de kamer

Onmiddellijk na de scherpe draai in de smalle houten trap met bebloemde loper, stond de houten deur met bovenin drie identieke raampjes met figuurglas, waardoor ik 's morgens mijn grootmoeder bevrijdend zag binnengluren na een lange nacht die meestal verstoord werd door het hartverscheurend gekrijs van katten in de achterliggende tuinen, appel-en perenbomen op gazons en dahlia's tussen ligusterhagen vol meikevers. De kleine kamer erachter was die van mijn moeders broer, architect, op de vloer sisal, een bed met oranje overtrek tegen het het kamerhoge, roestkleurige gordijn voor het raam, ernaast een robuuste houten, lage ronde tafel met een grote rijstpapieren lamp erboven. De materialen verankerden zich in mijn geheugen en gaven Japan een geur. De grijze stalen lockerkast verstrakte het geheel en vervolledigde het ascetische karakter van de ruimte. De goudgelakte Louis XIV-stoel met kardinaalspaarse bekleding, een schoolproject, zwakte de sérieux af en gaf toen al aan dat het leven meer is dan rechtlijnige soberheid. Ik denk nog vaak aan deze kamer en ruik dan die typische geuren, zie de waas van het gezicht, hoor de koekoeksklok en klassieke muziek op de oude radio beneden en ruik koffie, appels en haarlak.

woonregen

www.noorwegen.be villa aan de oceaan te Stavanger

Via een frisse brochuredie ik meenam in de Noorse Zeemanskerk op 'den boulevard', leerde ik Jarmund en Vigsnaes kennen en werd betoverd door de combinatie Noorse landschappen en de knappe architectuur met veelvuldig gebruik van hout.

Leo

dit maakt me vrolijk, een interview op radio 1 met klant Leo Ribbens, ik deed de verbouwing van zijn woning te Antwerpen

Luister op http://www.radio1.be/programmas/stor/1543685 en klik op '20090306 kringwinkel'

herfststemming

Alles heeft twee gezichten waardoor het niet mogelijk is om goed te doen voor iedereen, zelfs niet voor jezelf. Ouders zijn mensen die je in alles steunen of mensen die je leven beoordelen, kinderen zijn romantische wezentjes met een glimlach op het gelaat of zijn kleine etters die het leven tot een waanzinnige hel maken, geslaagd zijn in je job betekent geslaagd zijn in de ogen van anderen met de financiëel uiterlijke kenmerken of beantwoordt niet aan dit door banken en verzekeringsmaatschappijen gecreëerde beeld, net zoals gezondheid diep van binnen bepaalt of je beantwoordt aan de esthetisch en moreel verantwoorde nepmaatschappij van gefotoshopte normen en waarden. Gaat het goed met de wereld of onomkeerbaar slecht, meer snelwegen of minder, is de mens een intelligent wezen, heeft het schilderen van mijn gang wel zin? Na 23 jaar coma bij volledig bewustzijn en niet kunnen communiceren, terug kunnen bewegen, of de brandwondenpatiënt gisteren op tv met verbrand lichaam, longen en slokdarm die wordt opgelapt als een lappenpop, blauwe yoghourt etend, het maakt me samen met pijn in de onderrug niet vrolijker, en bedenk: ach ik zit in die fase... herfst & melancholie, kerst nadert. Ik maakte een zeer trage wandeling in de wind naar Park Spoor Noord en de wijk 2060, Willy Vandersteen, het mooie gebouw Hotel Min van Mys&Bomans in de Lange Scholierstraat, Stuyvenbergplein, en zag vele mensen van verschillende nationaliteiten, verkrotte woningen en moderne architectuur naast elkaar, en besef dat het leven een amalgaam is van verschillende ideeën en invalshoeken en daardoor nood heeft aan een politiek met visie en durf, maar ook nood aan mensen die niet veroordelen, aanvallen of een samenleving ondermijnen en beseffen dat het leven belachelijk waardeloos is. Hoera voor de herfst!

