kerstboom

Het was drie jaar geleden dat ik nog een kerstboom kocht. 
Ik was er niet klaar voor gezien de omstandigheden. 

En dan plots dit jaar nam ik me voor er één te kopen, niet alvorens te twijfelen en van zodra de kerstdag met rasse schreden naderde me voor te nemen de ingreep uit te stellen tot volgend jaar, eventueel. 
Ik verplichtte me er uiteindelijk toe het toch te doen, alsof het een zoveelste uitdaging betrof die me sterker zou maken.
Een vriendin met een auto werd ingeschakeld, samen reden we tot buiten de stad om in het centrum van een deelgemeente, diezelfde die niet wou dat er een tramlijn tot in het centrum werd doorgetrokken omdat dan het crapuul van Antwerpen-stad tot bij hun zou kunnen komen, een kerstboom te kopen. Er stonden alle soorten, maar die ene korte dikke riep me onmiddellijk tot zich en zei dat hij de ware was. 

Thuis aangekomen sleurde ik de pot, want hij was met kluit en pot, mijn woonkamer in, waarbij de witte vloer al snel vol naalden en slijk lag, er kropen spinnen rond, hooiwagens op hoge, iele poten, voor mij nog steeds verwonderlijk hoe zoiets kan leven. 
Daar midden in de stad, hoog boven luid roepende Sudanezen, sneed ik het net van rondom de takken, werd er aan herinnerd dat dennennaalden uitslag op de onderarmen veroorzaakt en schoof de boom in de juiste hoek, waarna ik mijn vloer moest stofzuigen en dweilen met mr Propre. 
Er staat dus een boom in mijn leefruimte die vroeg om verder aangepakt te worden. 
Ik wil er kort overheen gaan, U kan het zich wel voorstellen, de winkelstraat, grote kerstmiswinkels waar tegelijkertijd met het kitschgeweld de Kreuners wordt gespeeld, kocht lichtjes zonder te hebben gezien welk licht ze gaven, ik had een herinnering aan ouderwetse, gekleurde lampjes met zacht licht, kerstbollen kreeg ik niet meer over mijn hart, de treurige nepheid vloog rond mijn oren. 
LED-licht dus, wel gekleurd, maar met de intensiteit van een computerscherm, blauw, geel, rood en groen. 

Mijn boom is lelijk.

Twee dagen later kocht ik in Brico slingers, zo van die zilveren, ouderwets schrale en hing ze erbij, keek ernaar terwijl ik me uitstrekte op mijn nieuwe zetel en begon al enige sympathie op te vatten voor dit lelijke geval dat in mijn leven kwam. 

Nog twee dagen later, kocht ik in de Offerandestraat in een winkel met artikelen alles-aan-één-euro holle plastieken beesten, haalde de fluit uit hun onderkant en stak sommige van de LED-bolletjes in hun gat, waarbij ze een wonderbaarlijk licht gaven, eerder kleuren tussenin, paars, roze en zachtgroen. 
Op één van de beertjes stond: I love baby, wat vroeg naar alcoholstift om de 'baby' te doorstrepen. 

Ok, nu is het goed, mijn boom is aanvaardbaar. Nooit gedacht dat zelfs een kerstboom een evolutie kan doormaken als creatief proces.

nooit!

We zijn acht maanden later en mijn blog bestaat nog, het niet schrijven knaagde al lang, zij het in mindere mate tegenover de behoefte tot het uitbouwen van een nieuw leven. Mijn kunst was daarbij het middel bij uitstek om de noodzaak tot de eerste noodzakelijke economische overlevingsstructuren uit te bouwen draagbaar te maken, maar nu eindelijk het moment daar is om te lezen en deel uit te maken van de imaginaire en soms meer realistischere visie op het leven, wordt het misschien tijd. Het blijft vreemd hoe de neiging tot het vertellen van gewone dingen mijn vingers dirigeert, alhoewel ik anders wil. Ik las Houellebecq, ik ontdekte Houellebecq, zwart en zuiver. De zon schijnt dwars door mijn studio, ik open de doos en open vroegere schilderijen en tekeningen, alsof het nu pas tijd is om een stap verder te zetten, de steeds weerkerende vraag waarom alles bij mij in trage stappen gaat, eigenlijk waarachtig aan de idiote waarheid dat alles op zijn tijd komt, steeds weer verandering, totaal contradictorisch met de homo economicus, Kris Pint vat het zeer treffend samen in zijn boek 'De wilde tuin van de verbeelding', ik besef dat zijn visie een wat rare quinoa-smaak kan hebben, waartegen ik me heftig verzet, maar uiteindelijk is hij een echte visionair, de verbeelding is de methode om de louter economische benadering van het leven, financieel maar ook emotioneel (wat bied ik jou en wat krijg ik terug) te bestrijden, een gedachte die ik bij het lezen plots herken als mijn strijd, reeds als adolescent, en die ik, graag zou ik zeggen onterecht, beschouwde als een niet te verklaren negatieve eigenschap. Ik hing zo net mijn was op het droogrekje terwijl The Pirouettes het geweldige nummer 'le dernier métro' zingen en bedacht plots wat mijn moeder dacht als ze bijna elke dag de was van vier kinderen ophing. Het idee dat ik elke dag het uiterste uit het leven moet halen vermoeit, maar deze gedachte deed mij beseffen dat het een strijd is die iedereen voert, een strijd die uiteindelijk leidt tot het uitputten van het lichaam, het zich verwijderen van een ideaalbeeld, tenzij je er aan wil voldoen. Sociale media is een fantastisch, oppervlakkig glijmiddel, onder de voorwaarde dat het correct esthetisch gebruikt wordt, en het stemt mij tevreden dat er hoe langer hoe minder existentiële waarheden worden gepost in de trant van 'twintig regels om gelukkiger te worden' of 'het leven is enkel leven in het nu'. Want het leven is verleden, heden en toekomst. Als één geheel, of je het nu wil of niet. Het werk dat ik de voorbije twee jaar maakte, blijkt een fantastische schat aan informatie, desnoods te herwerken of te vernietigen. Het is net dat verleden dat maakt tot wie wij zijn, zuivere diamanten van schoonheid en extreme lelijkheid die tonen dat we het uiterste uit het leven proberen te halen, ongeacht wat de toekomst ons brengt. Wij zijn geen producten.

Secret Garden - pen & waterverf op papier

het knipperende oog

Het was vier jaar geleden dat ik naar de tandarts ging. Eén tand verloor een kwart vulling. De tand bestond enkel nog uit 4/5 vulling en een kleine rand oorspronkelijk materiaal. Het viel me op dat door de verdoving de rechterhelft van mijn gezicht gevoelloos werd en ik het idee kreeg dat mijn linkeroog vreemd deed, dat er iets niet in orde was met datgene dat in orde was, het knipperde constant terwijl mijn rechteroog open bleef. Onderweg op de fiets had ik het gevoel dat mensen dachten dat ik naar hen knipoogde. Verdoving, gelatenheid, te veel stil staan of fucking mindfulness aannemen als de oplossing voor alles doet enkel maar inzien dat echt leven schijnbaar problematisch en lastig is, maar dat uiteindelijk het linkse oog het meest blijk geeft van energie en het dichtst aanleunt bij wat het echte leven inhoudt. Proberen, falen, lachen en huilen en weten dat het toch nergens toe leidt dan enkel het voelen van dat ene knipperende oog.

elle est noire

Het regent en dat vraagt erom. Opstaan om zeven uur 's morgens is helemaal geen probleem, zelfs al is het om de trein te nemen naar Antwerpen. Weiden met koeien en huizen passeren, af en toe een groep mensen en een vliegtuig in de lucht. Ik nam geen douche omdat het maandag is en ik plots de behoefte had om niet wakker te worden, zweet onder mijn oksels, het stinkt zelfs een beetje. Louis de Funès zit nog in mijn systeem, de jaren '70 herbezocht, de steeds weerkerende grap van onverantwoord snel rijdende auto's blijft werken. Humor zit hem in het afwijken van zekerheid. Er is moeite nodig om te blijven lachen, dat komt niet vanzelf. De dienster gaf toe dat ze panikeerde toen ze mij zag aankomen na mijn werk in de keuken omdat ze geen rosé hadden, maar witte wijn is in dat geval ook wel ok, ik ben uiteindelijk gezien niet van de moeilijkste en dat is één van mijn grootste ontdekkingen over mezelf het laatste jaar. Een goede vriend krikt me terug op tot het gewenste niveau der creativiteit. Ik kom thuis en trek mijn drijfnatte broek uit, zet me achter mijn toetsenbord en drink rosé, rook een sigaret of twee, we zien wel verder wat er gebeurt. Alles is mogelijk.

wit blad

Ik neem een wit blad papier, een pen en teken een huis, een klein huis, twee langse wanden in ruwe baksteen met voegen waarin mos kan groeien. Daarbovenop plaats ik bogen in hout bedekt met langse planken en afgewerkt met roofing. Tussen de spanten plaats ik isolatie, de binnenkant werk ik af met een dampscherm en planken ruw hout. Als basis giet ik een betonvloer op volle grond en plaats kepers met isolatie ertussen en opnieuw houten planken als vloerafwerking. In de kopse zijden plaats ik glas en leg rondomrond een wilde tuin aan, vol hoog gras, wuivende aren, veldbloemen en klimmers die het dak innemen, rozen, kamperfoelie en blauwe regen. De geur van hooi en hars, een regenbui die stof wegspoelt, een plunje in zacht katoen. Ik dek de tafel ernaast met een wit tafellaken en plaats houten banken. Er is geen plaats meer voor lelijk gekakel of afgunst, de twijfel omtrent identiteit en eigen keuzes steekt de kop op maar verdwijnt bij het opstaan, een tas koffie en een madeleine, lavendel aan mijn voeten, éénvoud in gedachten, het verlaten van de gelaten massa strompelend door de stad langs dranghekken en afgeknakte politielinten.

vrolijk Pasen!

