Vandaag zat ik op het eilandje te Antwerpen en dronk koffie, een doppio ristretto, de krachtigste smaakbom ooit, koffiebonen, tabak en boenwas tesamen in een tas, met Geert en Steven bij de Broers Bretel, en genoot van de schijnbare normaliteiten van dit deel van de stad, kocht een kaart van de Provence, droomde alweer even weg in het vooruitzicht van onze tweede vlucht naar een verlaten cabane ergens auberge d' Alauzonwaarts, kocht teenslippers die ik normaal gezien haat voor een man en trok naar mijn koele huis alwaar ik begon te koken met de ingrediënten die ik in huis had. Het meest vreemde was dat ik niet wist wat ik ging maken en toch al bezig was, net zoals ik er van hou om te schilderen zonder te weten wat het resultaat zal zijn, is dit wat men noemt intuïtief werken? Waarschijnlijk is het een aversie tegenover de vals voorgestelde zekerheden die beloofd worden als je... braaf bent, goed studeert, trouw bent, spaart, hard werkt, meeloopt, jezelf aanpast aan de rest, onderdanig bent,... ja, inderdaad als een kieken zonder kop dus, ik besef het, maar er is niets zo fijn als verrast worden door jezelf.
We aten uiteindelijk venkel met hele champignons, zalm, look, olijfolie en paneermeel in de oven & bulgur met linzen, amandelen, suikererwten en rode ui met balsamico. En genoten van de herinneringen en mooie foto's van ons verblijf in Pienza, bij Herman & Régine.
Mooie foto's, Geert!
BeantwoordenVerwijderen