Permeke

oliepastel op karton naar 'dorp in de lente' van Constant Permeke

schetske

potlood op papier 21.11.2009

dagdroom

de hitte verspreidt zich doorheen het membraan naar de aangetaste zenuwbanen. In de verte brullen de leeuwen over de stad terwijl een felle wind opsteekt. In het figuurglas voor mij in de hoek verschijnt een geharnaste ridder. Ik leef.

Tariq-Caroline 1-1

Aan het scherm gekluisterd eergisteren bij het debat tussen de Zwitserse filosoof en islamoloog Tariq Ramadan (blog) en de journaliste Caroline Fourest (blog) op de Franse zender (klik op de blog van Ramadan en je kan de uitzending bekijken), werd ik opgenomen in een discussie die zo complex is dat een visie of een vooropstellen van een persoonlijke waarde wel nodig is om hierin een opinie te vormen. Men kan, zoals Ramadan voortdurend doet tijdens de uitzending, Fourest bezien als een linkse journaliste, die evengoed een visie oplegt aan andere mensen. Men kan Ramadan, zoals Fourest beschouwt, bekijken als iemand met een dubbele moraal, gematigd bij Westerlingen, fundamentalistisch tegenover de moslims. Heen en weer werd ik geslingerd, maar wat me uiteindelijk wel opviel is dat Fourest de moslimgemeenschap niet aanvalt, enkel de handelingen van Ramadan, die ze bestudeerde gedurende vijf jaar door het lezen van zijn boeken en beluisteren van zijn cassettes, en zich daar serieuze vragen bij stelt, niet meer. De manier van praten van Ramadan vertrekt dan weer vanuit de vrijheid van godsdienstbeleving van de moslim in het Westen en zijn emancipatie, bewerend dat de sharia en het geloof perfect te combineren zijn met de seculiere Europese wetten. Hij laat niet na om foutieve beweringen te uiten (200 zogenaamde fouten in Fourest's boek zijn er uiteindelijk 3 waaronder de tijd om van Genève naar Lyon te sporen), en de discussie te verzwakken door geregeld te verspringen van onderwerp, of vergelijkende veronderstellingen te maken, de methode van een Filip Dewinter, niet rechtlijnig, noch klaar en duidelijk, maar het gesprek ondermijnend. Of vergis ik mij? Het is het gevolg van onze moeizaam en pijnlijk verworven vrijheden dat in het Westen de opkomst van de Islam met argusogen wordt bekeken, zeker gezien de scheiding kerk & staat reeds lang achter ons ligt, een belangrijke evolutie naar een maatschappij waarin ieder, man of vrouw, zijn verantwoordelijkheden moet nemen en in ruil daarvoor mag genieten van vrijheid van denken en doen, in die mate dat het bijdraagt tot een mooiere, moderne en betere wereld, waarin alle mensen gelijk zijn, en niet worden beoordeeld door een god of geloof die uiteindelijk resultaat zijn van menselijke schriftuur en doodsangst.

virtuele onrealiteit

de virtuele wereld slaat onverwachts toe, een Engelstalige stem vraagt om informatie over mezelf onder het mom van een enquête, ik was op mijn hoede en reageerde eerder cassant, de aangevallene reed met de fiets ondertussen naar St-Andries, waar een bibbus stond, uitgelaten kinderen errond met een boek in hun handen, waardoor plots het lang vergeten gevoel bovenkwam van die magische cabine vol werelden in letters, 'een boek', de geladenheid van het woord stak in mijn hart, en het was alsof ik drie eeuwen verwijderd was van mijn gretige ontdekkingstocht, een veroveringstocht naar andere oorden ver weg van school en kinderlijke saaiheid. De combinatie van de twee voorvallen maakte me week. Gelukkig kon ik het even later mijn lijf uit wringen op de houten vloer en voelde me dan toch terug even op onderzoek. Men onderschat de invloed van combinaties indrukken, omgeving en verleden op ons gemoed en ik schrik er niet van dat er af en toe iemand de pedalen verliest. De psyche is ondoorgrondelijk en vreselijk raar, vooral als de afstand met het menselijke vervaagt.

rust

the others

de architect schreef poëzie met muren, glas en leegte, midden de hoge beuken, twee forse dennen houden hem niet toevallig gezelschap, binnen palmen assemblages de ruimte in, soms bedroefd om wat verloren ging maar steeds de herinnering koesterend aan vakmanschap, handwerk, steenbakkerij of materie, buiten loopt een uitbundig sixties meisje haar ongeluk tegemoet terwijl de oude demente vrouw verloren staart tussen herfstbladeren. De steunbalken laten met tegenzin de zon door en leunen af en toe tegen elkaar onder invloed van de stormwind, het geluid van staal kerft in het desolate siergrasland en schudt de ingedommelde massa wakker, voor wie het horen wil, wie zoekt die vindt, staat plots verbaasd voor een gigantische, lachende worst in een polyester toekomst terwijl de ander dom uitroept: "dat kan ik ook".

Selgas Cano nature

The Selgas Cano Architecture office, just outside of Madrid, Spain, is fully immersed in the natural environment around it. This white and glass-walled tubular structure makes the nature around the office its true focal point, bringing in the falling Autumn leaves, the Spring flowers and the seasons in between.

Luciano

Luciano, een Zwitserse Chileen, mengt house, tribal, Zuid-Amerikaanse invloeden met Europees minimalisme en neemt je mee in een verrassende ontdekkingstocht. Toevallig ontdekt via het muziekblad Rifraf word ik sinds gisteren ondergedompeld in een fris non-conformistische betovering, los van elke traditie. Wil je nog even een reis ondernemen maar het budget is op... klik op onderstaande link, sluit je laptop aan op de versterker en vertrek!

Luciano - tribute to the sun

De Netevallei

entartet

Munch schilderde om emoties en onuitspreekbare dreiging te uiten, een levenslang zoeken naar kleurgebruik, de juiste lijn, maar vooral een onafgewerktheid die meer uit dan een mooi silhouet en de juiste maat, het leven is niet juist, allesbehalve perfect. Oppervlakkigheid is echter troef omdat er wordt gestart vanuit een economisch model dat alle creativiteit, eerlijke nutteloosheid of imperfectie uitsluit en uitgaat vanuit een vermeende gemene deler die mensen onderschat. Alles moet beantwoorden aan verwachte patronen, 'verras me' wil eigenlijk zeggen 'verras me op de te verwachten manier'. Tijd voor een oorlog is de meest idiote uitdrukking als gevolg van dit wereldbeeld, alsof enkel een oorlog mensen terug kan gelukkig maken, "pitty humankind" ! Oscar van den Boogaard schrijft over mutsen en bevestigt het cliché dat een ferme mannenkop een wc-rol beschermer op zijn kop moet dragen, TV zal aanvoelen wat de kijker wil zien (niet moeilijk...) en Natalia is de grootste Vlaamse zangeres... o ja en Helmut draagt geen pruik meer.

Tijd voor poëzie (geen letterkundige!) , het grootste gemis in onze wereld, vooral als ze relativerend is, leve de dood!

serendipity

Ann-Veronica Janssens in Wiels, vanuit het Zuidstation te voet door Oost-Berlijns Brussel dat me desoriënteert zonder te vermoeden dat dit enkel het begin was. Haar installaties in het ontroerend eerlijke gebouw doen mijn vastgeroeste leven onmiddellijk vergeten, de lichtflitsen spatten van het scherm, de abstractie door visuele lichteffecten en oneindig dalende octaven kruipt me ongemakkelijk onder de huid, de opsluiting door de zaalwachter in de supergeisoleerde cel brengt mijn jeugdige claustrofobie terug naar boven en confronteert me met de ondraaglijkheid van geluidsloosheid, op het dak met het hallucinante zicht op een apocalyptisch Brussel (mede dankzij de grootste architectuurmisdadiger Jaspers-Eyers) verdwijn ik in een paviljoen uit polycarbonaat vol mist, rood en blauw licht, doe de deur achter me dicht en durfde net geen twee meter verder te stappen, angst om oriëntatie te verliezen. Ik werd vandaag geconfronteerd en dat deed deugd. De wereld wordt te éénvoudig voorgesteld en houdt de mensen in het gareel. Hoogstwaarschijnlijk zou dit entartete kunst geweest zijn, net als Munch...