Pasen, het moment om te verrijzen, geboren worden doet iedereen. Ik besef meer dan ooit dat het leven anders in elkaar zit dan ik aannam. De cliché's worden bevestigd en er zijn zaken die ik beter begin te begrijpen, wat gepaard gaat met veel twijfel. Deze morgen kreeg ik een boodschap van Els, die ik nog nooit ontmoet heb, via messenger, 'go with the flow'. En dat is waar ik aan werk, besef dat de zoektocht voor mij startte sinds ik architektuur opgaf en sprong, niet goed wetend wat de bedoeling was, het volgen van een buikgevoel dat me vertelde dat er mij meer te wachten stond dan het samen afwachten van de dood in een comfortabele omgeving. Maar dat dat moeilijk en vermoeiend is op momenten dat de maatschappij ontspoort en mensen worden opgeblazen, ondervind ik deze laatste week. Het begin van de lente, Pasen, de existentiële eenzaamheid die me overviel, zelfs in het gezelschap van vrienden. Een nieuwe visie op het leven is noodzakelijk, het vertrouwen in het meegaan met de stroom en geloven in verrassende wendingen, veranderingen en ontmoetingen wordt realiteit, ook al verzet elke vezel van mijn lijf zich ertegen. En ik ondervind dat er nog mensen bestaan die dat verstaan en begrijpen. Kunst en dans zijn voor mij grote inspiratiebronnen en methoden om deze weg menselijk te maken, het gewone leven op te tillen tot een hoger niveau. Ik leerde een nieuw lief kennen, die mij vanaf het begin duidelijk maakte dat ik het zelf moest aanpakken, mijn eigen weg volgen, voel vandaag weer dat zijn gewenste aanwezigheid geen oplossing zou bieden. De weg is belangrijker dan het doel en dat wringt soms. Maar als ik er in slaag om dit te voelen voel ik me sterk en gelukkig. De invulling van de waarden en zin moet ik zelf ontdekken. En terwijl ik dit schrijf is er die ondertussen kleinere stem die mij zegt op te houden, dat het leven éénvoudiger is. Het evenwicht vinden is de uitdaging. Ik rook terug na 23 dagen stoppen, ik eet te weinig, mijn lichaam doet pijn door de geleden stress. Ik had evengoed iets vrolijks kunnen spelen, maar Stabat Mater van Pergolesi klinkt terwijl de terrasdeur open staat en een frisse wind door de studio waait. Ik moet het leven zelf aanpakken, voelen, ondergaan. Deze week reed ik met de fiets naar mijn ouders in het noorden van Antwerpen en terwijl ik tegen de wind op een veldweg reed, vervloekte ik mezelf, waarom koos ik voor deze weg, of waarom koos deze weg mij. In de villawijk stond alles er nog net bij zoals ik het dertig jaar geleden achterliet, de enorme confrontatie met die tijd die niet meer bestond, alsof er die lange periode niets gebeurd was. De relativiteit sloeg me in het gezicht, de opmerking van mijn ouders dat er wel van alles veranderd was, 15 buren waren ondertussen overleden, deed er een schepje bovenop. De afgelopen week dus, die me deed huilen en van mij een zwak piepkuiken maakte, dit alles in de hoop dat van daaruit weer iets moois of anders groeit, een soort verrijzenis dus, plots krijgt Pasen voor mij die diepere betekenis, net zoals alles in het leven. Maar dan moet je het eerst meemaken en ondervinden, louter mindfulness uitspraken helpen geen zier. Vrolijk Pasen iedereen, laat dit een begin zijn om de dingen anders aan te pakken en beseffen dat religie troost kan bieden maar geen wet mag worden. Er is maar één religie en dat is die van de hoop, liefde en compassie, kortom van het ten volle mens-zijn, amen!

te koop: sfeer en ruimte

Ik verbouwde dit appartement en richtte het in tijdens mijn periode als architekt, viel onmiddellijk voor de enorme sfeer toen ik het bezocht en besliste ter plaatse om het te kopen. Een schoonverdiep met hoge plafonds, parket, houtkachel, terras en stadstuin die ik vol bamboe plantte, beneden een sousterrain-appartement waarin de b&b een plaats kreeg, met eigen keuken, badkamer en aparte inkom. Nu ik er nog af en toe kom, vind ik het zonde dat het niet bewoond wordt, binnenkort lente en veel plaats voor artistieke activiteiten, mijn atelier als kunstenaar staat leeg... Dit pand zoekt de juiste koper om er opnieuw leven en een unieke sfeer in te brengen:

http://www.goetstouwers.be/aanbod/pand/16131-Antwerpen-gelijkvloersappartement

behang

Dag na dag en toch niet helemaal, kikkers op plaatsen waar je het niet verwacht, familie zonder liefde. Niet kunnen huilen, razernij verstopt achter behang, oude taferelen met windmolens en herders, slappe koffie op een vermorst tafelkleed uit de jaren 60, de pijn die weggevaagd wordt achter vals handgewuif en zelfgelijk. De rivier stroomt recht door zwarte stammen, geluid zonder einde, het wordt stilaan donker, de uil is al lang gevlogen, de koninginnehapjes smaken wak en oud, de hoeve staat op instorten, de zon en de koude en de blauwe lucht maakten wakker wat vernield werd, de niet aflatende pijn van bedrog braken het decor af, koele pionnen tegenover elkaar, de barst in de antieke vaas werd meer en meer zichtbaar terwijl hij door het veld vol korenbloemen reed, het stuur krampachtig in de handen. Er bloeit geen roos op stront. Het antieke bed vol zelfgesponnen garen kraakte en zuchtte onder het voortdurende gedreun van geliefden, door het raam de opkomende maan. Streel mij, zacht, kus mij licht op de mond, vergeet wat telt en omarm de leugen. Laat water over mijn wangen stromen, bittere tranen om zo veel vals geluk. Twee spiegeleieren in een pan met toast, koffie in bed, de rug in zachte kussens gedrukt, zwarte gordijnen die zeggen waar het om gaat. Een paar schoenen, schijnbaar achteloos achtergelaten op het tapijt waarin ik mijn neus druk, de geur van zweet en wasverzachter.

 

I wish...

Zijn hart klopte met ondertussen aanvaarde ritmestoornissen heviger dan overdag, de pillen maakten hem dronken en de kamer met de afmetingen van een perfecte kubus was zijn nachtelijke cel waarin negatieve gedachten vrij spel kregen en pas verdwenen bij het opkomen van de zon. De nacht was onverbiddelijk en probeerde hem steeds opnieuw in te lijven in een onzichtbaar leger van verloren zielen, projecteerde gebeurtenissen uit het verleden in zijn hoofd, sterkte ze aan zodat alle positieve kracht als verwaarloosbare ideeën werd opgezogen uit dat kleine pakket hersenen, beïnvloedbaar en fragiel maar toch zo gewelddadig en machtig, om vervolgens op te lossen in de zwarte stroom die via het kleine raam de kamer, de smalle, lange, hoge gang invloeide. Onrust was zijn vijand en vriend, liet hem 's nachts inwendig huilen als een roofdier, verbood 's morgens uit te slapen en schakelde overdag zijn gedrag in een hogere versnelling opdat de handeling, aangenaam of niet, snel achter de rug zou zijn. Die snelheid was de gestimuleerde ziekte die genieten verhinderde. Wakker liggen was in die benadering geen optie en aangeleerde angst, zoals het op hol laten slagen van de fantasie, kan vreemd genoeg dan ook weer ingeschakeld worden om de slaap te bevorderen, hoe raar dat dan ook mag klinken... geschuifel net aan de andere kant van een tentzeil, staren naar een raampje boven de bruine wc-pot dat uitgeeft op een andere wereld, rottende bladeren en dennenkruinen waar de wind door suist, kijken naar een kier in de gordijnen, lege ruimtes tussen knoestige stammen en takken, kinderangsten die hij koesterde en archiveerde in zijn hoofd om de grote dreiging het zwijgen op te leggen, als overlevingstactiek. Hij lag op zijn rug, staarde naar het plafond. Moeizaam was het rijden op de fiets door deze verlaten stad, een verroeste auto wierp hem brutaal omver, de familie met verbeten monden reed rustig verder. Op de markt verkochten trollenvrouwen zelfgebreide mutsen, truien, rozebottelsoep en toast met gebakken ui, koffie in grote blikken thermossen stond uitgestald op de morsige tafels terwijl het zacht begon te regenen. De vriend die hij ging bezoeken werd vorige week door vier jongeren verrot geschopt na een nachtje uit, hield er een trauma, gebroken tand en gebarsten ribben aan over. Hij kookte voor hem lasagne en dronk er een glas Franse witte wijn bij, beluisterden op de platenspeler bij een geïmproviseerd haardvuur in het midden van de donkere kamer Karlheinz Stockhausen, ...Verwandle ein Ereignis bis zur Unkenntlichkeit...', 'transformeer een gebeurtenis tot deze onherkenbaar wordt...' Hij kreeg het koud en probeerde de slaap te vatten door zijn ademhaling regelmatig te maken, zijn geraamte te overlopen beginnend bij de voeten, via de benen naar het hoofd en hoorde nog net hoe een sms kwam binnengelopen. Langzaam ontwaakte hij uit die diepe, onrustige coma, opgelucht verlost te zijn van de misselijke droom waarin hij dronken zijn huis zocht, op weg vanuit dat obscure café naast het kanaal, te voet door de schemerstad. Hij liep zonder schoenen, de jas van een vreemde aan, de verkeerde gsm in de zakken, tas gestolen en nog lang niet in de buurt. Rondom hem liepen mensen die zomaar wat leken te slenteren. Traag kroop hij het bed uit en sleepte zich naar de badkamer, bekeek het verrimpelde gelaat dat hem dom aanstaarde in de spiegel, probeerde de rug te rechten en gluurde door het venster naar de zware grijze lucht. Het was één van die dagen dat niks zou lukken, dat iedereen het op hem gemunt zou hebben en ontevredenen aan de macht kwamen. Terug sluipen onder de bezwete lakens was op dat moment een optie maar de plicht riep, het aangeleerde schuldgevoel triomfeerde. Honger, dat had hij niet echt op dit moment, en alhoewel de nieuwe toaster stond te wachten op zijn eerste snee, hield hij het bij de kom kleffe brij ontbijtgranen. Slappe kartonnen schilfers gedrenkt in lauwe melk en een tas zwarte koffie. Alsof het niet erger kon, rook hij in gedachten de walgelijke koffiegeur in de kelders van het college, dampend uit de grote inox ketels met tapkraan op de behangerstafel. Die duistere periode, stilzittend op schoolbanken tussen andere puisterige pubers, luisterend naar de onmenselijke leraar wiskunde die beweerde dat zijn vak pure poëzie was, buiten de met betonnen dals geplaveide binnenplaats waar tijdens vastgelegde tijdstippen de onwennige leerlingen stoer stonden te doen tegenover elkaar, zonder enige dromen of toekomstplannen, klaargestoomd om punten te produceren. Op de eerste schooldag was er steeds opnieuw de drang om de brandladder op te klimmen om zich onder veel vertoon naar beneden te storten, midden in het kransje zelfingenomen leerkrachten dat droomde van hun pensioen en een buitenhuisje in de bossen tussen de stad en de grens. Misschien kon koud water hem tot positieven brengen, en als doorschijnend kadaver kroop hij achter het kleffe douchegordijn. Met wat overschoot van een stuk klonterige zeep schrobde hij zijn huid en hoopte op die manier de dag beter te kunnen starten. De ruwe handdoek vervolledigde het ontvelproces en liet hem enigszins opgekikkerd achter in het midden van de gebarsten badkamervloer. Op dat moment ging de telefoon, naakt spoedde hij zich door de smalle gang naar de enige andere kamer van zijn appartement, nam af en vernam de dood van de familie Gornicka. Leven in deze stad was leven in het verleden. Verhuizen, een nieuw leven beginnen op een verse plek met de natuur als bondgenoot leek hem wel wat... verrek! Al negen uur, in het café Les Mines zat een vertegenwoordiger op hem te wachten die hij de vorige week ontmoette en hem een baantje had beloofd. Iets met de verkoop van gebruiksvoorwerpen gemaakt van gesmolten autobanden, nieuwe auto's werden hier niet meer aangekocht wegens te duur. Even snel bellen, de alles-organiserende secretaresse knibbelde droogjes dat hij de afspraak had gemaakt, dus moest hij dit dan ook maar afhandelen. Snel een glas antioxidanten en de fiets op richting werk. Diep binnenin voelde hij echter dat het niet meer fout kon, hij had een plan, zijn leven zou veranderen! Een echte ommezwaai die de resterende jaren zouden verzachten van hel naar vagevuur, of als het enigszins kon tot hemel, zijn hemel zonder indringers. Wat hij toen niet wist was dat anderen in zijn plaats voor nieuwe wendingen gingen zorgen, want zo gaat dat meestal, je zit in een doodlopende straat en je krijgt onverwacht je ontslagbrief, er verschijnt iemand in je leven of je wordt aangereden door een dronken chauffeur die dacht dat je een glascontainer was. Gedaan met de schijnmens in hem die denkt te leven in een omgeving die misschien helemaal niet de omgeving is die hij zich verbeeldt, gedaan met mensen rondom hem met hun spel van testen en proberen, om te zien hoe hij reageerde, hopend op het laten vallen van een steek om hem dan kort en genadeloos af te kunnen maken. Gedaan met het veilig spel, geen risico's nemen en het leven aan te passen aan dat van de grijze massa om niet op te vallen. Hij kon de slaap niet vatten, zette zich een tas Salie-thee met heidehoning, en maakte een lijst van spullen die hij zeker zou meenemen, de laptop uiteraard, een T-shirt en broek, Dafalgan tegen de onvermoeide hoofpijnen die op de meest ongelegen momenten zijn hersenen opbliezen tot dramatisch gespannen worsten, papieren waaronder het paspoort met de verouderde foto, waarop hij leek op Erin Brockovich na een geslachtsoperatie. Een vliegtuigticket booken was overbodig vermits zijn vliegangst hem belette nog één voet te zetten in een luchthaven, broeihaard van controles, doorlichtingen, piepende verklikkers en achterdochtige douaniers. Hij slaagde er steeds in om door zijn nerveuze gedrag de aandacht te trekken van de luchthavencontrole, die in hem hun vangst van de dag zagen, hopend op een gouden onderscheiding. De enige verklaring leek het leren vest dat hij daags voordien tweedehands had op de kop kunnen tikken voor een gunstprijsje op Camden Market. Duidelijk teleurgesteld en zonder 'n woord van afscheid mocht hij uiteindelijk dan toch beschikken. Neen, hij zou de auto nemen, de oude Peugeot die sinds vorig jaar onder het flanellen laken stond te verkommeren in de garage achter de hoek. Ondertussen kreeg hij het koud en probeerde dan toch maar de slaap te vatten. Met enkele ademhalingsoefeningen en het overlopen van zijn lichaam probeerde hij zich uit te schakelen. Die morgen vernam hij het adres en het uur waarop hij werd verwacht, pakte alle spullen in zijn draagtas, scheerde het hoofd millimeter lang, knipte zijn baard bij en liet de ontbijtgranen voor wat ze waren. Enkele minuten later zoefde hij richting zuidoost, heerlijke electro die een trip op de autosnelweg perfect ondersteunde, waarbij omgeving en geluid tot een symbiose van geluk verworden. Rijden op de snelweg tegen 90 km/uur, Kraftwerk, de windmolens van Nike en de grote hoeveelheid blik rondom hem maakten hem opperst gelukkig, net zoals de geur van smeltend asfalt bij het zicht op een treinspoor naast de rotsen in Hastière. Hij noemde het zijn expo-gevoel, het 'Albert-valt-van-de-rotsen-moment', het blinde geloof in de vooruitgang en de techniek eigen aan de jaren '50, de mens onder begeleiding van heerlijk vlotwerkende radars zonder gevoel maar die het leven beter zouden maken met als ultieme einddoel de perfectie van de wereld, de kolonialisering van de ruimte, iedereen gelukkig. Maar daar kon hij zich op dat moment niet druk over maken, hij was vertrokken uit zijn migrantenwijk en was van plan om zich vol overtuiging in een nieuw hoofdstuk te gooien, wat er ook te wachten stond, er was niets te verliezen. Hij opende de fles en schonk zichzelf een glas in, stak een sigaret op ondanks hij gestopt was met roken, en schreef. Dit schrijven betekende niets, het maakte eerder deel uit van zijn zoeken naar een mogelijkheid om datgene weer te geven wat zich in hem afspeelt tijdens het doelloze verblijf in tijd en ruimte, dat hoogst individuele gebeuren, de zin van het leven dat ooit door zijn psychologe benoemd werd als geluk nastreven. En zelfs bij die uitleg had hij niet het gevoel dat dit verklaarde wat hij moest weten, datgene waarnaar hij op zoek was. Het boeddhistische klooster had hem op jonge leeftijd gecharmeerd, hoogstwaarschijnlijk als plaatsvervangende spiritualiteit nu de kerk niet meer die onschuldige en hartelijke thuisbasis was die hem een kaars in de handen duwde, omringd door anjers en fresia's, op weg naar het altaar waar het lichaam van Christus als kartonnen jeton in zijn mond werd geduwd, kauwen en doorslikken. Tussen 15 januari en 2 maart 1933 verscheen Onze-Lieve-Vrouw acht keer aan Mariette Beco als De Maagd der Armen in Banneux. Iets buitengewoons, in buitengewone omstandigheden. Het is al koud en donker. De tweede wereldoorlog staat voor de deur. In de duisternis verschijnt een licht. 33 maal, van 29 november tot 3 Januari, verschijnt ze aan 5 kinderen die uiteindelijk bijna allen stierven aan ziekte of ongeluk. Kleuterschool bij de zusters, klein kasteeltje, hij mocht eindelijk de ommuurde, geheime tuin in, verre tocht naar het spierwitte beeld onder de boom. Blauwe boshyacinten en meiklokjes in een opgeschoten grasveld. Alles leek toen fris en zoet. Dit diepgeworteld gevoel van zuiverheid blijft aanwezig. Dat niet te omschrijven gevoel van oorsprong, idealisme en 'alles-komt-goed-en-heeft-een-reden-patent'. Ondanks dit alles verplichtte zijn lerares hem vergiffenis te vragen aan het stomme Mariabeeld in de hoek van de kleuterklas omdat hij aan het ros haar van het meisje voor hem had getrokken. Alleen bleef hij achter in het lokaal voor het beeld, en kon zich niet overhalen om in discussie te gaan met een stuk plaaster. Hij ligt in een hotelkamer met kleine ramen en gefronste glasgordijnen en hoort in de verte vanonder de stijf gestreken, weeïg zoet ruikende lakens een niet al te zware motto die schakelt en optrekt, weer schakelt en verder optrekt op een kronkelende asfaltweg tussen de bergen, om langzaam weg te sterven, klimmend, nergens naartoe rijdend, terwijl de kerkklokken van een verder gelegen dorp de lucht doen trillen vol jubelende aanbidding. Hij voelt de oneindig lange dag klaar staan, het hotelontbijt, de wandeling startend voor de knalrode geraniums aan de voorgevel, via de spoorweg langsheen de steile rotswand met daar hoog, de gigantische madonna met uitgestrekte armen. Vanop het plateau kijkt hij uit over de kronkelende Maas die statig, glinsterend stroomt naar zee in zijn Belgische bedding van blauwe steen en rolkeien, niets anders meer. Dat en de zon. Moedeloos om de angst voor groen en natuur van de meeste mensen, bedacht hij zich niet liever te wensen dan dat zijn bamboe reusachtige afmetingen aannam, zijn tuin overnam opdat hij met een machette zou moeten inhakken om zijn tuinstoel te bereiken, oorverdovend ruisend in de wind, met zijn krachtige stengels de stad overnemend, het zicht op de lelijke achterkanten van huizen verachtend en als een flexibele bondgenoot zijn plaats inneemt in een maatschappij van middelmaat, zekerheden en beperkingen. De danseres begon bij het geraamte, de wervelkolom als begin van elke beweging, de ene beweging genereert de andere en onder het oplossen van begrenzing kon hij eindelijk ruimte innemen, met een durf die nieuw voor hem was, zelf constateerde hij dat anderen in paniek sloegen bij lichamelijk contact, zonder vertikale lijnen ertussen. De dictatuur van vrijheid in denken en handelen leek hem geen slecht idee en zat de ganse nacht te schrijven aan een denkbeeldig manifest dat hij de volgende morgen verscheurde, vanwege te absurd. Het maisveld lag golvend naast de Nete, wachtte om geoogst te worden, smeet zich in de wereld van de dans, pijnlijke spieren, wonden en kneuzingen om zichzelf levend te voelen, het achterhuis werd een plek vol beweging, de wereld leek nooit zo ver weg, herinnerde zich zijn moeder die op de plastieken stoel naast haar jongste zus zat, een Jupiler in de hand, de palletten knetterden vlammend de lucht in, de gensters vlogen als vuurvliegjes tussen de ranke zuilen van de populieren de lucht in. Ze luisterde naar de man die z'n job had opgezegd om zich te storten op het culinaire barbecuën. Voor zijn vader bleek de zin van die avond de auto's op de parking. De zon komt op rond vijf uur 's morgens, een kat krijst in de tuin, de zenuwslopende nacht loopt ten einde en lost z'n greep op z'n denken. Hij begreep waarom hij vertrok net op het moment dat alles goed ging. De grens overschrijden dat je voelt dat alles enkel nog maar sleur kan worden vraagt om een beslissing. Ingrijpende veranderingen vinden trouwens altijd plaats op onverwachte momenten, als je begint te twijfelen aan de zin van het leven of de vraag zich stelt hoe het verder moet. Zielig gespeeld en allesbehalve ontroerend, deed het hem denken aan amateurtoneel.

