Plantin-Moretus-muffigheid

Ik voelde het reeds aankomen deze morgen bij het opstaan, een zekere drang naar het opzoeken van nostalgie en andere tijden. Dus trok ik na mijn twee uur hedendaagse dans naar het museum Plantin-Moretus op de Vrijdagmarkt te Antwerpen, het was trouwens 35 jaar geleden dat ik er binnen was geweest. En kijk, nog steeds die oubollige sfeer, verkeerde en lelijke verlichting die zware schaduwen werpt als ik me over de manuscripten buig, een kamer vol toonkasten met daarin enkel plastieken staanders, een aan de muur in papier ingepakte prent, versleten bruine seventies gordijnen voor de ramen, spaarlampen (!) in de lantaarns en lusters, veel lawaaierige leerlingen die zich terecht stierlijk vervelen in deze muffe sfeer. Ik sta in de oude boekenwinkel maar slaag er zelfs met mijn fantasie niet in om terug te keren naar de bedrijvigheid van toen, geen enkele poging werd gedaan om het verleden terug te laten leven, teren op oude glorie zonder er iets mee aan te vangen. Ik doe een poging met deze foto's om toch nog even te proeven van de zestiende eeuw en hoop dat er snel iemand met visie wordt aangesteld om deze dooie bedoening met enkele rake ingrepen en beslissingen te reanimeren.

graven

Ik schilder al drie volle dagen... overschilder wat ik in volle overtuiging schilderde, duik onder, graaf in mijn verleden, mijn geest, kijk, neem afstand, stel me plots tegelijkertijd vragen omtrent de vermeende keuzevrijheid in het leven, valse keuzevrijheid, eigen aan deze tijd, the sky is not the limit, dat is flauwekul. Ik stop nu met schilderen, ik krijg er niks meer bij, ben op, heb me volledig gegeven. Dan is het fijn om te koken, basisbehoeftes. Ik ben zwak nu, door het toe te laten want noodzakelijk als ik schilder, en vind op dit moment het leven redelijk absurd en belachelijk. Maar laat dat uw weekendpret niet bederven.

iets plezant

Ik heb zin om 'n blog te schrijven en vraag m'n partner om een idee... iets plezant, graag! Moeilijk voor mij, zeker als ik in mijn 'creatie-proces' zit, vechten met verf en zo, verstaat U? En dan alweer duikt Jacques Tati op in m'n diepste gedachten, als een verderfelijk geheim. Ik kijk ernaar en heb plezier, monsieur l' architecte die opdraait voor alle bedenkelijke problemen, de traagheid van de humor, het ouderwetse. Gisteren zag ik op internet Heike Langsdorf in een Cobra-reportage over het C&H project waaraan ik deelnam, 'postcards from the future' en sta vol verwondering, net zoals bij Tati. Overstijgende maar vooral individuele en warse, frisse ideeën, die ertoe doen. Ze was zenuwachtig op tv en dat stemt me blij, want het getuigt van een niet berekende en eerlijke benadering. Haar tafel-genoot vroeg zich af in welke mate het creëren van een toekomstige file in de Vlaamse steenweg 'kunst' is. Ach... laat ons experimenteren, proberen, uitdagen, maar vooral afwijken van de saaie economische wereld en daarna gaan slapen in een boshut in Zweden... of zo. Als het maar boeiend blijft!

Ik weet niet of dit nu een plezante blog was, maar ach... morgen proberen we opnieuw.

mood swings

'Elfduizend minderjarigen slikken antipsychotica' in de krant, ik kijk rechts naar de muur van m'n eetkamer en bekijk m'n werk in uitvoering, stift en acryl op canvas. Sinds twee dagen zwoeg ik eraan, en dan bedoel ik vooral psychisch, innerlijk. Hoe beginnen met het opgespaarde gevoel van de voorbije maanden na m'n laatste tentoonstelling, een gevoel dat een combinatie maakt van chaos en orde en een boel onuitspreekbare neutronenacties? Wanneer stoppen als het einddoel nog niet helemaal duidelijk is. Kinderen die afwisselend blij en treurig, kwaad en braaf gedrag vertonen hebben een bipolaire stoornis, 'mood swings' noemen ze het. Ik heb ze in de loop van de tijd leren controleren, in de eerste plaats door toe te geven dat het een deel van m'n karakter is, en dan door andere manieren te onderzoeken van denken, doen, schilderen, dansen, vooral in te zien dat het leven chaos is. Kort en intensief sporten, hip maar levensgevaarlijk? Net als een pil die onmiddellijk resultaat geeft, maar met de nodige bijwerkingen. Ik zie een foto van het DM magazine van morgen, een naakte man onder een buitendouche, 'in bad met vier architecten', het lijkt een beeld van een design-concentratiekamp, geen gevoel, even douchen en dan weg! Shop jezelf een look bij elkaar, zo word je Margaret Thatcher, God behoede ons! Een injectie van slechte ideeën en dan de pil die ons ertegen moet beschermen. Ik drink mijn tas koffie ('niet meer dan drie want anders zeer ongezond'), trek m'n overall aan en hervat mijn gevecht.

