Ode aan de anarchie

  Mark Broom - refund by BPitch Control

Een gezonde dosis anarchie is noodzakelijk om een stad leefbaar, menselijk maar vooral interessant te maken als laboratorium van het leven, de afbraak van het Zeemanshuis in Antwerpen lijkt me hier in Berlijn een immens idiote beslissing, zeker met de wetenschap dat er nog geen doordacht, visionair of fantastisch alternatief plan bestaat voor de site. De constante beroering der zintuigen door de zware mix van verleden en heden, nationaliteiten, sociale niveau's maakt, net zoals in Oost-Londen, dat er een knappe hoek af is, een enorm inspirerende massa die dichter bij het leven staat dan een verzuurde wijk vol dure lofts. Prenzlauer Berg, de zogezegd 'hippe' wijk is te vermijden want alles bevattend wat ik zou kunnen haten, wordt er mij hier ingefluisterd:  bloemenmoedertjes met bakfietsen vol dure kinderen, vals trendy zaken waar iedereen elkaar zit te begluren en te keuren, geen spatje vergissing dus menselijkheid, een auto en dure loft als teken van geluk. Dat er nog andere manieren bestaan om geluk te bereiken is voor mij een opluchting, bijvoorbeeld door alleen en onderkoeld door deze stad te lopen, ontdekken dat de luchthaven Tempelhof één groot uitgestrekt park is geworden in centrum stad, Japans aandoende platbodems op het water met bamboe in tonnen, lantaarns en houten vlonders voor een glas rosé met het zicht op verweerde pakhuizen vol jonge bewoners, kunstenaars, gallerijen en ateliers wars van elke opgedrongen esthetiek of politieke invloed. 

Onderdoor de ijzeren spoorwegbrug, in het Görlitzerpark, staan drugsdealers naast spelende moeders met hun kinderen op sleeën in de sneeuw, de oude vrouw maakt een praatje met de Turkse groentenman, een meisje met een muts op haar hoofd, wel een halve meter hoog met een gigantische pompom erbovenop, vooral veel bomen en open ruimte omsloten door graffiti muren, de geur van goedkope, verbrande bruinkool, een verschrompelde vrouw ineengedoken voor de ijskoude wind achter de bakstenen brugleuning, de restanten van de Berlijnse muur aan de overkant van de Spree met nog enkele oude gebogen verlichtingspalen in de mist, kindergartens op de binnenkoer van oudroze woonkazernes met verlichte huisnummers. 

Mijn broek is te lang dus vormt er zich onderaan een zoom van vuile ijsparels die mijn voeten omkransen als een misplaatst aura. Plots besef ik het voordeel om in 2060 te wonen, een brave en veilige versie, niettegenstaande de beoordeling van verwende en angstige Antwerpenaren voor wie zekerheid, een vals gevoel van veiligheid en onveranderlijkheid, prioriteit is in het leven.

Dus... ode aan de anarchie, de imperfectie en het avontuur want dat is uiteindelijk waar we uit zijn ontstaat als ras en ons naar toe bewegen. Er is niks anders...