mechanical robot

overleven

Ik heb geschilderd en getekend als een gek de voorbije zeven maanden. Kreeg de laatste maanden de prachtige kans om mee te doen met 'Process' van Multitude waarbij 13 kunstenaars uitgenodigd werden hun ding te doen. Mijn kunst is voor mij een manier om te overleven heb ik nu door. Vandaag verhuisde ik mijn werk naar mijn studio en hing enkele werken op. En die sporadische momenten maken mij gelukkig. Waar ik mezelf afvroeg waarom alles zo moest lopen, de strijd met mezelf en de verschrikkelijke ervaring van mijn scheiding, kom ik nu thuis met een deel van het resultaat van wroeten, vechten, twijfel, de vernieling in gaan en euforie. Ik zit hier tussen meer dan 100 tekeningen, collages en een veertigtal schilderijen. Terwijl ik ze maak is het een taal die ik oprol en opberg, nu ik ze bekijk en ophang verschijnt er een deel van mijn leven waarop ik trots ben. Dit is een moment van geluk en nodige zelfbevestiging, dit werk is niet slecht. Vorige week vroeg de zoon van een vriend nog bij het bekijken van één van mijn werken of het wel af was, en ik vond dat een fijn compliment. Kunst is nooit af, je stopt gewoon als het voor jezelf nodig is. Dit is een wereld die ik creëer en waarbij confrontatie of discussie onnodig is. Geen nuances in woorden of verkeerd verstaan, neen dit is wie ik ben. Ik had hetzelfde gevoel bij het openen van mijn werk na een maand schilderen in Oostenrijk of Berlijn, ontroerd worden door mijn eigen werk. Het resultaat dat ikzelf nu objectief kan bekijken maar waarvan ik me toen afvroeg wat ik eigenlijk uitspookte. Het korte geluk dat zich vanavond voordoet, maar waarvan ik onbewust weet dat het komt als ik vecht.

les amants

Hoe langer ik me er toe aanzet om te schrijven, des te moeilijker het wordt.

Waar ik vroeger schreef over leuke dingen, voel ik de aandrang om dieper te gaan.

Want wat ooit leuk en vanzelfsprekend  leek, verdwijnt met de tijd als sneeuw onder de zon. Niet dat ik volledig uitgeteld ben, dat niet, maar er is iets anders in de plaats gekomen.

Er is niemand meer die kost wat kost voor mij wou zorgen, ik sta er alleen voor.

Zes maanden geleden vertrok ik thuis omdat ik voor de keuze werd gesteld, één van de twee moest vertrekken.

Ik dook onder in mijn atelier, sliep op een matras op de grond en besefte dat het zo ver was.

Gedaan.

En op dit moment, zeven maanden later, begint er stilaan iets te dagen, dat wat fout was, wat niet klopte, de sprong in het duister, reden te over om verder te gaan op mezelf.

Met de nodige twijfel, want wie is nu honderd procent zeker van zijn stuk?

Wat was het gemakkelijk geweest om de rest van mijn leven verder uit te zitten in zelf opgebouwde zekerheid en financiële vastheid.

Ik moet toegeven dat deze trip allerminst fijn is, en de maatschappelijke druk groot is.

Maar ik heb geen keuze meer.

Geloven in mezelf is de enige basis waarop ik moet verdergaan, en dat dat mij in de enkele sporadische contacten nadien verweten werd door mijn ex-man is des te meer confronterend.

Ik heb alleen mezelf om de rest van mijn leven zinvol in te vullen en dat vergt werk, geen nieuwe familie of fijn huishouden dat wacht met eten in de keuken... it's up to me now (om eens iets in het Engels te zeggen).

En pas nu zijn er enkele weinige momenten waarop ik zie dat er een kans is op slagen, dat er iets verschijnt, niet zichtbaar maar subtiel voelbaar in mijn hart dat zich met moeite terug probeert te openen na onnoemelijk lange tijd.

Dat dit de volgende periode terug kan worden doodgeslagen door praktische en financiële regelingen besef ik maar al te goed.

Maar net door deze lange, moeilijke, op mezelf teruggebrachte periode door te maken, kan het niet anders dan dat ik er sterker uit kom.

We werden nooit opgevoed als nomade, wachtend op wat de dag brengt, en alles wordt er aan gedaan om dat uit te sluiten.

Ik zag gisteren 'Les Amants' van Louis Malle en werd ontroerd door de romantiek: vrouw, man, minnaar, confrontatie, en de vlucht met een derde, beseffende dat ook dat nooit zal blijven duren als de eerste intense ontmoeting.

Kortom het leven zoals het is.

FIN

Terror eyes with a wink

Haha! Nog niet onder de mat. Laat mijn laatste bericht van 10 september dateren, reden te meer om te schrijven. Ik leer bij. Over het leven. Over de relaties tussen mensen. Over de absurditeit van dit bestaan. Of zoals een goede vriend mij in het gezicht smeet (wat ik trouwens helemaal geen probleem vind want slagen krijgen is soms nodig), ik leefde in een beschermde bubbel, met een man die mij graag zag en alles (bijna alles) deed om mijn leven zo fijn mogelijk te maken. En plots bevind ik me in een situatie die dichter aanleunt bij het leven, dat wat ik altijd probeerde te vermijden. Die van overleven, en zoeken wat nu uiteindelijk de weg is die ik zelf moest vinden. Het totaal terugvallen op mezelf en waar het uiteindelijk om draait in dit korte leven (want de tijd gaat nog sneller dan vroeger). Vooral de confrontatie met anderen en hun verhalen opent een nieuwe wereld. Het is nooit rozengeur en maneschijn, iedereen is op zoek, met vallen en opstaan, diepe dalen en mooie hoogtepunten. Kortom de vervlakking is weg en ruimde baan voor twijfel, trial & error, alleen zijn en verbinding maken, net datgene wat ik miste in mijn leven. En het doet meer pijn dan wat ik gewoon was maar ik voel dat ik leef, met de nodige twijfel en angst. Want uiteindelijk weet niemand de magische formule om te overleven. Het blijft zoeken en aftasten. En rekening houden met het feit dat van het ene moment op het andere alles kan veranderen. De uitdaging bestaat er in om van elk moment het mooiste te maken, wat er ook gebeurt. Het loslaten van patronen en verwachtingen is moeilijk, uiteindelijk zou het zelfs mogelijk zijn dat ik ("IK, IK, IK!") op het einde van de rit tot de conclusie kom dat wat ik zocht niet bestaat. Maar sinds kort kan ik aanvaarden dat wie ik ben genoeg reden heeft om te bestaan. Of mijn visie op de wereld nu aansluit op de meerderheid of niet. Een huis is voor mij niet zomaar een hoop stenen, een kat is niet een doorgeefdier uit het asiel, een man is voor mij geen louter seksueel object, het leven bestaat niet uit enkel fijne dingen. Dat ik daarin niet te ver mag gaan besef ik ten volle, ik pas mij aan. Maar op mijn manier, veel tijd, onderzoek en aftasten. Dat er niet veel tijd is om dit alles in vraag te stellen is duidelijk. Maar ondertussen leef ik en probeer daarin de zin te vinden. Net die zoektocht is mijn doel, niet zonder het dagelijkse leven en zijn fantastische momenten te ondergaan en ervan te 'genieten' (oeps, ik zei het verboden woord!).

it's human nature

Waar ligt de grens tussen empathie en zelfbehoud? Een vraag die ik mij stelde vandaag. Ik kan voor mezelf opkomen en daarmee nadeel berokkenen aan anderen maar dan zit ik fout geloof ik. Ik kan ook, wat ik steeds opnieuw probeer in mijn leven, mezelf proberen in te leven in wat een ander denkt of voelt of hoe die een situatie ervaart, vanuit zijn standpunt. Maar soms is er dat moment dat er een grens wordt overschreden en ik, uit zelfbehoud, moet ingrijpen en reageren. En dat dat dan reactie opwekt is mij duidelijk geworden de laatste dagen. Waar ik mij vroeger behoedde voor elke negatieve confrontatie met anderen, naasten, word ik nu gedwongen om die aan te gaan, net omdat ik opnieuw moet beginnen en mezelf de vraag dien te stellen of sommigen bijdragen tot mijn geluk en zelfzekerheid, of net het tegenovergestelde bewerkstelligen. Het is een totaal nieuw gegeven voor mij dat niet iedereen kan passen in mijn wereld en dat mezelf aanpassen aan anderen soms net het tegenovergestelde effect heeft dan het dichter bij elkaar brengen. En beseffen dat velen enkel aan zelfbehoud denken is nieuw voor mij, noem het naïviteit. Voor een wereld waarin iedereen samenleeft is veel moeite nodig, werk en investering. Maar ik begrijp nu dat je het soms moet opgeven, ja uit zelfbehoud. Dat neemt niet weg dat ik moeite blijf doen, want ik geloof in de mogelijkheid tot éénheid van de mens, ieder met zijn verschillen. Enkel respect voor elkaars ideeën en beleving van dit leven zijn noodzakelijk en daar zit hem het moeilijke. Je eigen leven leiden en er toch rekening mee houden dat je niemand kwetst, maar ook andersom. Net voor dat moment kan je ingrijpen en banden verbreken, hard maar noodzakelijk, omdat je niet bijdraagt tot het geluk van die ander. Los van elke vastgelegde of sociaal aanvaarde band. Ik leef van dag tot dag, eerst uit noodzaak, maar nu probeer ik daar de kwaliteit van in te zien. Ook de enorme moeilijkheden dat dat oplevert, de dagen van onzekerheid en het in twijfel trekken van mezelf, het beeld dat anderen van mij hebben en of dat dan noodzakelijk belangrijk is. En met dit alles op te schrijven, hoor ik weer die stem die zegt: Geert, gewoon leven! Maar ik kan het echt niet laten mezelf vragen te blijven stellen, niet elk moment van de dag, maar simpelweg omdat ik de behoefte voel bij te dragen tot het onderzoeken van dit oppervlakkige leven. En dat dat dan constante fijne, leuke dingen in de weg staat, is de tol die ik betaal. Maar ik ben wie ik ben, en daarom schilder ik, om te communiceren via een andere taal, die discussies over appartementen, relaties of het zelfbehagen via uiterlijk vertoon overstijgt. Doordringen tot de essentie of 'de grond', zoals een vriend mij gisteren probeerde uit te leggen, van een persoon of mezelf is mijn uitdaging. En ja, dit is iets dat ik normaal gezien, in een persoonlijk dagboek zou moeten verstoppen zij iemand mij, ik doe het niet omdat communicatie de sleutel is tot geluk. Het is iets dat mij bezighoudt heel mijn leven. Zelfbelang overstijgen om tot éénheid te komen. Dat ik daar in heb overdreven, en nog overdrijf, is mijn les deze week. En dan zijn we terug bij de vraag die ik stelde in het begin. Waar ligt de grens? En deze vraag kan je doortrekken naar wat er gebeurt in de wereld. Hoewel ik geen kranten meer lees of tv kijk, lees ik de discussies over vluchtelingen en de gemakkelijke reactie om alles te herleiden tot een louter economisch systeem en het beschermen van eigen hebben en houden. Ok, maar ten koste van wat? De 'ik ben een voetganger en loop tot het volgende zebrapad en da's plezant' campagne in Antwerpen herleidt ons tot het louter onszelf aanpassen aan de constructie die een overheid voor ons uitstippelt. Dat de meesten onder ons dit aanvaardt onder het toezicht van camera's bevestigt mijn aanvoelen van de nieuwe tendens: controle, zekerheid en gehoorzaamheid. En laat dat nu net de les zijn die ik de laatste maanden leer, er is geen zekerheid, alles verandert van dag tot dag en evolueert, dat is nu net het leven. Evolutie om de huidige situatie te verbeteren. Wie wil dat nu niet?

ok, ik drink rosé, so what

zelfportret - olieverf op canvas - 'staat nog ergens in mijn vroegere thuis besef ik nu'

Het is een vreemde wereld. Daar waar ik tot enkele jaren geleden nog alle moeite deed om alles onder controle te houden, zekerheid in te bouwen en er voor te zorgen dat alles zo snel mogelijk geregeld werd, veranderde mijn instelling, eerst begonnen door het knagende gevoel dat er iets schortte, ondertussen door de turbulente periode waarin ik mij bevind. Alsof iets in mij schreeuwde om bevrijd te worden, het hart dat terug begon te kloppen en riep dat het tijd werd om zich te openen, naar de wereld toe. Keihard is het volgen van het hart, moeilijker dan het volgen van het verstand. En eens dat hart wakker schrikt is er geen stoppen aan, wordt alles overhoop gesmeten en krijgt de onlogica en de daarmee gepaarde angst vrij spel. Niets is nog zeker, maar ik voelde dat ik het moest wagen, ik had geen keuze. Deed ik het niet wist ik dat ik er spijt van zou krijgen, deed ik het wel moest ik mij klaarmaken voor de meest bizare trip ooit. Die van de onzekerheid, mezelf terug uitvinden, maar vooral, en dat besef ik nu meer dan ooit, de kunst van het alleen zijn. Want niemand vult de existentiële éénzaamheid die in ons allen schuilt in. Daartoe is niemand in staat, enkel ikzelf. En dat is nu nog steeds mijn grootste zoektocht, de kunde van het alleen zijn, mezelf goed voelen door wie ik ben, met al mijn gebreken, trauma's en wispelturigheden, maar ook met al mijn kunde, kennis en positieve eigenschappen. Ik stel ondertussen rekeningen even uit, open mijn mails wanneer ik er klaar en sterk genoeg voor ben, vermijd sommige dagen me te confronteren met de huidige trieste gebeurtenis in mijn leven. Het is alsof ik mijzelf terug moet uitvinden en versterken dat wat ik miste in mijn leven en relatie: eerlijkheid, openheid, en geloven in dat wat ik belangrijk vind voor mij, mijn kunst, vrienden, opkomen voor mezelf (wat niet evident is) en deze éénmalige kans ten volle benutten om mijn zelfbeeld bij te sturen en er voor te gaan, niet meer in de opgelegde vorm waaraan ik dacht te moeten voldoen, maar uit te zoeken wat mij het best past, onlogisch, mezelf uitdagend. En dat wringt, op de meest onverwachte momenten, huilend, lachend, verrassend of gewoon, menselijk en bovenmenselijk, zwart en wit, alhoewel mijn ex-man mij steeds zei dat ik grijs moest leren denken. Ik versta dat grijs, maar het boeit mij duidelijk niet. Het heelal ontstond ook in het totaal donker om over te gaan naar stralend wit gecombineerd met diep zwart. Creatie vanuit chaos ontstaan vanuit een duidelijk elementair en oneindig energiek punt. Iets vanuit het niets bestaat, ook al geloven er velen hier niet in. Maar mijn studie van het heelal, zijn ontstaan en evolutie doet me vermoeden dat net daarin de enorme kracht schuilt. De overtuiging dat oneindigheid bestaat, dat iets uit niets kan ontstaan, dat alle wetenschap waarachter we ons sterk voelen nog in zijn kinderschoenen staat en nog op zijn grondvesten zal daveren. En het mooie is dat ik iemand ontmoette die mij laat daveren in al mijn vroegere zekerheden, die mij confronteert met de realiteit in al zijn hardheid maar voelt dat ik tijd nodig heb om te evolueren. En de gewoonweg mooie constatatie dat geluk niet alles is, dat net dat fluctueren boeiend en interessant kan zijn. Net zoals de evolutie soms miljoenen jaren nodig had om ergens te geraken. Alleen heb ik niet zo veel tijd maar staan we als mens een stap voor door ons verstand en de mogelijkheid tot  communiceren, wat geen vanzelfsprekendheid is ondervind ik ten gronde in de afhandeling van mijn scheiding. Dertig jaar samen delen is geen garantie tot elkaar verstaan. En dat is een grote les. We zijn allen alleen en weten nooit hoe iemand anders de wereld ziet, wat die verlangt of hoe zijn moleculen, genen, opvoeding of behoeftes zich verhouden tot de wereld. Politie, militairen aan onze grenzen, wetten of het beschermen van eigen bezit of verworvenheden zijn enkel het in stand proberen te houden van denkbeeldige zekerheden die maken dat we niet worden geconfronteerd met het in vraag stellen van het leven, van ons geluk en ongeluk. En of dat nodig is, is een andere vraag. Maar ik voel dat het een noodzaak is willen we voldoen aan onze taak: evolueren.

structuren

Life behind the Structures - pen & watercolour on paper

Deze week werkte verhelderend. De sessie met mijn therapeut was zwaar omdat er doorbraken komen in mijn zoekproces en het verlangen om mezelf bij te sturen omdat ik niet verder kon op de manier waarop ik emotioneel leefde. De twee zware trauma's werden me eindelijk eigen, ik begreep ze, als betrof het een bedrijfsscreening, de structuur waarbinnen ik beslissingen nam of verbindingen maakte, of net niet maakte. Het emotioneel niet deel uitmaken van een familie was een eerste structuur die maakte dat ik dacht alles zelf te moeten aanpakken, zonder hulp van buitenaf of anderen, mijn eigen wereld te creëren als tegengewicht. Mijn studies in Gent en het kotleven bleken een bevrijding. Het brutaal ontdekken na tien jaar relatie, dat het helemaal niet de relatie was die ik dacht dat ze was, was de grootste confrontatie met de herkenning van de onrust die mijn leven de laatste jaren overnam, het constante idee, de ruis, dat wat mij blij of gelukkig maakt, misschien helemaal niet is wat het blijkt, dat er altijd een kans is dat ik agressief wordt wakker geschud uit mijn droom, met een frontaal bulderlachend publiek op de tribune. Dat verklaart mijn verzet tegen rust, aanvaarding en het geloven in mijn geluk op het moment zelf. Het leven achter de structuren blijkt ingewikkelder dan gedacht. En dan nu sinds zes maanden krijg ik de kans om het opnieuw aan te pakken, eerst door volledig alles achter te laten en een reset periode door te maken, dan door stilaan krachten te herwinnen en stap voor stap mezelf terug te programmeren, in de mate van het mogelijke natuurlijk. Gepaard gaande met enorme angst, onzekerheid en het creëren van nieuwe structuren die bij mij passen en hopelijk bijsturen wat nog bij te sturen valt. Het genezen van een hart is moeilijk combineerbaar met het gebruiken ervan, net zoals mijn lichaam zich nu begint te verzetten tegen sigaretten en drank, de volgende uitdaging. Gisteren zat ik in het zand van de speeltuin in Park spoor Noord, met een portie nacho's, een Stella, een sigaret, na mijn eerste papier en verf achter te hebben gelaten in mijn nieuwe, tijdelijke atelier, en kon genieten van het alleen zijn, maar op dat moment ook wetende dat er vrienden zijn, andere mensen die om mij geven, waar ik om geef, die mij kunnen helpen, die ik kan helpen, waarbij ik voel dat er boeiende dingen kunnen ontstaan, nieuwe structuren, maar deze keer met het inzicht dat de onrustige stem die zegt dat het allemaal misschien niet klopt en er voor zorgt dat ik op mijn hoede ben, niet noodzakelijk mij moet beïnvloeden in mijn gelukkig zijn. Ik herken ze en dat is al een begin. Heel voorzichtig ontluikt mijn enthousiasme in het leven, het leerproces gaat verder. Er komen boeiende tekeningen aan, ik voel het!

cut the crap

Lezen dat je ex bang is van mij bevestigt de gespletenheid van het leven. Aan de ene kant vind ik dat een idiote opmerking, zeker na de voorbije maanden waarin ik mij op de achtergrond hield, aan de andere kant streelt het plots vandaag mijn ego. Ik de sterke, alhoewel ik diep een emotioneel experiment ben, of misschien niet. Het kan altijd erger. Vanmorgen stond ik op en voelde me als een gewone mens op een maandagmorgen, en ja dat verontrustte mij. En het feit dat dat mij verontrustte, verontrustte mij ook. Ik bekijk mezelf als op een afstand en herken de patronen, besef waarrond alles draait in deze wereld maar blijf halsstarrig vragen stellen, eerder op een experimentele en mij boeiende manier. Des te meer lach ik met mezelf dat ik binnen een uur vijf planten ga verhuizen vanuit mijn vroegere woonst naar mijn (als alles goed verloopt, want nog steeds afhankelijk van hem) nieuwe terras. Neen geen televisie of bed of tafel, boormachine noch stoel. De geruststelling van de man waarmee ik dertig jaar deelde dat hij niets zou verhuizen dat van mij is, maar toch even extra meldt dat hij de muziekinstallatie meeneemt bevestigt mij in mijn anders denken en logica. Ik volg niet meer en berust in mijn zijn. Ik maak op dit moment chili con carne voor de vriend die mij helpt, ook al bereidde ik vandaag 20 liter op mijn werk. Het is een idiote bedoening, maar op één of andere manier biedt die onlogica mij troost, zegt die mij dat niet alles moet verlopen volgens vaste patronen, mijn tekeningen bieden mij houvast en vertalen de inspiratie die ik krijg door deze periode. Misschien ben ik inderdaad iemand om bang van te zijn, maar dat is dan maar goed ook. Dat liever dan mezelf te plaatsen op een bidprentje en te genieten van de betuigingen. Wat zou het éénvoudiger zijn als ik niet nadacht, ik word geconfronteerd met mezelf en wie ik ben, hoe ik in elkaar zit, en zie stilaan de voordelen er van in, het is wie ik was als kind, toen al voelend dat gewoon meegaan met de verwachtingen niet was weggelegd voor mij, dat er iets in mij zat dat vroeg om gevoed te worden, de enorme kans die wordt gegeven om te onderzoeken en bevindingen te vertalen. Misschien is dat levenskracht, en vat mijn laatste tekening die ik net maakte alles samen. Cut the Crap! We zijn hier bijeen voor een fractie van de tijd en moeten er het beste van maken en dat kan alleen door dieper te gaan dan oppervlakkig geneuzel.

everybody hurts

Wat is het enorm moeilijk om evenwicht te vinden, dat heb ik de voorbije week ondervonden. De vakantie die ik mezelf verplichtte te nemen bracht me op de meest onverwachte plekken in Frankrijk en Italië, ontmoette er de meest bizar vriendelijke mensen, zag plots de wereld op een andere manier, die van het toeval en intuïtie, niets gepland en daardoor des te boeiender, daarom niet makkelijker of rustig. Vergelijkbaar met de voorbije vijf maanden waarin niets meer zeker was, waarin ik mij moest laten leiden door diezelfde intuïtie en gevoel. Weg zekerheid, vooraf geplande invulling der verwachtingen of vanzelfsprekendheden. Thuis wachtte de notaris, de nieuwe confrontatie met mijn ex-man die me droog meldde dat de ouders van mijn petekind in 'ons' huis wonen met de extra informatie dat zij vonden dat ik akkoord moest gaan zonder mij te contacteren. Voldongen feiten, beslist buiten mij, maar die weergeven dat het tijd wordt om mijn eigen leven te leiden waarin ikzelf kan beslissen over zaken die mij aanbelangen. Ook al begrijp ik de situatie en hou ik vol om menselijk en empathisch te blijven. Mezelf moeten aanpassen aan het nieuwe leven van iemand waar ik dertig jaar heb mee gedeeld, in goed en kwaad, is te veel geworden, ik ben te loyaal, een ouderwets begrip. Mijn natuurlijke aanleg, lees het domme stemmetje achterin, om het ergste te denken helpt mij niet in het oprichten van een eigen leven. Nochthans gaf de energie die ik verkreeg door mijn roadtrip me vleugels, kookte ik als nooit te voor op mijn boeiende werk, verkreeg ik een fantastisch mooie kans om te schilderen op een uitzonderlijke plaats in een met hart en ziel opgericht project en voelde me vol nieuwe energie. De mooie uitnodiging van goede vrienden om uit te rusten in Fraipont nam ik vol enthousiasme aan, de trein op, door de prachtige Vesderstreek, slapen in een hangmat voor een voor mij perfecte 'cabanne' in het woud waarbij de herten nieuwsgierig kwamen kijken. Back to basics, waarvan ik enorm hou, Patricia de Martelaere houdt me gezelschap in haar ontleding van het Taoïsme, de voorwaarde voor grootsheid is het herkennen van de kleinheid en het niet nastreven van grootsheid en dan toch weer wel. Een plek die mij al enkele keren belangrijke noodzakelijkheden in mijn leven heeft doen inzien. Een prachtig intens gesprek bij een glas goede wijn en de nodige sigaretten, eerlijk en direct. En dan vandaag regent het als ik wakker word, en plots is er weer dat éénzaam gevoel. Ik sta er alleen voor. Niemand kan voor mij invullen wat ik mis. De grootste les die ik kreeg in de voorbije gebeurtenissen. Woody Allen gaf me troost. Een relatie aangaan met Emma Bovary via een ineengeknutselde tijdmachine is ook niet alles. Zeker niet als het misloopt. Risico's nemen hoort bij het leven besef ik stilaan. Eindigen in een vertaalboek waarbij de hoofdletter A je achtervolgt op grote poten kan het gevolg zijn. En misschien komt het daarop neer. Zekerheid nastreven met een lange relatie tot gevolg of het nemen van risico's en nieuwe dingen ontdekken waardoor het alfabet jou wel lust. Laat ons er even van uit gaan dat een agressieve letter misschien ook fijn kan zijn? We zijn en blijven alleen en de enige plek in heel dit circus is in het lichaam en onze geest. Niets aan te doen. Ik ben een weg ingeslagen die niet zegt wat volgt.

droom

De voorbije week was één van de zwaarste. Omdat de prille positieve energie die ik eindelijk had gevonden compleet de kop werd ingedrukt op een lelijke manier, terug twijfelend aan mijn tocht. Op de koop toe eiste de voorbije maanden zijn tol en werd ik ziek waardoor de geest nog zwakker werd. Alles kwam bijeen en meer dan een zielige man stelde ik niet meer voor. Gisteren sprong ik de fiets op en reed 25 km noordwaarts, zag m'n broer en zijn vrouw, sliep in een hangmat onder de notenboom en at een stevige maaltijd waarna ik terug in slaap viel. Onverschilligheid en moeheid is de redding voor alles verterende, rusteloze gedachten. Eens thuis bekeek ik een film van Jean Cocteau over de villa Santa Sospir waarin de droom voorrang krijgt op de realiteit en enthousiasme over het nutteloze triomfeert, en werd gered.  Ik droomde 's nachts intens, over mijn situatie en mijn ex-partner en wat uiteindelijk de reden was voor mij waarom ik het niet meer volhield, stond op en ging werken. Na m'n werk plofte ik me er voor de eerste keer neer in één van de zetels en nam een kookboek, voelde plots een opflakkering van passie in mij en was blij omdat ik besefte dat dromen mooier zijn dan realiteit. Een barrak met wapperend bloemengordijn, een verborgen schilderij, absurde visies op een niet grijpbare wereld, plannen maken die nooit uitgevoerd hoeven te worden, woorden en lijnen, ideeën waarin alles mogelijk is. Dromen kunnen kosteloos gedeeld worden, op éénder welke manier, de fantasie is oneindig en onverwoestbaar, tenzij door advocaten, geld of overheidsdiensten. Een hut in het bos waarin ik nooit zal verblijven, de zee en de bergen, het breken van een hart, de verwoesting van oude waarden, het deprogrammeren van onze ziel. Hoera!

spiderman

Ik begin de laatste tijd mijn blog altijd met de vermelding dat het niet vanzelfsprekend is om iets te schrijven, zeker niet in mijn situatie waarin ik constant de afweging moet maken tussen mezelf beschermen en dingen die mij beroeren te lossen of te delen. Na enkele weken zonder therapeut mezelf terug te hebben gevonden en dat wat echt telt voor mij alleen, was er gisteren dat tweede moment bij de notaris waar ik geconfronteerd werd met een onbekende man die mij niet bekeek, dezelfde man waarmee ik 29 jaar samen deelde. Communicatie is niet meer mogelijk tenzij via mail, de laatste tijd opgesteld in advocatentermen. Ik met mijn emoties speel natuurlijk niet de sterkste partij in dat spel. En natuurlijk moet ik loslaten, mijn kwaliteiten zoeken en beseffen dat 'ik' de juiste beslissing nam zoals hij mij sms't. Maar het doet pijn. Pijn om mezelf te vinden en datgene wat ik nu echt wil in het leven en af te wijken van de snel gemaakte oplossingen als loslaten, knippen, vergeten, genieten en verder gaan. Het leven openbaart zich aan mij in al z'n onzekerheden, maar ook stilaan in zijn mogelijkheden en dat die niet vanzelfsprekend moeten beantwoorden aan het hebben van een nieuwe relatie of het mezelf aanpassen aan verwachtingen van anderen. Ik schoof sinds gisteren enkele treden terug van de ladder en haatte mezelf daarom, voelde me zwak en misbruikt, geloofde even niet meer in mijn weg. Maar vandaag stond ik terug in de keuken en maakte de lekkerste ballenpasta van de stad, zag mensen genieten van eerlijk eten, kon mijn verhaal doen aan collega's, dronk een pint met een goede vriend, en nog één, trok naar mijn studio waarvan ik pas gisteren weet dat het de mijne kan zijn en dus klaar ben om mijn eigen sfeer te creëren en verder een leven op te bouwen waarin ik tel, niet wij. En dan is het ongelooflijk fijn om steun te hebben van enkele vrienden die begrijpen hoe ik in elkaar zit. Vol emotie en bereid om het beste in het leven te zoeken, ervaringen, fijne contacten, zotte ideeën, passie en de bereidheid om rekening te blijven houden met iedereen die een beetje van goede wil en fijngevoelig is. En dat dat mij een serieuze financiële duit gaat kosten mag mij niet tegenhouden om mezelf te blijven, ook al is dat niet logisch. Ik leef maar één keer en dan begin ik liever vanuit mezelf dan afhankelijk te zijn van constante bevestiging van anderen of het mezelf voordoen als iemand anders. Ik legde reeds een hele weg af en ga nog klappen krijgen, maar hey de uitzonderlijk mooie momenten maken het de moeite.

