dagen zonder vlees

Londen inspireert, zo veel is zeker, op verschillende manieren, er leven 7,5 miljoen mensen samen in één stad. Wat me enorm aansprak waren de grote hallen waarin verschillende stalletjes met eten uit de ganse wereld, van een uitstekende kwaliteit en betaalbaar. Ik at Ethiopisch, compleet vegetarisch en genoot. Het gaf me zin om eens terug thuis mijn koelkast vol groenten en fruit te stouwen en de meest heerlijke gerechten te bereiden, zonder geslachte beesten, gesjoemel met vlees of onmenselijke dierenhandel. Vandaag dus naar de Perry in de Bleekhofstraat, een paradijs voor een uitstekende prijs, en reed, de fietszakken volgepropt, naar huis, maakte spinazie opgewarmd in olijfolie met veel look en komijn, tongrolletjes met twee soorten zeewier, Siciliaanse pasta met een zelfgemaakte samenstelling van Oosterse kruiden, komijn, curcuma, mosterdzaad en kardamom, drie soorten wilde rijst opgebakken met sojasaus en sesamolie, geweekte Chinese paddenstoelen gewokt met tofu en zwart sesamzaad, met de dunschiller in de lengte fijngesneden courgettes, amandelen en een rood pepertje onder de grill. 

Vandaag sneed ik een Turks brood in twee helften en belegde ze met tomaten uit blik, fijngesneden kerstomaten, gekookte broccolli, grote schijven schapenkaas, bladpeterselie, olijfolie, een ei, sarriette de provence, peper en zout en bakte ze twintig minuten knapperig in een oven op 220°C. De ene helft eten we op, de andere pak ik in in vershoudfolie en zet hem in de diepvries als gezond alternatief voor Dr Oetker. 

the hope

oude wegen leiden tot nieuwe...

Ik lees Robert Macfarlane, de oude wegen, terug de geschiedenis in en naar het zelf, zoals de Broomway, het dodelijkste pad van Groot-Brittanië. Door de getijden verloren gelopen mensen worden onherkenbaar als krabben het gezicht en handen afknagen. Doggerland ligt waar de Noordzee stroomt, een verdronken land uit 10.000 v Chr. De zee zwelgt nog steeds stukken land, geschiedenis, mensen, kerktorens en paden. Ik snel tegen 300km/h door de tunnel eronder, Jonsi & Alex, Riceboy Sleeps, op m'n koptelefoon en word melancholisch, heimwee naar verloren liefdes, jeugd, vals geromantiseerde geschiedenis en ervaringen, verzwolgen door het leven zelf als een eeuwig cyclisch bewegende zee. Het leven is van een onvoorstelbaar grote triestheid besef ik en ik geniet van dit gevoel, het bezorgt me troost. De mens is een sociaal wezen, wordt gezegd, maar gaat gebukt onder een gigantische éénzaamheid en empathisch onvermogen. Ik ga naar huis en trek een fles wijn open, missie geslaagd, ik ben zo zwak als een lam naar de slachtbank met een diep gemis aan vriendschap.

London vampire city

Nuchterheid past niet in een grote wereldstad. Om er te overleven moet je een deel van je zintuigen afzwakken om alles op een menselijke manier te kunnen verwerken. De met mensen volgeperste koker wordt tegen duizelingwekkende snelheid door een pijp onder de grond gestuwd, Manet in de Royal Academy is ok als hij slordig en ongedwongen werkt, het overwegend oude publiek ruikt naar stof, Lichtenstein is in zijn beginperiode en op het einde als de dood nadert op z'n best. Speakers Corner, berekoud, de illusie van bezit en het Joods-palestijnse conflict, een grote groep moslims gaat in discussie, de politie houdt alles in het oog.  Franke eekhoorns eten noten uit de hand van een oude man, middeleeuws rokende stalletjes op Westminster Bridge verkopen geroosterde pinda's aan ongeinteresseerde rijke toeristen die me vragen een foto te nemen met hun I-phone, de big ben op de achtergrond. Hyde Park is het saaiste park dat ik ooit gezien heb, poppy's, kransen, een hogedrukreiniger, een fontein ter ere van een verongelukte prinses. Ik voel me éénzaam en shop me dan maar, net zoals vroeger, noodzakelijkerwijs gelukkig in Oxford Street, een gekke vrouw krijst de wereld de verdoemenis in, niemand kijkt op, UNIQLO, Primark verkoopt uitzonderlijk goedkope kleding uit Vietnam, Pakistaans personeel met hoofdoeken en lang zwart kleed rekent mijn regenboogsokken af, de zoete rosé van Sainsbury's smaakt smerig zoet, Muji één, twee, drie en vier, ik eet biologische fruitsla, een warm broodje ei en spek, yoghourt met cruesli en berries, groene thee, de dakloze man komt binnen en vraagt me geld voor Mac Donald's. Ondertussen is het nacht en sluipen venijnige vampier vleermuizen tussen de zeerobben en lekken het bloed uit de wonden. De lightshow is sold out, Blade Runner city is alive,...

OUR FUTURE IS GREATER THAN OUR PAST

East London

Londen

That's why the lady is a tramp... Nancy zegt dat haar vader scheidde van Ava door externe druk, te weinig tijd voor elkaar, ik denk er het mijne van, Frank was zo ingenomen met zichzelf, hij verkocht zichzelf als product en daar kan niemand in delen. Hij kende alle trukken van het vak, zijn stem, zijn gezichtsuitdrukkingen, zelfzeker lachje. Well, that's how it goes, one for my baby, and one more for the road, the long...

Oedipus, the Code Breaker, alsof het al niet genoeg was, in het bezuilde sous-terrain van het Old Royal Naval College, ik trek mijn witte overal aan en zet het masker op mijn gezicht, treed binnen met de andere genodigden. Het Immersive cybernetic total theatre doet me vergeten dat Londen mij vandaag oplichtte, 100€ gewisseld in 85£, 2029 in oorlog, 5 miljoen mensen verliezen het leven, Oedipus ontsnapt via de virtuele wereld naar de oneindigheid maar wordt gesaboteerd door z'n vader. When you're drinking the show looks good to you, but when you're sober, the sky is kind of grey. Geen toeval dat Sinatra met Elvis zingt. Op de LDR geniet ik dronken van het donkere futuristische venster op Canary Warf, maar vooral van het samenleven en de onvoorstelbare tolerantie tussen 'clichémensen', de twee kakelende Londense vriendinnen met schelle stem, zwarte kousen onder een te korte rok, naast de dikke negerin met tulband en sabbelend op een ingebeeld stuk hout, de sik met tulband, de jonge man met gesteven kostuum alvast oefenend op z'n succesvolle leven in the City. She utterly adored him, their relationship was utterly adorable, but it didn't work, the end is near, I had my share of loosing. Meent hij dat nu?

Mixed people

En plots zit ik hier met een blik verrassingen voor mij, gekocht bij de plaatselijke supermarkt Peeters-Govers net om de hoek in de Offerandestraat in Antwerpen:

Peanuts with Thai Tam Yum Spicy Flavour Coated, Salted Peanuts, Chili Spicy Broad Beans, Crispy Indian Anchovy, Fried Chili & Fried Kaffir Lime Leaves.

En zeg nu nog eens dat Vlaanderen enkel voor Vlamingen is... zielig.

chaos

Soms is voor mij het leven duidelijker als er chaos is, een soort van gecontroleerde en allesomvattende aanwezigheid in het heden, een ruimere blik op het leven. Op dit moment bereid ik m'n reis naar Londen voor en maak een web van plaatsen, verplaatsingen, data en uren als basis voor mijn aanwezigheid in de stad, leg contacten met facebook vrienden die ik nog nooit ontmoet heb, fantaseer mezelf een stad die niet bestaat. Desalniettemin, wat een woord, kuiste ik alle vloeren in het huis en liet de zon binnen, bekeek een film op vimeo over onze overconsumptie en werd terecht gechoqueerd over wat eigenlijk nu echt wel mis gaat in de wereld, wars van wat platvloers populisme ons wil doen geloven. Ik word ouder en besef meer en meer dat de mens wordt geleid als schapen, door algemene opinies, politieke (non)visies, en zich daar achter verstopt. Mijn bereidheid om mezelf aan te passen ten gunste van een 'betere wereld' is minder moeilijk dan voor een doorsnee mens omdat ik dit sinds mijn kindertijd reeds moest doen, mezelf aanpassen, mijn eigen weg zoeken wars van simpele levensideeën, verwachtingen of vooropgestelde waanbeelden. Ik heb geen kinderen, ik heb geen vrouw, ik moet geen crèche zoeken en neem geen foto's van de eerste schooldag. Ik zoek geen bevestiging in uiterlijk aanvaarde kenmerken of verworvenheden. Londen roept, ik ga, ik wil zien en horen dat het leven meer is dan nieuwe gevelverlichting, de verf op de muren of een propere oprit. Het is een helse rit, mijn nieuwe totemschilderijen drijven me tot wanhoop, vreemde de-stress tonen op de achtergrond, ik bak patatten met rozemarijn, steek de houtkachel aan en ben benieuwd wat morgen brengt, in ieder geval dans met Louise, en dan het kanaal over. Chaos is eigen aan het leven en daarom hou ik ervan.