Kijk even naar de poëzie van het weerkaatsend licht op de vloer (untitled -gulden snede 2009) en modeleer de wereld zoals je wil!

'serendipity' betekent het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders.

LES RITA

Ik genoot ongelooflijk bij het herbekijken van Les Rita Mitsouko uit begin jaren '80... ferm nummer, ferme griet die Catherine en een energie die al de flauwe brol, Beyoncé's en afgelikte Amerikaanse porno-clips in hun bloot gat zet. Leve de gekheid, leve de energie, leve de durf en het plezier... en ja er is haat in de wereld!

het pad

Net naast het openluchttheater in het Rivierenhof ligt een pad, af en toe moet ik er heen... het is S-vormig, meer een afgeplat slank talud aan beide kanten geflankeerd door water, rechts het zwarte vlak van de vijver met aan de overkant scheefgezakte platanen waaraan hier en daar nog een goudgeel blad hangt, de donkerpaarse knoestige armen van de omvergevallen treurwilg kruipen uit het water en buigen hun deken bleekgroene lancetbladeren sierlijk naar het stille oppervlak, links een beek met lage grassen en een rij reuze moerascypressen die de bochtige lijn volgen, verkleurend van bruin naar oranje en grasgroen, klaar om hun naalden te verliezen zodat hun grillige doch kaarsrechte stammen als een golvende rij gegroefde afgodsbeelden de weg van ver markeren, de laagstaande zon weerspiegelt zich op het glinsterende keienpad ertussen, bezaaid met okeren edelstenen tussen spiegelende regenovalen, het leidt naar nergens... maar af en toe ga ik er heen.

het autowrak

... en toen smeten ze hun leven om en verhuisden naar het Ardeense dorp. Vlakbij het station op de weg naar Keulen vonden ze het grote huis in een verwilderde tuin, deel van de prachtige vallei op weg naar de plaats waar Maria verscheen langs een sparrenbos voor het arme meisje, dat vanachter haar bebloemde gordijnen gewillig het felle licht ontving. De zwartgeblakerde bakstenen huisjes leunden tegen de rotshelling en damp maakte het glas ondoorzichtbaar. Het zicht op de weide met koeien, een uitloper van de tuin achter het ingezakte huis naast de stenen spoorwegberm, werd aanvankelijk versierd door een autowrak en enkele fluorescerende plastiek marteltuigen, maar groeide gaandeweg uit tot autokerkhof. Grote giftige rookwolken verlieten onder luid geknal de uitlaatpijp van een truck en dreven hun richting uit terwijl enkele kinderen met kruiwagens op de versleten tent inreden. De ontdekking dat de doorgaans vriendelijke familie banden had met de beenhouwer die getrouwd was met de dochter van de burgemeester en eigenaar van de weide was één van de onderdelen in het raderwerk tot begrijpen. Afstand nemen en zich zowel in woord als daad inleven in een gemeenschap vergt inspanning en contemplatie en werd één van de oefeningen in zelfontwikkeling en aanvaarding. De laatste tornado knakte bomen op de moerassige ondergrond maar spaarde het huis dat rond de warmte van het smeulende houtvuur zich stilaan opmaakte voor zijn volgende bezoeker, net zoals bij ons thuis de familie met twee kinderen wachtte om ontvangen te worden in de warmte van een thuis in de regen, ver weg van de beenhouwer, maar eveneens onderdeel van datzelfde raderwerk dat mysterieus en ondoorgrondelijk blijft en zijn geheimen slechts met mondjesmaat vrijgeeft. Tenminste als men zoekt...