inner- outer

Ik doe een ontdekking. Vermits ik totaal op mezelf ben teruggesmeten, ontdek ik meer en meer wie ik ben. Vandaag was een verwarrende dag. Ik ving vannacht een muis  die in het midden van de blinden hing, vier hoog boven de Marokkaanse gemeenschap. Ik zag de keiharde film La Conformista van Bertolucci in bed. Voelde me alleen. Had niets gepland na mijn werk. En neem dan de beslissing om een fles rosé te kopen, één paprika en een zak ajuin, trek me terug in mijn studio en open de ramen, zet Klara op en ga schilderen, terug in mijn eigen wereld waarin het fijn is te vertoeven. En dan komt het besef dat ik me daarin optimaal gelukkig voel, de blauwe glazen vaas, de leren armband gemaakt door Harald, mijn sigaretten, mijn papier, verf, de zon op het versleten terras, rijstpapieren lamp en verouderde laptop, mijn spiderman in plastiek, de wind langs m'n armen, de dromen, de versleten Marimekko kussens op de houten bank, mijn madonna beeld, mijn dromen, het onopgemaakte bed vol plekken. En tegelijkertijd voel ik het als een afwijking, zou ik liever veel plezier maken met andere mensen, populair zijn, fijne feesten geven in 'mijn' studio waarbij ik kan aantonen dat ik het leven fantastisch vind. Het gevecht tussen opgelegde gedachten en mezelf aanvoelen. Plots komt er het idee dat juist mijn eigen innerlijke wereld net maakt wie ik ben en dat ik dat wil communiceren met anderen via mijn schilderen en schrijven. En dat dat nu net maakt dat anderen mee willen proeven van dit universum. Totaal het tegenovergestelde van wat er ons werd geleerd, ego via job, uiterlijke schijn en gradaties in het exposeren van leuke dingen, kijk hoe goed ik het heb! Maar dat aanvaarden is keihard en kost moed, ook al zeg ik het zelf, ik kan niet anders. Want ik geloof er in. Ik heb wel het gevoel dat het schilderij dat ik ga maken vreemd zal zijn. En als iemand me vraagt of het goed met mij gaat kan ik niet anders dan antwoorden dat het wringt. Hey, what did you expect..?

a penny for my thoughts today

Dat ik een moeilijke ben, gedreven en rondgeslingerd door mijn emoties. Dat het verleden niet telt en enkel het heden telt. Dat het verleden verdomd bepalend is voor datgene wat me nu overkomt.  Dat het wel goed komt allemaal. Dat het niet vanzelfsprekend is wat ik doormaak en dat ik snel in actie schoot. Dat ik door een diep dal ging en er stilaan probeer uit te kruipen, richting top, af en toe terugschuivend naar beneden. Dat ik niet altijd overtuigd ben van mijn kwaliteiten. Dat ik een mooie man ben. Dat ik me oud en versleten voel. Dat ik er helemaal alleen voor sta. Dat ik enkele vrienden heb die mij begrijpen. Dat ik ongelooflijk snel bijleer op mijn werk en een harde werker ben. Dat er af en toe mensen laten weten dat ze aan me denken. Dat ik vandaag twijfelde aan reden en oorzaak. Dat ieder een andere visie heeft op het gebeuren en het dagelijkse leven en dat anders beleeft. Dat niet houden van wierook niet betekent dat je sex had met iemand onder de douche van het fitnesscentrum. Dat thuis koken voor iemand niet betekent dat ik een huisvrouwtje ben. Dat de toekomst eigenlijk niet veel uitmaakt. Dat je je hart moet volgen. Dat je hart volgen niet altijd de beste keuze is. Dat twee geraniums kopen nog niet betekent dat je failliet bent. Dat geld een virtuele werkelijkheid is die niet telt. Dat geld belangrijk is voor mijn verdere toekomst. Dat eten moet, en liefst gezond. Dat roken ongezond is. Dat nu stoppen met roken misschien niet het moment is. Dat sport gezond is, dat ik lief moet zijn voor mijn lijf. Dat scheiden in de zomer een stomme beslissing is en beter uitgesteld wordt tot na de vakantie. Dat hij hard werkt. Dat ik op de kap leefde van hem. Dat dat niet het geval is. Dat ik enkel plezier maakte, danste en schilderde en mijn eigen weg ging. Dat ik moedig ben om ingrijpende beslissingen te nemen in mijn leven. Dat ik twijfel over de beslissingen die ik neem. Dat ik lang mijn gevoel niet volgde en heel rationeel handelde. Dat ik een gevoelsmens ben. Dat ik teveel over mezelf spreek. Dat alles rond mij draait. Dat ik bang ben dat andere mensen kwade bedoelingen hebben met mij. Dat ik heel graag dans en er best goed in ben. Dat ik voor mijn leeftijd toch maar met verschillende dingen bezig ben. Dat alles goed komt. Dat een open relatie vanzelfsprekend zou zijn. Dat ik er niet in geloof. Dat ik dringend meer moet eten om terug acht kilo bij te komen. Dat er zoiets bestaat als lief zijn voor jezelf en dat dat voor iedereen iets anders kan betekenen. Dat ik de aanvaarding van vrijheid in denken en anders zijn als lief zijn voor mezelf kan beschouwen. Dat ik het verkeerd voor heb. Dat ik juist zit. Dat 's morgens alleen koffie drinken met een sigaret in de zon heerlijk kan zijn. Dat roken ongezond is en kan leiden tot een trage dood. Dat niets eeuwig is. Dat liefde betekent loslaten en onafhankelijk kunnen zijn. Dat ik me te jong kleed. Dat de klassieke snit best wel aantrekkelijk is voor een oudere man. Dat ik me daar niets van moet aantrekken. Dat we allemaal leeg zijn vanbinnen en dat beseffen de voorwaarde is voor echte liefde in al zijn vormen. Dat facebook een 'pain in the ass' is. Dat facebook mooie contacten en mogelijkheden oplevert. Dat ik ontroerende tekeningen maak. Dat ik een zondagschilder ben. Dat alles mogelijk is nu. Dat niet alles mogelijk is nu. Dat je van jezelf moet houden in al zijn vormen, stemmingen en wisselende gedachten. Dat elke dag anders is...

list

Donderdag en vrijdag kookte ik mee voor een catering, een race tegen de tijd. En wat is het fijn om dan de reacties van de mensen te horen, enthousiast over het lekkere eten. Vrijdag stopte ik rond 19.30 en stond abrupt terug op de straat, nam mijn fiets en had me niet voorbereid op de leegte, doolde rond door de stad, zag het leven zijn gang gaan. En toen ik bijna thuis was, belde Mieke, recht uit Freiburg, net haar master in de filosofie behaald na negen jaar, spraken af op het Mechelseplein, spraken over het leven, 'Un condamnée à mort s'est échappé' van Bresson, bevond me voor ik het wist in de backstage van de Valerie Solanas en dronk een pint in de leren Chesterfield. Uiteindelijk kreeg ik het te moeilijk met mezelf en reed naar mijn misschien of misschien ook niet tijdelijke thuis, vond een mail van mijn toekomstige ex die mijn voorstel om samen rond de tafel te zitten om de volgende maanden en afwikkeling van onze scheiding te bespreken verwierp en kroop mijn bed in, trachtte de slaap te vinden en werd zaterdagmorgen wakker in dezelfde stemming, alleen en alweer een stap verder in een proces. Er stonden twee dagen repetitie met De Genoten te wachten in cc Berchem. Met hangende poten fietste ik er naartoe, kon me niet inbeelden dat ik in staat was om te dansen, maar werd verrast door het nieuwe stuk dat we zullen brengen tijdens 'Brussel danst' op 11 juli. De hoofdmoot bestaat uit het verbeelden van spanning, angst en dreiging, op de muziek van Psycho, Hitchcock was nooit zo dichtbij. En stilaan begon ik te genieten, vond de band terug met het onbenoembare bekende, twaalf mannen en de onderhuidse haat én verbinding. Zondag hernomen we 'de bomen' waarin we met ogen dicht traag bewegen, ter plaatse, gedreven door het thema van Schindler's List, de muziek vertalend in subtiele beweging. En midden in mijn dans werd ik gegrepen, liet zweet en tranen lopen en bewoog verder, voelde mezelf ten volle in al mijn emotionaliteit, ontroerd door het leven, zijn misérie en zijn prachtige momenten. Het zijn uitzonderlijke momenten waarop ik echt voel dat ik een mens ben en dat het nog de moeite is om verder te gaan. En dat ik erna een pint ga pakken met enkele van de dansers en heel persoonlijke ideeën hoor over alleen zijn, relaties en het leven maakt het extra de moeite. Dit had ik nooit gedaan voordien, binding maken met andere mensen, iets verder dan een onschuldig gesprek of louter geleuter en dat alleen doet al deugd. We all go a little mad sometimes, don't you?