Peter Callebout

Na 25 jaar eindig ik mijn intensief avontuur in de architectuur.

En vandaag besef ik terug waarom ik er voor koos.

Ik zie bouwwerken die 30 jaar geleden aanleiding gaven om voor het beroep te kiezen en me inspireerden in mijn ontwerpen

Peter Callebout, waarover ik lang geleden al een blog schreef, is één van mijn favoriete architecten, in de eerste plaats omdat het een Belg is die zich beperkte tot opdrachten waarvan hij wist dat ze niet alleen creatief voldoening zouden geven maar, waarvan de samenwerking tussen bouwheer, aannemer en architect op voorhand reeds snor zat, een contract tussen gelijkgestemde zielen.

In Nieuwpoort-bad bezocht ik werken van hem in de Mosweg, Consciencelaan, De Costerlaan en Oleffelaan en voelde me week worden, zag zeer éénvoudige woningen, modernistisch en uitgepuurd, de natuurlijke begroeiing van het perceel blijft de hoogste kwaliteit waaraan het bouwwerk zich aanpast, in al zijn bescheidenheid. Geen verplicht tuinonderhoud waarover men zo vaak mensen onterecht hoort klagen, maar deel uitmakend van het landschap. Ik zie witte muren, éénvoudige ramen, luiken in riet, veel hout, baksteen, alles gelijkvloers, een gezonde aarding om jaloers op te zijn. Zijn ontwerp voor een verkaveling die zich aanpast aan het reliëf van dit unieke stuk natuur werd door de promotor destijds niet gevolgd.

Zijn eigen woning, waarin hij bleef experimenteren, staat te vervallen ook al lees ik dat ze 'voorlopig beschermd' zou zijn in 2007. 

Fijn is dat ik in de onmiddellijke omgeving twee recent gebouwde woningen merk die volgens dezelfde principes zijn geconcipieerd, gebruik makend van de natuurlijk begroeiing en reliëf en onvoorstelbaar éénvoudig en inventief, woningen, eerder woonmachines, waar je bijna wil aanbellen om ze te mogen ervaren, de poëzie mag opzuigen om terug te kunnen geloven in het bestaan van architectuur op menselijke schaal.

Spijtig genoeg zijn dit maar enkele ku(n)stwerken in een volgebouwd Belgisch landschap. Het maakt me des te meer fier deel te hebben mogen uitmaken van de B-architecten, die momenteel één van de indrukwekkendste Belgische gebouwen verbouwen, het magistrale postgebouw te Oostende van Gaston Eysselinck. Enkele maanden geleden schreef ik 'de Antwerpenaar' aan, het plaatselijke infoblad, met de vraag waarom Belgische ontwerpers van nieuwe belangrijke stedenbouwkundige ingrepen nooit door hen worden vermeld, ik kreeg antwoord: "Wij schrijven voor de meerderheid en die interesseert zich hier niet in"...  hoe kunnen we ooit een collectieve identiteit opbouwen, die friet, bier, chocolade en manneke pis overstijgt, kwaliteiten waarmee nog steeds, zelfs  op de laatste wereldtentoonstelling in China, wordt uitgepakt. Laat ons toch onze immense kwalitatieve mensen, ontwerpers, benoemen, herhalen en koesteren om verder te trekken, de toekomst tegemoet. 

richtingloos

Ik luisterde vandaag naar een Remix CD van Ellen Allien, Berlijnse techno, en zoals U reeds merkte, hou ik van de juiste techno die mooi draaiende raderen laat zien, die obstructieloos in elkaar overvloeien, een gesmeerde machine, niet te snel, niet te traag, muziek bedoeld voor Berlijnse nachtclubs en een ganse nacht dansen, waarop je je kan uitleven zonder overdadige moeite, heerlijk, vraagloos, rechtlijnig... en ik geniet. En dan bedenk ik plots, op hetzelfde moment, dat het leven hier helemaal niet aan beantwoordt. Leven is eerder een stroom slijmerige vloeistof die alle richting uitloopt, dan weer terugkeert door een obstructie, zich op sommige plaatsen verzamelt in een oneffenheid als een stuwmeer, stagnerend, om dan weer over te lopen in de richting die de ruimte rondom toelaat, soms zich vermengend met een andere fluïdum om samen verder te kruipen, richtingloos maar natuurlijk. En daar heb ik nu toch enige moeite mee, beseffen dat na mijn rechtlijnige opvoeding alles kruipt, wringt, overloopt, en onvoorspelbaar is en dat er geen begin noch einde is. 

