Lang geleden bezocht ik de Cité Radieuse in Marseille van Le Corbusier, sliep er en voelde de genialiteit en menselijkheid van dit appartementsgebouw op poten. Niet veel later ging een foutief rechtse rakker, Sanctorum, kort uit de bocht door Le Corbusier in De Standaard schuldig te achten aan de rellen in de Parijse banlieues en de triestheid van Linkeroever in Antwerpen (ook al heeft Le Corbusier hier niks mee te maken), ook mede door het gebruik van het verderfelijke materiaal beton genaamd. Ik heb toen een vinnige repliek gestuurd naar die krant die uiteindelijk werd gepubliceerd.
Vandaag sta ik voor de kapel Notre Dame du Haut te Ronchamp, van diezelfde linkse communist en gespuis Le Corbusier en sta met de mond vol tanden, ik niet alleen trouwens. Beton, organische lijnen, licht, minder licht, gekleurd licht, schijnbare gewichtloosheid, spiritualiteit, alles tot in het detail doordacht, gedurfd, een euforische ingetogenheid, een ode aan het leven en de natuur. Renzo Piano is op de site nu bezig aan een uitbreiding met oa nieuwe cellen voor geestelijken, verwerkt in de heuvel, de plek wordt terug een oord van bezinning, aanbidding van schoonheid en blijheid in vorm en gedachte. Les goûts et les couleurs, ça ne se discute pas? Misschien toch tijd om er eens anders over na te denken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten