coffeeklatch vliegt er in!

vandaag m'n werk gaan ophangen in de prachtige galerie van Tatjana Pieters te Gent, morgen groot coffeeklatch feest, 1 jaar, expo, drinks, food, muziek en veel schoon volk, vanaf 14 uur. Gewoon doen!

foto: Bart Kiggen

restanten van mijn vorig leven

architecten: B-architecten
locatie Europalaan, Genk
bouwjaar 2010
bouwheer THV Shopping 1
oppervlakte 70000 m²

team Evert Crols, Dirk Engelen, Sven Grooten, Mieke Huyghe, Nico Linsen, Ben Six, Geert Verbruggen, Cristian Vergara, Patrick Verhamme

horror

Wie verklaart het feit dat ik vandaag in volle zon aan een horrorfilm moet denken die ik acht jaar geleden zag, Dead End. Een familie op weg naar een feest, blijft eindeloos rijden, de weg kent geen einde meer en onderweg gebeuren er geen leuke dingen. Blijkt dat ze eigenlijk al een ongeluk hadden in het begin van de film, al dood waren nog voor het feest begon en ze in de tussenzone zijn beland waar niets meer zeker is. En plots besef ik waarom dit soort films mij zo aangrijpt, omdat het gewoonweg over het leven zelf gaat. Op weg naar een zogezegd duidelijk doel, maar zo zit de realiteit helemaal niet in elkaar. Shit happens all the time... zonder dat we het beseffen zijn we al lang dood van bij het begin. 

Ok, morgen terug een vrolijke blog!

canvas

Julian Schnabel

Vanmorgen stond ik op, in TOIT, las in volle zon de krant, dronk een kop straffe koffie en at Grimbergen brood met oude kaas, nam mijn gerief bijeen en vertrok naar Sint-Anneke, zwemmen in het openluchtzwembad met tien andere mensen, treurwilgen, versgemaaid gras, de Scheldebocht. Op de terugweg bezoek ik K & G met hun kinderen op Linkeroever, 't was een jaar geleden, hun tuin vol bamboe en in midlife crisis, de sociale sector vreet aan mensen, er is te veel miserie in de wereld, gezondheidsklachten volgen, tijd voor verandering en nieuwe perspectieven, de logge lift van de voetgangerstunnel laat me genieten van oude techniek en nostalgisch positivisme, Mexican cheese burger in Lombardia met een nodige dosis wortel en sinaas. In de bibliotheek sleft, keer op keer, een meisje ongeinteresseerd rond over de betonnen vloer, wordt een man kwaad op het personeel en roept luid "trut, trut, TRUT", en wandelt voorbij, 'ge moet zo niet zien', een moeder verveelt zich tussen al die boeken en laat haar kind roepen en vrij zijn, een glas wijn op het terras van de kubus, ik sla het loodzware boek over Julian Schnabel open en voel een connectie, herkenning, kunst als mysterie, als verrassing voor mezelf om uit te komen waar je het nooit had verwacht, 'a moment when I'm not wasting my life'. Terug op het dakappartement besef ik de kwaliteit ervan, licht en vergezicht, dreigende wolkenhemels en harde zonnekegels, hoog boven de wereld, een wit canvas dat schreeuwt om gebruikt te worden, ter ere van het experiment, de betrachting om te ontvluchten van het harde en saaie bestaan.

relativeren is nodig

wat vreselijk relativerend... een foto van mijn, trouwens boeiend,  bevlekte plastiek op de grond onder mijn werk, krijgt een aanzienlijk aantal reacties op mijn facebook account. En ik moet zelf toegeven dat het mooi is. Wat doe ik daar nou mee.

Bruxelles

Deze foto's van Brussel kon ik U niet onthouden... 

Haat-liefde verhouding met steden die uitgroeien tot pretpark voor toeristen.

vakantie in Antwerpen

De meeste mensen vinden het fijn als ze weten waar hun leven naar toe leidt. En ik moet toegeven dat ik geniet van de momenten dat ik niet meer weet waartoe mijn leven leidt. Akkoord, er zijn enkele vaste lijnen nodig om niet te ontsporen, maar geef toe, ontsporen kan ook fijn zijn. Na alweer vastgelopen te zijn, beslissen we om enkele dagen door te brengen in ons dakappartement. We openen de terrasdeuren, hebben een vrij zicht op de horizon, de wolken, de lelijke Antwerpse torens. Thuis laten we even de boel stoven, de vandaag aangeschafte MP3 speler met koptelefoon zal me verder moeten helpen bij het schilderen en overleven van de Antwerpse megacrèche in m'n huis, ik open een fles, schenk me een glas in en snij de zalm onder de artisjokken, bak een omelet met aardappelen, bieslook en flinterdunne staafjes courgette, doe mijn broek uit, luister naar de geluiden beneden en geniet van mijn kluswerk de laatste dagen in TOIT. Afstand nemen is een noodzaak om het vol te houden. En nog minder weet ik nu waartoe dit alles zal leiden. Er lonkt een wit bed, de wind blaast door de ruimte, ik ben de angstwekkend agressieve, jonge Marokkaan in de Gemeentestraat gelukkig vergeten ('schuld van de maatschappij'). Slaapwel... voor enkele uren en dan blijf ik wakker en schop mezelf onder mijn gat, hop, verder, beter, want wees zeker, mijn gevecht is eerlijk.