Geen pil die dat mag veranderen.

faux dreams...

ZIJDEWORM

Au Ver a Soie - Antwerpen

TOTAL

TOTAL - acryl op canvas

genootschap der edele delen

mijn ontwerp voor 

logo en stempel voor 'het genootschap der edele delen' waar ik in mee dans

rojotango

dans, dans of ik sterf... haha, belachelijk. En toch, vandaag was zo'n dag. Ik danste een hele dag, durfde te bewegen, mannen of vrouwen, mensen dus, soms krachtig en agressief, dan weer teder, ingehouden, intiem en ontdekkend, als een kind dat zijn eerste passen zet in z'n naïeve wereldbeeld. Ik heb m'n naïviteit in het verleden verschillende keren vervloekt, maar voel met het ouder worden dat het me jong houdt, dat het samen met de geest open stellen voorwaarde vormt voor het eeuwige leven. U verstaat het goed, ik ben tevreden over mezelf vandaag, vind dat ik fantastisch heb gedanst, geniet van m'n partner, de nieuwe boeken uit de bibliotheek, 'Een filosofische tuin' en ' De man die bomen plantte' en droom van een eigen tuin, vol wilde bloemen, bomen die aanvaardbaar bladeren verliezen, rotte aarde, een ongemaaid grasveld, een vuile houten bank, Erwin Schrott die tango zingt, gebakken sardienen, rode wijn Cellier des Dauphins uit Tulette waar we vorig jaar een donker huis zagen met kiezeloprit, wingerd, groene luiken en poezen.
Geef nu toe, dromen zijn een noodzaak...

zonder taal

De selectie van de canvascollectie baseerde zich hoofdzakelijk op de 'inhoud' van het werk, en uitleg kunnen geven. Laat dat nou net datgene zijn wat me onmiddellijk opvalt bij Per Kirkeby die zegt dat een schilderij niet te veel psychologische uitleg behoeft. De film die het volledige proces van een schilderij vastlegt, toont hem in z'n zetel, een danspasje uitvoerend, rechtsboven een zonnige woestijnhemel, die hij afschuwelijk vindt en later overschildert. In elk schilderij moet iets afstotelijk zitten om verder te werken, enige momenten later wordt alles in lagen gemodelleerd, weer aangepast, als sediment in een landschap. Hij rookt dikke sigaren, die hem misselijk maken, waardoor hij andere beelden creëert. De natuur is niet vrolijk meent hij, ik hou van deze uitspraak, het verwoordt mijn onaangenaam gevoel bij het bekijken van de tentoonstelling ervoor. Ik word er niet vrolijk van, niet van z'n doeken, noch van z'n monumentale bronzen monolieten. Dat hij met Lars Von Trier samenwerkte voor de visuele identiteit van Breaking the Waves en Dancer in the Dark lees ik nu. Dat hij zijn natuurindrukken verwerkt in zijn oeuvre, vandaar ook de zaal gewijd aan de 'verboden schilderijen' van Kurt Schwitters, Duits avant-garde kunstenaar die in Noorwegen om den brode realistische landschappen schilderde en die Per intrigeert onder andere vanwege het drastische van de stijlwisseling. Vrolijkheid is geen noodzaak, zeker niet in kunst, en de indruk die achterblijft geeft me een donkere kracht om verder te gaan, mee deel uit te maken van de taalloze wereld.

Kurt Schwitters -aanlegsteiger in de sneeuw

Per Aahaar!

ik heb honger... ik ga een douche nemen... en daarna grill ik groenten en maak polenta-kroketten... met een fles bubbels erbij... het is februari... ik stop nu met schilderen, voor vandaag... morgen trek ik naar Brussel voor de tentoonstelling van Cy Twombly en Per Kirkeby, ik hoop dat ze me beroeren en inspireren... ik lees de krant niet meer graag, zo oppervlakkig, en dat lijk lijkt me te veel in combinatie met een pistolet en een tas koffie... maar Aahaar is een uitstekend Indisch restaurant, een aanrader, betaalbaar en heerlijk, een andere wereld in een grijze stad... ik ga me wassen, ik ben moe... van het dansen... van februari... van het nadenken welke richting de beste is... van het zoeken naar iets waarvan ik niet weet wat het betekent... het leven is best wel boeiend... en ook een tikkeltje vermoeiend!