Paul Boudens

Mijn goede vriend Paul is een krak, een grafisch wonderkind, maakt de meest uitgepuurde, eerlijke en confronterende ontwerpen. Een vormgever pur sang, die zich niet laat leiden door modetrents. Sterk, gedreven en altijd opnieuw verrassend en dat vind ik fijn. Nu te zien in het MOTI in Breda waar hij de wanden van zaal 2 met een selectie van z'n grafisch werk voor oa Dries Van Noten, Walter Van Beirendonck, Jurgi Persoons, Haider Ackermann onder handen nam met kwast en zwarte verf, alweer met een hoek af en alles behalve vanzelfsprekend. En dat is nu juist wat de wereld nodig heeft, serieus bezig zijn met het ontkrachten van de al te populaire air sérieux. 

Burger King

Deer & Child - 2000 - Phil Bloom

Vandaag is het koud en schijnt de zon dus trek ik naar de bibliotheek Permeke, kies CD's die ik niet ken maar ga af op de hoes en de naam in de hoop iets nieuws te ontdekken, neem het boek 'Wind!' mee van Piet Meeuse en herken het gevoel in de korte omschrijving om buiten te komen en te denken, 'oef, buiten, verse lucht' alsof een mens gemaakt is om de wind te voelen in plaats van een leven als  kasplant, het inspireert me misschien tot nieuw werk, ik heb een gevoel in gedachten dat erbij kan aansluiten, sla een boek over Phil Bloom open 'Deel III' en lees diagonaal in enkele minuten over haar loopbaan, leven, tegenslagen en voorspoed, gedrevenheid om te creëren, reizen naar India, werken in Amerika, turbulente liefdesleven, Disney en Ganesh, de tattoos op haar gehavende schedel en bedenk dat we vrienden zijn op facebook, echter zonder haar te kennen, nu dus een beetje wel in express modus, een vat vol passie. Ondertussen woont en werkt ze in Antwerpen, in dezelfde straat waar ik mijn Candy War tentoonstelling gaf, ik eet een biefstuk-friet met een glas rode wijn erbij in de kubus van de bib, de bediening is er te vriendelijk, ik vraag me af wat er aan de hand is en kijk naar buiten waar de ijle en vreemde winterlucht het De Koninckplein omtovert tot een wervelende buurt in Londen of Berlijn, even verderop lopen Chinese mannen in knalrode franje broeken en steken scherp knallend vuurwerk af naast een regenboogdraak, ik loop naar huis, mijn tas vol letters en muziek, ik passeer Kristoff en begin spontaan 'I seen Beyonce at Burger King' van Cazwell te zingen, we spraken min of meer af om onze versie ervan te zingen als onze burgemeester durft verder te gaan in het bekritiseren van hip hop of andere muziekstijlen. Op deze momenten ben ik het gelukkigst, als de wereld draait en zich in alle diversiteit aanbiedt, als ik niet echt wakker word en me daardoor een spons voel die alle impressies opzuigt, hopelijk vertalend in beelden die mijn hand op doek of papier zal zetten. Mijn god, laat het nog even ijl en licht blijven in deze stad... ik kan niet zonder.

Veurne - België

kraftwerk

drawings

goodbye future, hello sadness - stift op papier

sea fun - stift op papier

we're nothing but ants

... and William Orbit, for some reason, can be sublime.

shadow trees

sushi-time!

een hoek af

Ik vraag me geregeld af waarom ik me goed voel tussen dingen met een hoek af... het mag oud en versleten zijn, maar boordevol karakter, alsof het de ouderdom en de daarbij gepaard gaande zachte aftakeling draaglijker maakt. Is het omdat op een bepaald moment die zaken, muren, bomen beginnen te spreken en geen lege doos meer zijn? En geldt dat dan ook voor mensen? Of is het gewoonweg omdat er van mij ook een hoek af is?