Foto's: Sébastien Van de Walle

coffeeklatch

    vanaf 14 uur tot 22 uur

strand

het genootschap der edele delen danst

Eindelijk, na twee maanden inactiviteit, dansten de mannen weer een gans weekend in Anderlecht. In eerste instantie was er weer die barrière maar dat duurde niet lang, mijn lijf en geest waren blij om te mogen bewegen, vrij, experimenterend, onderzoekend en de confrontatie aangaande met mezelf en die valse geremdheid. Ik heb ervan genoten. September is de maand dat we voor de eerste maal officiëel zullen optreden voor publiek, in openlucht, een aantal keren in de Ijzerenberg te Leuven en éénmalig voor Zinnema's Kampokanall te Anderlecht.

de zee

De zee kan redding brengen en dan vooral het zout dat langs alle delen van mijn lichaam stroomt met die onaflaatbare beweging van het water dat door de tachtigduizend jaar oude geul stroomt tussen de krijtrotsen in Dover en die in Normandië, eens één geheel en verbonden maar verwijderd van elkaar als innige verliefden na de instorting der gewoonte en veroudering. Weinig is veranderd aan zee buiten de nieuwe muur van gebouwen, nog steeds witgeschilderde houten cabines, kinderen met schopjes, althans als ze ze zelf mogen dragen of gebruiken want overbezorgde ouders hebben angst dat hun kind wordt opgeslokt door drijfzand, meegenomen door boze mannen of proberen te vermijden dat het kind pijn heeft, valt, moe wordt, te ver weg loopt, te dichtbij is. Een fotograaf maakt foute foto's, of net de juiste als je er bij wil horen, van een pasgetrouwd koppel dat in het zeewater schuimwijn moet drinken en doet of het de dag van hun leven is, in gedachte al een keuze aan het maken voor de juiste kader voor op het dressoir.  Er is rust door ruimte, meeuwen krijsen, een jong piept en cirkelt rond mijn plaats in het zand, ik val in slaap, ik word wakker, drink een glas wijn, eet mijn makreelsla, de zon schijnt. Ik zie de horizon, eindelijk.

mijn atelier mijn wereld

internet realiteit

Ik ben weer een beetje vrij. Na de eerder vernoemde perikelen der 112 krijsende babies in mijn tuin, vluchtte ik opgefokt het huis uit, ging zwemmen in de Veldstraat en reed via het schrale park spoor noord naar het MAS waar een oud ponton met kraan vol patine, bloemen, planten en groenten de eerste stabiliteit in m'n geest bracht, belangeloze constructies, koffie op het zuid met Paul waar ik tegen mocht zagen en klagen, steen en been, de dienster met een lange bef, op z'n Antwerps, de 'ik doe het tegen m'n goesting dus ik ben cool-mentaliteit'. Ik wou niet naar huis, het FOMU en MUHKA brachten redding en openden terug perspectieven in m'n brein, een aanval van internet -en virtuele beelden, penissen, zonder grenzen, RGB in duizendvoud, door de staat bewerkte luchtfoto's, hallucinante street-view beelden van hoeren op braakliggende terreinen, op een plastieken stoel onder een viaduct. Jimmie Durham brak m'n verstopte denkpatroon verder open en toont stenen, hout, verhalen, geluid, kinderen in PVC-buizen (hoera!), een ministerie van verbrijzelde zaken, geheime ideeën en geniale geheimen, ik word geraakt waar het moet, in het hart en gevoel. Het is dan ook geen verrassing dat ik vandaag de trein neem naar Brussel, BOZAR, Sense of place, fotografie die het landschap onderzoekt, ontleedt, pessimistisch vastlegt hoe natuur verdwijnt en menselijke ingrepen het landschap organiseert als een toeristisch en georganiseerd landschap. Rosé houdt mij in Brussel, ik neem enkele foto's rond het centraal station dat ik plots met andere ogen bekijk. Ondergronds wacht ik op de trein die vertraging heeft omdat er rond Lier iemand zelfmoord pleegt, laat hem gewoon onlogisch passeren en neem de volgende. 't Is 18 uur en de krijsende bende is teruggekeerd naar de rechtmatige eigenaars, althans voor vandaag. Morgen trek ik naar de zee, adem diep het zout in, dompel me onder en doop mezelf, in naam van het kinderloos bestaan, de kunst, het landschap en de vriendschap, in naam van de eeuwige rust, amen.