Per Kirkeby in BOZAR te Brussel

de heilige strijd

stift op papier

the holy struggle - acryl op karton

oink... oink... oink...

I hate trampolines!

shoppingcentrum Munt Brussel

dit is een vreemde blog, een blog over uitlijning, rechtlijnigheid, valse of waarachtige waarden, de dunne lijn ertussen, beroemdheid, pijnlijk en onverbiddellijk, succes en wat dat dan ook zou betekenen, belang en onbelang, beslissen, veranderen, andere richtingen inslaan, nadenken en meningen bijsturen, relativiteit en nieuwe planeten die plots massaal ontdekt worden, een fles rosé uit Bulgarije, nog een fles rosé uit Bulgarije, lamskoteletten  met couscous, wortelen, ui en pompoen, Zwitserse bergen en ijle muziek, kunst en aan welke criteria die moet voldoen, bewegen, bewegen, loslaten, afzien en gelukkig worden, menselijke warmte, verf op canvas, idioten en de wijsheid dat iedereen zijn best doet op zijn manier, eclectisch Brussel, apen, muizen, tango, dansende derwisjen, enge gedachten, kids on trampolines, een ongelooflijk concert van Adèle in de Royal Albert Hall, de kat, vogels die onze valse pijnboompitten eten, mannen onderling die aftasten waar de grens ligt tussen contact en intimiteit, de geforceerde opgelegde waarde van zekerheid, pensioen en afhankelijkheid, angst voor de dood, fantasie kan ons redden, een rode SPA-fles naast een kratstoel van Rietveld, Els die zich vanuit Leiden onderdompelt in de Indonesische cultuur, Tuur in Brasschaat, rood, geel en blauw, korrel zand op doek, duinen, zeegras, zeewier, vissen en kerstbomen.

Genootschap der edele delen - 12.2.2012
net een zwaar weekend achter de rug.
maar eerlijk en, en, en de rest las U hierboven...

Ihr Opfer... Unser Leben

Schetsen gemaakt in het donker - Eindhout - 7-9/2/2012

Ra... ra...

' Evenwichtig recept, volgens de regels van een evenwichtige voeding, gedefinieerd door voedingsdeskundigen. 

Bevat complexe koolhydraten die u energie leveren op lange termijn om u een hele dag op de been te houden.

Bron van eiwitten die bijdragen tot de opbouw en het onderhoud van de spieren.

Bron van vitaminen B1 en B2, bron van vitaliteit voor het lichaam.

Weinig vetstoffen, respecteert het voedingsevenwicht van de hele familie.

Zoutgehalte beperkt tot 1%.

De traceerbaarheid wordt gecombineerd met een zorgvuldige selectie van leveranciers en regelmatige controles.'

Kortom de ideale voeding lees ik op de verpakking.

Ra... ra... raadt u over welk voedsel dit gaat?

Niet gevonden? Klik dan op deze LINK

de waarheid

en aldus vluchtte ik alweer... kijk da's nou typisch aan mijn gedachten, onmiddellijk er de stempel 'vluchten' op plakken, alles wat afwijkt van 9 tot 5 wekt schuldgevoelens op en innerlijke tegenstand, de hoofdleiding was gesprongen, het huisje stond in een nieuwe, bevroren vijver, het water gutste van onder de deur uit. Ik ontstak het haardvuur, trok het water af de houten plankenvloer die stilaan een ijsvlak werd, vier uur later bereikte ik de 14°C, at een zak paprika chips, kraakte een fles rosé en kroop onder twee donsdekens, de gedachte aan een CO2-vergiftiging werd even verbannen, ik sliep 14 uur, om de twee uur smeet ik een blok hout op het vuur, tot tijd voor koffie met flessenwater, een wandeling langs de Nete, tekenen met een koplamp op m'n voorhoofd, slapen en er voor te zorgen niet te bevriezen. Het maakt me sterk, opent mijn visie, en na twee dagen zonder wassen of kleding te veranderen lijkt dit me al iets minder vluchten, eerder een intensieve en spirituele oefening om nog dichter te komen bij de waarheid, mijn waarheid, welke die dan ook mag zijn. Het onheimelijke eraan blijft het idee dat ik me buiten de maatschappij stel, of toch wat die van mij verwacht, en daar moet ik dringend ook aan werken, want uiteindelijk krijg ik maar één keer de kans... vermoed ik.

ok... de zee

2 x acryl op canvas