honger

Honger naar meer. Dit jaar heb ik meer honger dan anders. Vorig jaar wou ik meer creëren en afstaan, dit jaar lijkt het wel of ik moet opslaan. Informatie, ervaring, indrukken... maar ook eten. Het doet me enorm deugd aan één kant, aan de ander kant zie ik dat meer eten zijn consequenties heeft op mijn algemene vormgeving. Moest de aanwinst in gewicht zich nog gelijkmatig verdelen over mijn lijf was het fijn geweest, maar zo werkt het niet. Wat men oogst wordt gestapeld op één plaats. Twee keer per week zwemmen viel weg, yoga valt stilaan weg om onverklaarbare redenen, dansen is intensiever geworden maar lost het probleem dus niet op. En plots besef ik dat dit een ander jaar is met een andere bedoeling. Doen, ervaren, uitdagen en proberen om nieuwe resultaten te bereiken. En dat vraagt offers... zij het dan met het nodige plezier en genoegen. Ondertussen verdoe ik mij aan een blonde Leffe, eet chips zoals ik deed in een vorig leven, nodigde vandaag vrienden uit en genoot van het nonchalante koken met ingrediënten uit de boerentuin, kijk nu naar buiten en zie de donkere wolken over het dennenbos trekken terwijl de kat in de open deur zit en de vleermuis volgt. 

Artis

Soms vraag ik het me af of ik nu, met het ouder worden, ook ouderwetser word. En dan zijn er momenten die dit expliciet weerleggen. Het is gevaarlijk om voorbeelden te geven maar als ik vandaag bekijk welke zelfklevers ik meekrijg bij Delhaize, bedoeld om kinderen op te voeden, krijg ik toch een beetje het gevoel dat er niks veranderd is sinds de tijd van de Artis-prenten van mijn ouders... Oef, ik kan nog even mee!

ik ben een tak

Ik maakte onlangs een tekening en noemde die 'mimicry'. Vandaag wil ik een tak verwijderen van een blad en bemerk dat de tak niks weegt en donzig is, het zijn twee motten. Zich voordoen als iemand anders kan een fijne bescherming bieden.

sla

Vandaag werk ik buiten, ik sta op in mijn onderbroek en trek gras uit de voegen van de rotsige paden in de Japanse tuin, hark verdorde bladeren van de reusachtige klimop in de acacia's bijeen, sproei de lila geranium en hosta die plots last krijgt van de droogte onder de hulst, verwijder eendekroos uit de vijver. Ik kruip op handen en voeten in de groententuin en vul mijn kom met sla, andijvie en spinazie, trek enkele rijpe courgettes die zich als stijve waterworsten onder het grote gekartelde blad schuil houden, raap de verse eieren van de kippen en trek de koele keuken in, maak een sla van de bladeren en vul deze aan met artisjokken, olijfolie en grof zout, bekleed een taartvorm met bladerdeeg, vul deze met schijven courgette, snij het Kempische spek in fijne blokjes erover, snipper enkele champignons erbij, vul aan met gemalen kaas, en giet er een mengsel van de met sojaroom opgeklopte eieren over, de oven in voor veertig minuten. Ik leg een blauw, rood en geel geblokt tafellaken over de tafel onder de centrale notenboom, die vroeger op het erf van de boerderijen werd gepland om muggen te weren, schaduw te geven en natuurlijk ook walnoten, open een fles Pipo, helder appelsap met kersen - Haspengouw op z'n puurst, en geniet van mijn lunch in de buitenlucht.

het perfecte spoor

Een jongen van 19 verdwijnt. Een krant schrijft een artikel, ouders, vrienden en leerkrachten beschrijven hem als een voorbeeldige jongen, mooie cijfers op school, vriendelijk, lief, kortom perfect. De dag erna vindt men hem terug, in Wenen, onder een trein gesprongen. Waarom had ik reeds het gevoel bij het lezen van het artikel dat dit niet goed zou komen en vond ik z'n treurige blik op de foto in combinatie met de perfecte reacties van z'n 'omgeving' verontrustend? Perfecte mensen kunnen niet gelukkig zijn...

het genootschap op vimeo

September wordt de maand dat we met 'het genootschap der edele delen' terug naar buiten komen met onze voorstelling, mannen die dansen, omdat ze willen dansen, omdat ze mannen zijn, omdat ze moeten dansen! 

nonchalance

Nonchalance... jonge scheuten van blonde sla, groene sla, biet, rode sla en rucola in een kom, groene tuinbonen uit blik er bij, makreel uit blik, verse pijpajuin, sap van een halve citroen, olijfolie en vers gemalen zout erover. Orvieto Classico Il Carpino in het glas en de laatste 'the world of interiors' als eet literatuur. Nonchalance... nice!

slaapwel

parels op de vrouwenmantel

rotsen onder hout

de dennen net niet

aan de horizon

het vers gemaaide gras

laatste beelden

voor ik me te slapen leg

 droom 

van overmacht

voor zo ver

Ik leef in mijn universum en mijn waarheden, voor zo ver ik die heb, ik twijfel. In de stad leef ik met veertig nationaliteiten, sommigen import zonder voorbereiding of aanpassing, primitief, althans vergeleken met mijn strenge opvoeding de eerste twintig jaar van mijn leven. Hoe ouder ik word, hoe meer ik moet wegvluchten van mijn rechtlijnige leven, voor zo ver dit nog rechtlijnig is vergeleken met de doorsnee ambtenaar, en richt mijn blik op andere zaken dan het verwaarloosbare niveau van tv, de totaal irrelevante mening van de buurman van de moordenaar of pedofiel, de laatste mode, of de macht van Electrabel op de binnenlandse politiek. Ik ga naar de grond, kruip op mijn knieën en zoom in op het terras onder de tafel waaraan ik mijn glas wijn drink. Plots zit ik in een ander universum. Een wereld waarin de jonge krekel zich probeert los te rukken uit het spinnenweb, een mier ongewild de voegen van de stenen volgt, mos een tropisch landschap wordt, een afgevallen blad een Zaha Hadid constructie, de aarde een klomp die tegen 200 km per seconde door het heelal schiet en zich nog steeds afvraagt waar dit alles toe leidt. 

Heerlijk toch dat er nog ander universums bestaan dan dat ene saaie rechtlijnige...

dances with dogs

Van die dikke tabletten pure chocolade met hazelnoten, vrouwenmantel met respect vijftien centimeter korter gezet, half in coma, ramen wijd open, de groenten en fruit in Delhaize quasi onbetaalbaar, een kg prei 5 €, een bloemkool 4€, kersen 9€ de kilo. De tuinbonen achter het huis lachen met de venkel om de afrikaantjes in de rij, ergens rijdt een auto op een lijn in het landschap, even later schoten. Merel in de blauwe regen, mus in de linde, een dode vis vol slakken, de lucht blauw en grijs, koud en warm de zon erdoor, tijd voor een aperitief, dus loop ik het bos in, snel en trager, achter de hoek wacht het korenveld omzoomd met klaprozen, de bosrand langs, het pad op, frontaal het domein in, de hond loopt me tegemoet, het gras is vers en zacht, dans, dans desnoods met een hond! Ik bemerk lavendel in de wijn en leg tomaten en artisjokken op een broodje.

lover

Ik was het echt niet van plan, ook al had ik een flauw vermoeden op voorhand dat ik me niet zou kunnen inhouden. Amper een halve dag nadat we hier aankwamen, neemt de tuin en het huis ons over, groeien mijn ledematen plots richting aarde alsof het wortels waren, spreekt groen tot mijn blauw verstokte aderen, houdt hout mijn verknipte geest vast, drinkt de vlieg van ter plaatse gemaakte honing voor ze zich vastplakt tegen de kleverige vanger, bijt de hond in m'n been. Het contrast met de stad en z'n zielige boompjes en plantsoenen wordt eens zo groot, het maakt het mij er niet gemakkelijker op. Mieren, kevers, vlooien, vissen en de kat staan me bij, de zon verdwijnt achter de gekartelde dennen horizon, mirakels doen even niet ter zake want het gras ligt vers gemaaid te kijken.

Mimicry

Bij mimicry, mimicrae of nabootsing lijkt een dier of plant op een ander dier of plant, veel meer dan door toeval, levenswijze en gezamenlijke afstamming verwacht mocht worden. Een van beide soorten bootst de andere soort na. Het is een variant van camouflage waarbij het dier de herkenning niet vermijdt maar als iets anders herkend zal worden.

Peer

Ik weet het... leven op deze manier wordt op de duur een beetje gênant. Na enkele weken op de dool in de Languedoc, George Brassens achterna, en twee weken acclimatisatie aan de chaos van de centrale assen van België, opgefokt kruispunt van Europa, maar ook ontmoediging door de confrontatie met miserabele immigranten rond mijn huis, trek ik opnieuw weg, deze keer naar Peer, onderweg beelden van de Camargue herkennend. De volgende week is dit mijn uitzicht, maak plannen. Schrijven, lopen, dieren eten geven, de groententuin in, koken met venkel uit diezelfde prachtige hof met perfecte rijen bonen, marjolein, peterselie, courgettes en paprika's, raap verse eieren van kippen die de vorige nacht in aantal gehalveerd werden door het bezoek van een vos, voel dat deze plek niet af is volgens de normen, maar wel vol gevoel en waarachtige levensvreugde. Moet ik uitleggen dat het deugd doet om op een plaats te komen waar je diep van binnen voelt dat dit nou net het de moeite maakt om te leven? Ik vrees dat U meer van mij zal horen vanuit deze positie.

pizza!

instant vakantie gevoel oftewel verse pizza! Deeg van bloem, water en olijfolie kneden, uitrollen, deze keer bekleed met tomaten uit blik en verse, geitenkaas, ajuin, peterselie, ansjovis en geraspte pecorino, provencaalse kruiden en peper, overgoten met olijfolie en in de oven op 220°C tot de korst krokant is, la vita e bella... soms.

Natacha Atlas

Wat ik altijd fijn vind? Als sterren uit het verleden zo veel jaar later, zelf ouder geworden, hun beste werk maken. Kate Bush maakte onlangs de fantastische cd Aerial en nu komt Natacha Atlas te voorschijn met Mounqaliba, integer, eerlijk, ontroerend, divers en toch samenhangend, recht naar het hart. Ik had hem nooit gekocht als ik hem niet eerst beluisterd had in Fnac en tot de vaststelling was gekomen dat dit haar beste werk is. Muziek om te koesteren en van te houden... ondanks de opgespoten silicone lippen.

Bacon in the house!

brickdeeg

Neem een vel brickdeeg (flinterdun deeg), leg in het midden een schijf zachte geitenkaas, verse of diepvriesspinazie, grof zout en peper en gemalen pecan- en walnoten, plooi toe en leg op een ingevette bakplaat vijf minuten in de oven op 220°C... overheerlijk en zomers!

a very serious conversation

Serious Conversation - acryl on cardboard - 60 x 80 cm

et alors...

Twee dagen, Sint-Jans-Molenbeek, De Raffinerie, twaalf mannen, opwarmen, inspelen, zoeken, verfijnen, uitwerken, in detail gaan, het genootschap der edele delen stapt verder, loopt verder, overlapt verder, et alors... on danse!