ik eerst, maar nu wordt er me stilaan iets duidelijk. Mijn buur schreeuwde drie weken geleden in m'n gezicht, in mijn eigen huis, dat ik een 'loser' was, en bedreigde me daarna fysiek, omdat ik verbaal durfde te zeggen dat we het niet meer aankonden, zijn verbouwingen, drilboren om zeven, niet meer kunnen praten in eigen huis, zware schade aan ons terras, kortom een onvoorstelbaar arrogante houding van jonge mensen met veel geld en geen communicatie, we moesten zelfs onze b&b tijdelijk sluiten... ik besef nu dat deze woorden ongelooflijk pijnlijk kunnen zijn, dat een mens echt gekwetst kan worden in zijn waarden. Ik zat op een goede weg voor mij, maar wordt genekt door een fils-à-papa (of is het mama) die niet doorheeft dat menselijk contact en respect fijne waarden zijn. Ik probeer momenteel terug omhoog te kruipen om de weg te hervatten, een weg die vermoedelijk niet overeenkomt met het maatschappelijk, economisch ideaal. Laat ons hopen dat ik er in slaag terug te voelen wat ik eerder voelde als 'juist' en een fijne tweede helft kan breien aan m'n leven, ook al is het via de moeilijke en spirituele weg, amen...

Ik beloof dat m'n volgende blog positief en inspirerend zal zijn!

STEPS

Steps City Magazine - 2 oktober 2011

Feeling Wonen - oktober 2011

Feeling Wonen - oktober 2011 Creatief laboratorium
tekst: Karin De Ridder/ Styling Muriel Verbiest/ Foto's Diane Hendrikx

Sidi

...het fijnste aan het leven vind ik de onberekenbaarheid, de uitersten, schoonheid en lelijkheid, arrogante mensen naast lieve mensen die een levenshouding hebben gevonden ten goede, mooi weer en regen, geluk en ongeluk in een beperkte tijd, een fantastisch knappe voetbalvrouw die ons appartement TOIT bezoekt tussen volkse wegenwerkers, een beetje Almodovar die een juiste visie vond op de realiteit, dood en leven tesamen, het besef van de eindigheid van ons leven en van daaruit vertrekken en relativeren, laat dat nou net het moeilijke zijn, leven in schoonheid kan een doel zijn op zich las ik, 'k heb een vermoeden dat dit in mijn geval klopt. Vannacht droomde ik over het boekje dat ik wil uitgeven, waarvan het ontwerp me nog steeds niet duidelijk was, het lag voor mij, ik bladerde er in, ik was tevreden. Moet ik het nog maken en waarom? Gisteren genoot ik van Tezuka van Sidi Larbi Cherkaoui, maar dan echt genoten, zonder kritische noot, en voelde dat hij er niet ver naast zit.

night air

volver

ik herinner me de slogan van een bank die een lang leven beschouwde als het ultieme doel voor de mens. Op welke manier wordt niet vermeld of aangeraden. Enkel lang leven... De voorbije twee dagen danste ik in de geweldige Rosas studio, onder leiding van Jo Heyvaert, om als lid van het 'genootschap der edele delen' tegen volgend jaar een performance ineen te steken. Acht uur per dag de ziel uit m'n  lijf dansen, op zoek naar de diepste gevoelens in mijn botten, spieren, bloed, hart en ingewanden, alles durven geven, geëmotioneerd, zweten, doodmoe, en voelen wat ik de voorbije maanden onbewust gemist had. Ondertussen praatte ik met meestal jongere mannen, die durven afwijken van mijn bankinstelling, een andere zin zoeken in het leven en er zich bewust van zijn dat het leven meer kan zijn dan een fulltime job, carrière of een zielig huis op een verkaveling. Hoera voor het leven, desnoods kort, maar vol kracht en emotie, 'volver' of thuiskomen.

YMO

Yellow Magic Orchestra was in 1978 voor mij m'n eerste stap in de technopop. Ik herinner me m'n geluk als ik luisterde naar deze lichtvoetige, Japanse, licht-autistisch industriële muziek, klaar en duidelijk, net zoals Kraftwerk me bekoorde, technisch, vrolijk, vol vertrouwen de toekomst tegemoet en zeker niet serieus. Takahashi en Sakamoto maakten deel uit van dit trio en bewezen later dat ze fantastische muzikanten zijn.

garanti 7 ans!

garanti 7 ans! viltstift en potlood op papier - 21.09.2011

een leugentje om bestwil

angst is een slechte raadgever... en toch kan angst mij terug met beide voeten op de grond brengen, duidelijk maken waar het om gaat, wat belangrijk is, zolang die angst van tijdelijke aard is en niet ziekelijk wordt. Dokters, sterven, verlatingsangst, faalangst kan mij er toe brengen om me, daar zijn we weer, loser te voelen in een maatschappij die de eeuwige jeugd en een gespijsde bankrekening als grootste deugd beschouwt. Ik maakte de vitrine van BOND in Hasselt, stak veel tijd in de voorbereidingen, Warhol begon ook met etalages dacht ik voortdurend, ik ben zeer tevreden met het resultaat, boost van vertrouwen, snelweg op, Mr Oizo op de autoradio, vandaag sta ik het appartement TOIT te kuisen, ga naar de dermatoloog die me één dezer een stuk uit het been zal snijden, fiets naar huis niet zonder een grote zak bloem te kopen in de AVEVE in de Nationalestraat, open thuis een fles rode wijn, zet Luiz Bonfa op en schrijf deze blog met de indringende geur van de, in de Provence gekochte stukken zeep naast mij, maak vers gemaakte soep met tomaten van een boer uit de Kempen, het leven maakt onvoorstelbaar gelukkig en vaak diep triest. Alles heeft een keerzijde, die perfecte relatie, die geweldige job, een leuk huis, zelfs mezelf. De eerste die verzekert dat het leven een makkie is... liegt.

vitrine BOND

Vitrine van BOND- Kapelstraat 42 - Hasselt

viltstift op wanden en rode acrylverf

19.09.2011

cocktails@bond

invitatie voor cocktails@bond - stift op papier - 15.08.21011 - voorzijde

invitatie voor coktails@bond - stift  op papier - 15.08.2011 - achterzijde

boogschutter

September en de zee roept mij, ik stap in de auto en rij naar Oostende, wind en zon, loop het verlaten strand op en duik de zoute golven in, voel me plots weer wakker, geniet van het water op mijn huid, de kou rond mijn kop, de noordzee die overloopt in alle wereldzeeën. Ik denk niet, droog me af en slenter naar een stoel, bestel een glas rosé, lees het boek 'Het leven als kunstwerk' van Joep Dohmen over een juiste levenshouding, slenter verder naar hotel du parc en bestel twee garnaalkroketten met gefrituurde peterselie, een partje citroen en een boterham, net zoals het hoort. In het Ensorhuis ruikt het muffig naar oude mensen en vergane glorie, slechte reproducties proberen de sfeer terug te roepen, de man is dood, Henri Storck toont er zijn surrealistische visie, buiten wordt de stad verder mismeesterd door bouwpromotoren en slechte stedenbouw. Men kan een voortreffelijk boogschutter worden zonder ooit het doel te raken, zegt de zen-meester.