90.000 ha, 6000 inwoners, stilte die trilt in zuivere lucht. We volgen de oude spoorweg die Florac verbond met Nîmes en in 1968 gesloten werd tot groot ongenoegen van de lokale bevolking voor wie deze herinnerde aan de dynamische periode dat de valleien nog gonsden van het leven. Door de oude tunnel dalen we af richting rivier die zich tussen schuine rotsmassa's voortkolkt, we trekken onze kleren uit en dalen af in het ijskoude water, een verdwaalde loot van een den, wringt zich als een bonsai op tussen een kier en slaat een grillige schaduw neer op het hete korstmos. Eén van die weinige plekken op de wereld waar ik me één voel met de aarde en even in kleermakerszit de zon koester, me totaal vrij voel en berust in het leven. Dit zijn momenten dat ik weet dat we deel uitmaken van de natuur, dat hier het geheim tot wereldvrede ligt en dat onze opgelegde normen en waarden gerust in vraag gesteld mogen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten