vlees in de kuip

Vandaag werd ik aangesproken door een knappe vrouw, geen 'salle putte' of hoer, maar een  ambitieus mens dat voor Greenpeace leden werfde, en dan vooral naar aanleiding van het boren naar olie op de noordpool. Ze mocht me alles zeggen zolang ik maar geen geld moest geven was m'n eerste reactie. Het werd een kort en wederzijds begripvol gesprek, onafhankelijkheid van grote sponsors is in hun geval een noodzaak vermits deze mee de internationale economische politiek bepalen. Elke maand schrijf ik een bedrag over naar artsen zonder grenzen, beseffend dat onze gezondheidszorg bijna schrijnend luxueus is en een klein bedrag medicijnen betaalt voor anderen ver weg. Ik eet nu bijna geen vlees meer en laat me des te meer inspireren door de natuur en de plantenwereld die een onuitputtelijke bron is van voedsel maar ook intellectuele beschaving en verbeelding. Eten kan vuurwerk zijn van kleuren en smaken, in dit geval vers gekookte rode biet met verbrokkelde schapenkaas, rozijnen, balsamico en citroensap met drie soorten wilde rijst met erwten, fijngesneden gedroogde abrikozen, zonnebloempitten, gemalen cashewnoten, en sojasaus. Vandaag kreeg ik trouwens de bevestiging van m'n overstap naar Lampiris, 100% groene energie, of ze nou goedkoper zijn of niet. Verandering zit hem in kleine dingen, traag maar gestaag en eerder met een verrijking van m'n leven als gevolg dan een verarming zoals meestal wordt aangenomen. 

Pink Anger

Pink Anger - acryl op canvas - 60 x 80 cm

Brave Fear

Brave Fear - acryl op canvas - 60 x 80 cm

plantentuin Meise

Happinez

Het was eigenlijk te lang geleden en daardoor onaangenaam om alleen in het bos te zitten. Ik vermoed dat het de eerste keer was dat ik er last van had, zeker toen er van thuis een telefoon kwam dat onze buurman die er voor heeft gezorgd dat we onze b&b tijdelijk moesten sluiten en een vallende poutrel of raamprofiel meer of minder geen probleem vormden, nu ons schriftelijk tot 5 augustus de tijd geeft om onze bamboe te snoeien, U weet wel die vallende blaadjes. Ik lees Happinez, Change think positive en Yoga, tijdschriften die in het hutje liggen en dompel me onder in de spirituele andere zijde, als een mantra keer op keer opnieuw en besef hoe moeilijk het uiteindelijk is om alles los te laten. Hoe vreemd is het om tot de conclusie te komen dat loslaten ook inhoudt dat ik minder houvast heb, ik voel me verloren. Deze toestand van pijn, teleurstelling en verwarring hield uiteindelijk op, schilderen helpt. Wees zeker van jezelf, laat je geluk niet afhangen van anderen, geloof in jezelf en jouw keuzes... ik versta de bedoeling maar ik werd zo niet opgevoed, de economische benadering houdt net in dat geluk wel afhangt van anderen, status en territoriumdrang. En plots werd het stil, liep er een muis door het huis. 's Nachts stond er een everzwijn voor de open deur in het donker, althans zo klonk het gesnoef. Ik kroop uit mijn bed en zag een egel, even later gevolgd door een groter, woest lopend exemplaar dat sprak als een kabouter en werd moe, liet me gaan, het was genoeg geweest. 

de mens in beeld

Het wringt, het voelt vreemd, ik rij weg, eerst een kwartier in de file op de ring van Antwerpen, dan weg van huis. Het hypermoderne museum van Stéphane Beel staat naast de kerk, in het oude centrum van Machelen Zulte, als bewijs dat kneuterigheid van valse architectuurpastische overbodig, en het inschakelen van eigen steengoede Belgische architecten een must is, temidden van wilde, diepblauwe korenbloemen die mijn oog voorbereiden op de intense kleuren van Raveel. Ik loop alleen door de witte ruimtes langsheen de biënnale van de schilderkunst, mens in beeld, en geniet, laat me inspireren, rij door naar Dhondt-Dhaenens in Sint Martens Latem en sta onverwacht oog in oog met enkele werken van Neo Rauch. 

De fijne broze figuren van Elizabeth Peyton tonen dat een mens nog gevoelig kan zijn, zij het dan in verf op doek, het kind in het bad van Marlène Dumas boven de zwarte marmeren schouw staart en betovert mij. Kleur, licht, moderne architectuur, poëzie in kunst, leegte, rust en mijn eigen onrust trekken me in een draaikolk en maken me loodzwaar, het toeristische centrum van Gent lijkt hierdoor plots een pretpark, enkel de nieuwe stadshal van architecten Robbrecht & Daem tussen het belfort en de Sint-Niklaaskerk bewijst alweer dat er uitzonderlijk talent huist in België. Zo veel ik op verplaatsing zin kreeg om te schilderen, zo weinig blijft er nu van over en ik vraag me af waaraan dit ligt. Een veronderstelling is de ruimte, het feit dat ik momenteel weer thuis schilder... een andere optie is misschien gewoon lafheid na al dat uitzonderlijk werk vandaag. 

Den Brandt

Een cottage onder groepen 

rode beuk op het grasveld 

naast een rijweg 

in de zon 

achter het kasteel

lang geleden

ik... lang geleden gefotografeerd door Sun

27 jaar later...

Lap, plots een woord, een beeld of een opmerking en ik word terug gesmeten in het verleden, ver terug, en word geconfronteerd met de uitermate snelle vooruitgang van tijd, een ander leven, andere ideeën, misschien veel vrijer, misschien ook weer niet omdat leeftijd net dat verschil maakt in de beleving van de wereld, onze omgeving, maar ook mezelf. Wie ben ik nu, wat heb ik bereikt, wat is mijn doel, vragen die ik toen niet stelde. Ontdekken, experimenteren, zoeken (als student op kosten van m'n ouders moet ik eerlijkheidshalve vermelden) maar daardoor juist eerlijk en elementair en schoon zonder bijbedoelingen of winstbejag. Ik zoek het nu terug maar da's nou net niet gemakkelijk. 

Soit, moeilijk kan ook...

at work

at work

De Lijn

contra-inspirerend: het grijze, doortrieste niet-imago van De Lijn

Stedenbouw-Mensenbouw

Dat stedenbouw in het verleden totaal niet bestond in België, of werd genegeerd,en zelfs nu nog een samenraapsel is van verschillende visies en belangen is al lang geen verrassing meer, integendeel, het maakt ons land tot wat het is. Wat dan voor mij vreemd lijkt is dat de bewoners daarentegen alles doen om niet op te vallen, zich niet te onderscheiden of uit de band te springen, getuige de toenemende haat tegen andersdenkenden of mensen die zich nu net wel graag onderscheiden van de grote groep mensen die in eerste instantie er alles voor doet om aanvaard te worden en daarvoor zelfs zichzelf willen opofferen.

Ai Weiwei

'In een rationele samenleving moet de kunstenaar de rol spelen van een virus.'

De tram stopt achter de verdwenen Britse tank, rest enkel nog een betonnen sokkel, stalen wanden en pivoterend vlechtwerk op glad beton, een vlijmscherpe lijn in een drassig grasland, het blauwe vat crasht, lichaam toen en nu. Halfnaakte mannen met woeste snorren en veel haar op hun borst doen aërobics, dikke tetten in latex dagen het smalle brons uit, Björk staat op zijn hand. Ik koop het boek der schedels en reken af met de tricolore vrouw wiens computer niet werkt. Lege blikken in de container en dreigende wolken boven het brakke water spiegelen zich in de achterkanten van de kist, verlicht door kopspiegellampen hangend aan hun hals. Het bakstenen huis zonder dak noch ramen staat er nog, de brug verbindt en grenzen worden in vraag gesteld, het individueel gevoel van verantwoordelijkheid dient aangewakkerd te worden.

hoop

less is more

Ik maak een vlam en ontsteek de kaarsen in mijn huis. Die op tafel met  een reeds gebruikte lucifer die ik even bij de bestaande vlam van het theelicht hou. Wat haalt die ene herbruikte lucifer uit op een hele doos? En dan besef ik dat het om het gebaar gaat, een simpel idee dat vanzelfsprekendheden loslaat en mijn denken aanpast aan de toekomst waarin we anders zullen moeten leven. Ik vraag me geregeld af hoe het komt dat ik me eerder verbonden voel met de ganse aarde en oneindige ruimte errond, dan met de soms enge visie van een doorsnee burger. Ik las ooit dat het opgroeien met de constatatie dat je niet bij de doorsnee massa behoort je verplicht om een eigen weg te zoeken, wars van rollenpatronen en verwachtingen. En dat is een niet te onderschatten opdracht, nu niet en vroeger zeker niet. Een vlam maken met een reeds gebruikt stokje hout ontroert me daarom des te meer omdat deze handeling totaal onbenullig en verwaarloosbaar is op materieel gebied, maar des te belangrijker op de manier van denken. Omdat leven met minder gezonder is en het sociale leven tussen mensen alleen maar kan versterken. Minder betekent dan uiteindelijk meer... lap, plots begrijp ik de uitdrukking!

lucht

Er staan zonnebloemen in mijn atelier, op de grond in een stenen vaas die ik vond in de kringloopwinkel, hier en daar een afbeelding van een den en een hert erop, naast de schildersezel met rood, wit, groen, geel en zwart op het doek. Vooral de lege witte delen staan me aan, niettegenstaande de aanhoudende bloei van de roze vlijtige liesjes uit de plaatselijk supermarkt achter de hoek, eerst belachelijk nietig en goedkoop, nu al te ijverig. Zelfs de Oost-Indische kers breekt door met haar eerste steenrode bloem, eetbaar en fragiel, alvorens de nacht aanbreekt en de nectar van guave uitloopt in zwarte inkt die zekerheid vertroebelt. Eén sigaret, één glas wijn, sirenes van een ambulance, geen politiehelikopter boven m'n hoofd. Hoog gieren zwaluwen in de plaats, vrij in de lucht.