Sophie & Baltazar

Dat vind ik nu ongelooflijk aangenaam... CD's meenemen uit de bibliotheek, vooral CD's die ik niet ken, thuiskomen, afspelen, en verrukt zijn. Mooie muziek die je anders nooit zou horen, in dit geval Sophie Cavez en Baltazar Montanaro, accordeon en viool, meer niet, maar met zo'n bezieling en poëzie dat m'n hart opspringt, ik zin krijg om er tegen aan te gaan, muziek die m'n zinnen verblijdt en weer laat voelen waarom ik leef.

patatten

ik zoek op immoweb naar een nieuw huis, veel kleiner, meer natuur, veel meer natuur, éénvoudig en voor een beperkt budget, hahahaha! Ik lach bij het zien van zoveel lelijkheid in de spiegel... Aan de ene kant staat ons economisch model op springen, aan de andere kant wordt het ontmoedigd om eerlijker te gaan leven, kleinschalig, zelf voorzienend, vergeet het. Ik stuit dan ook geregeld op aanbiedingen zoals dit 'huisje' in Boom, voor een obscene prijs, maar thuis horend in de favola's van Rio. en dat is volgens mij nou net het probleem, de politiek is helemaal niet geinteresseerd in het zoeken naar alternatieven dan wel in het stand houden of zelfs versterken van de graaicultuur naar nog meer materiële rijkdom. 

Ik griezel bij het bekijken van de tv-reclame op dit moment net voor de feestdagen, allemaal supergezellig in de zetel met een wii in de hand en samen weet ik wat doen op de vloermat, idiote plastiek poppetjes die onze kinderen plezier beloven, drink SPA en je steunt dorstige kinderen in Afrika, het rolletje van het toiletpapier kan je eindelijk doorspoelen, gezinsflauwte wordt opgelost met nepmiddelen als Actimel en verzwijgt dat een goede en intelligente voeding voldoende is. Verandering moet er komen, of we het willen of niet, en zoals ik net tegen m'n partner zei, ik ben er klaar voor, al wil het zeggen dat ik op een patattenveld moet gaan staan, laat maar komen, als er maar warme mensen rond mij staan en er terug gedanst kan worden. Doet U mee?

NIKS

Ik sliep langer dan anders, ik trek me dan ook terug uit de wereld in dit appartement uit de jaren '70, en beleef een dag die bestaat uit niets, of althans toch lijkt alsof, een wandeling op het strand leidt nergens heen, een zwarte kauw pikt aan een aangespoelde kwal met paarse randen, witte meeuwen staan in het wegtrekkende zeewater, gewoon, ze staan, maken misschien af en toe een miniem geluid, IEUW! IEUW! in de ijle mistige lucht, rechts de horizon, links een streepje duinen en de silhouetten van grijze blokken en slechte architectuur, ik keer terug op een onbepaald punt, leg me neer in de duinen en kruip inwendig in mijn lichaam, sta terug recht en loop verder, een taverne tegemoet, drink een St-Idesbald, een te verwaarlozen flauw bier tussen vervelende strandvliegen, het lijkt hier wel een spookstad, lees de binnenlandse politiek die ik al lang niet meer begrijp, zoiets als voetbal, het gaat al lang niet meer om prachtige waarden dan wel om het in stand houden van ieders individualisme en recht op 'een eigen tuin met trampoline', probeer contact te krijgen met de plaatselijke free hotspot om m'n blog aan te vullen, lees dat Magali in paniek is vanwege een nieuw aangeplante boom naast hun nieuwe tuin, drink nog een glas rosé en slenter verder naar de Delhaize, koop garnalen, alweer, scheuten, rosé, diepvrieserwten,  enkele ouderwetse postkaarten vol nostalgische sixties auto's en trek me terug.

body fluids

Na vorig weekend te hebben gedanst, stond ik vanmorgen stram en stroef op... en ging dansen, les bij Louise Chardon, deze keer op een heel andere manier, vanuit de zintuigen, de organen, de lichaamsvloeistoffen, het was niet echt dansen en daardoor misschien dan weer juist wel. Het herontdekken van andere manieren van bewegen en aanvoelen van mensen in mijn onmiddellijke omgeving, zelfs met gesloten ogen, creëert een heel andere, bijna fragiele energie. Ik leg nu nadien linken met de wereld waarin alles draait om economie en mainstream verhoudingen tussen alle mensen en de groeiende behoefte van meerderen in mijn omgeving om terug te vinden wat we verliezen, onze menselijkheid los van onzinnige discussies over mega-shoppingcentra en belasting op bedrijfswagens. Ik rij naar huis, bel met m'n ouders, spreek af om weer 'terug te keren' op kerstdag, pak m'n koffers en vertrek naar een appartement in de duinen, zicht op zee, beland in een dikke mist, verweerde en verlaten blokken, lege tavernes, parkingtoegangen met blauw licht zodat drugsverslaafden hun aders niet vinden, koop garnalen en tomaten, een fles beaujolais en beluister de nieuwe cd van Kate Bush, 50 Words For Snow, bedenk dat die griet al 25 jaar ongelooflijk prachtige muziek maakt, de vorige Aerial noemde ik al in één van m'n blogs subliem, deze getuigt van een onafhankelijk genie dat zich niks aantrekt van 'wat de massa wil', en daardoor vreselijk ontroert, zak achteruit in de zetel en kijk uit naar het bed met de ramen open, in de verte het ruisen van de golven.

Fuerza bruta

Ik zag vandaag een advertentie in de krant en moest innerlijk lachen, een beetje op de manier wanneer ik sommige grappen van 'het gat van de wereld' in Humo zie. Ik lees Fuerza bruta, een voorstelling waarvan men ons wil overtuigen dat ze onmisbaar is door onder andere opmerkingen als 'nog slechts 6 dagen', '50.000 toeschouwers' (wanneer?) 'tickets van 39€' (duurder dan een voorstelling van Rosas) of 'een unieke avond uit', in dit geval samenhokken onder een plastiek zeil waarin, volgens de bijgeleverde bewerkte foto, vrouwen in badpak schijnbaar onder een te hoge lading hoogspanning een orgasme krijgen boven de hoofden van een bijeengeplakt apathisch publiek dat het einde van de wereld aanschouwt, bekijk hun gezichten, onaangename zombies die niets liever willen dan een hap vlees uit de zij van één dezer spastische figuren te scheuren. Ik denk dat ik deze keer oversla.

mijn droom

ik droomde vannacht

de aarde verging, ik zag de hemel schuimen

en besefte gelaten dat dit het einde was

nam de onbekende Chinese vrouw naast mij vast

kuste haar en verdween achterover

kwallen borrelden op uit de diepte en

verlieten het watervlak de lucht in

ik hield een heerlijk naïef lachende mini-baby

in m'n handen

werd wakker en danste een ganse dag

het genootschap

het genootschap

Samantha Van Wissen

Na een volledige maand verbod op sport, dansen, yoga of een bad nemen, danste ik het voorbije weekend twee ganse dagen in Anderlecht met 'het genootschap', en genoot. Ik besef dat ik beweging en het verleggen van ruimtelijke grenzen nodig heb om te functioneren, om uitgeput gelukkig te worden, stap voor stap, heel geleidelijk me zekerder te voelen in een groepsgebeuren, in dit geval twintig zeer uiteenlopende mannen. Gisteren gaf Maxime Membrive een workshop over het inleven en bestuderen van dierbewegingen of verhoudingen, vandaag gaf Samantha Van Wissen, die bij Rosas danste tussen '91 en '97, een fantastische les over de coördinatie van verschillende delen van het lichaam en het manipuleren van elkaars lichaamsdelen als betreft het ijzerdraadfiguren, technieken van bij Thomas Hauert/ZOO Company waar ze nog steeds bij danst, een maand geleden gaf Clinton Stringer, tegenwoordig grafisch designer maar eerder danser bij Rosas ons een immens boeiende workshop over de methode van William Forsythe, waarin de danser gestimuleerd wordt om anders te dansen door het zich omgeven van een kubus met 8 punten op drie niveau's en daarin te bewegen. 

Clinton Stringer

Ik wil eigenlijk gewoon zeggen dat ik deze uitdaging aannam zonder enig concreet plan, enkel het gevoel om verder te geraken in m'n zoektocht in het dansen. En kijk, ik krijg dit gewoon in m'n schoot geworpen, krijg klas van heerlijke hedendaagse dansers, voel dat een groepsgevoel wordt opgebouwd en dat er een duidelijk plan is, in dit geval het plan van Jo die het hele project leidt en stimuleert. Dit smaakt gewoon naar meer en dat vind ik nu net zo heerlijk in het leven, onverwacht, op het gevoel, iets doen met m'n leven dat laat voelen dat het de moeite geweest is , en dat het nog niet hopeloos is.

recept

spinazie in de oven

°bloemkool

°verse spinazie

°olijfolie

°peper en zout

°pijnboompitten

°rode ui

°pecorino

°feta

°verse tijm

Kook de spinazie zonder water bij te voegen, giet af en hak fijn.

Bedek de bodem van een bakblik met olijfolie en de spinazie.

Kook de bloemkool gaar, giet af.

Snij enkele rode uien in fijne ringen en leg bovenop de spinazie, strooi geroosterde pijnboompitten en pers enkele teentjes look erover uit, plus versgemalen peper en grof zout.

Verkruimel de bloemkool en bedek alles, druk alles goed aan, bestrooi met verse tijm. Bedek met verbrokkelde feta en rasp verse pecorino erover. 

Dan in de oven op 190° gedurende twintig minuten, en dan nog even onder de grill voor een krokante goudbruine korst.

Heerlijk, gecombineerd met aardappelpuree gemengd met fijngesneden kervel, een soeplepel mosterd (geen nootmuskaat) en olijfolie ipv boter.

VIVEZ!

Zeer vreemd, het is nu half zes, en reeds donker. 

En plots roep ik uit: "wat een vruchtbare dag! " 

Het voelt aan alsof ik meer bereikt heb dan het bouwen van een huis. 

Ik kocht 'n lading kaders voor mijn vernissage, maakte een ontwerp 

voor de opstelling van de werken, zit terug in complete stilte in een bos

een echte luxe

goedkoop, het brengt financiëel niks op

maar bevestigt waarom ik leef... 

VIVEZ!

minimal joy

the Bries space - Antwerpen 2060

Als inwoner van Antwerpen Noord viel me deze galerij meteen op het voorbije jaar, passerend met de auto richting garage. Pas door facebook en noordlink werd het me duidelijk dat het om 'the Bries space' gaat, een creatief laboratorium voor beeldende kunstenaars. Dit weekend stellen Benjamin Demeyere en Nick Andrews tentoon, schetsen en schilderijen ontstaan door een intensieve samenwerking, 'les grandes vacances', genoemd naar een film van Louis de Funès, op de achtergrond muziek van Tati, we wisselen contacten, ideeën en visies uit, zuigen onze hersencellen vol met de juiste vibratie die er hangt en keren opgeladen terug naar huis. Ik moet toegeven dat een volkse buurt met haar problemen ook goede kanten heeft, laat het mij een 'berlijnse vibe' noemen, een deel van Antwerpen, explosief op verschillende manieren, waar er nog een voedingsbodem is voor het experiment, meer dan op andere plaatsen. Een adres om te onthouden in een buurt om te ontdekken.

En als U honger hebt, spring dan even binnen net om de hoek in de Handelstraat en eet gebakken vis voor een prikje in de 'Calamares'.

Prinsenhof

Vandaag rijden we langs de Bleekhofstraat 44 te Borgerhout, nemen maten, gaan de situatie ter plaatse bekijken ter voorbereiding van m'n expositie 'Exercices Pratiques', de titel alleen al wekt reactie, 

waarom frans?????...

waarom niet  ????? mail ik terug, 

we slaan aan de overkant zakken vers fruit en groenten in bij 'de Perry', massa's noten en gedroogde vruchten bij Morocco nuts en rijden door naar Grobbendonk, bezoeken een houten chalet die te koop staat, eventueel als verhuisoptie ver weg van de stad, treffen er een vervallen cabanne aan en rijden tussendoor terug, richting stad, passeren 'Het Prinsenhof' te Herenthout en belanden in een andere wereld, nostalgie naar vroegere tijden, met een Westmalle tripel en een Gordon Schotch, portie kaas en salami, mosterd en ketchup erbij onder houten balken en bij de houtstoof, de blonde waardin als levende getuige van de vergane jaren '60, het is alsof de klanten ons wantrouwig bekijken, zeker als we foto's nemen. Dromend van een eigen plek in de natuur, ons consumentengedrag beperkend tot het minimum maar met een maximum aan spirituele input vlieg ik mijn keuken in, maak een ovenschotel van spinazie, rode ui, bloemkool, pecorino, feta en een mosterd-aardappelpuree met koriander, open een fles Siglo Rioja en geniet van deze dag, begonnen met het maken van m'n vorige blog buiten in de kou op m'n terras met een tas straffe koffie tot de grens van onderkoeling en eindigend bij het haardvuur. Wat zou een mens nu nog meer wensen?

Cesena

In 1377 richtte het leger van paus Clemens VII in Cesena een waar bloedbad aan, Anne Teresa De Keersmaeker graaft samen met Björn Schmelzer van het ensemble Graindelavoix naar deze donkere periode. Dansers en zangers leerden elkaar de technieken aan en stonden gisteren voor de 'dress rehearsal' in de indrukwekkende zaal van de Munt te Brussel, de eerste twintig minuten in de schemering, die uiteindelijk overgaat in dageraad, een witte zandcirkel.  Afgemeten groepsbewegingen, plots stilstaand, als een leger paarden, een getormenteerd volk, een hamer op steen, een uitputtingsslag van één figuur tussen geschilderde middeleeuwse olieverfzangers. Er wordt stilaan geweldig gedanst, sierlijk en gracieus, dierlijk en krachtig, het verschil tussen zangers en dansers verdwijnt, de ingehouden sombere energie van het begin explodeert tot een ode aan het leven, het is licht, de middeleeuwen zijn afgelopen, ik sta terug op straat in Brussel, Mort Subite, een glas rosé, de nieuwe middeleeuwen van de 28e eeuw.

Pina

Soms moet ik er aan herinnerd worden waarom ik sommige keuzes maakte, of waarom net die bepaalde zaken mijn leven blijven bepalen, richten of inspireren. Neem nu m'n keuze om vier jaar geleden te starten met hedendaagse dans. Soms verwatert de passie, of vraag ik me af waar ik mee bezig ben, hoe ver ik er in moet gaan, of ik niet te oud ben, enz, de typische manieren van de menselijke geest om het leven moeilijk en ingewikkeld te maken. En kijk, gisteren keek ik naar de film Pina van Wim Wenders over Pina Bausch (1940-2009), Duitse danseres, choreograaf, dans-pedagoge en artistiek directeur van het Tanztheater in Wuppertal. Van begin tot einde werd ik weer wakker geschud, moest ik tranen van ontroering bedwingen (waarom bedwingen vraag ik me dan af), zag waanzinnig bezeten dansers die voortdurend zoeken naar gevoelens en die omzetten in lichaamstaal, vrij van conventies of afgesproken lichaamstaal, een ongelooflijk onuitgesproken en beperkende wet in onze maatschappij, wandelt U morgen bijvoorbeeld eens achteruit in uw winkelstraat. Dit is een ode aan éénzaamheid en angst, maar ook aan levensvreugde en kracht, want het één kan niet zonder het andere.

Dans, dans, anders zijn we verloren!

geel en rood... Spanje!

Eviva España!

Vanavond neem ik m'n tijd, en kook met een kookboek onder m'n neus, 'de complete keuken van Spanje'. Ik kocht ingrediënten, rode paprika's, ansjovis, room, kleine wilde peren, een Rioja, rode uien, citroenen, ... de kip in de Criée in de Van Schoonhovenstraat te Antwerpen, een overdekte markt waar de beste beenhouwers gevestigd zijn, en kom aldus in de juiste Spaanse sfeer. Gedurende twee uur amuseer ik mezelf, onder begeleiding van enkele glazen rode wijn, schil de goudgele peertjes en kook ze traag roodglazig in wijn met gele citroenschijven en -sap, suiker en kaneelstokken, braad de kip goudbruin en stoof ze met de ui, paprika's, geschilde tomaten, jamón, look langzaam in m'n rode 'Staub cocotte' terwijl de in schijven gesneden aardappelen, gemengd met look, room, ansjovis, peterselie en vers geschaafde kaas gedurende een uur, bedekt met folie, gaar stoven in de oven, om nadien onder de gril de nodige krokante  korst te krijgen. 

En ik neem foto's, eindelijk, met ons nieuwe Olympus toestel, het vorige werd gestolen... en ontdek dat beelden me inspireren, dat schrijven vanuit een zelfgemaakt beeld gemakkelijker gaat, afstand creëren tegenover dat wat je inspireert, intrigeert, raakt, zodat ik als buitenstaander het verslag kan schrijven, de emotie kan versterken door het woord het beeld te laten steunen, of andersom. Laat dat nou net het onderwerp zijn van mijn vrijdagse lessen aan de univ Antwerpen, woord & beeld en vooral het niemandsland ertussen, die schemerzones zijn de boeiendste om te onderzoeken omdat dit nu net afwijkt van de vermeende logica van opvoeding, economische bankcrisissen, en valse statussymboliek. Want het leven is meer dan afwassen alleen...

Bornem

De mooiste routes op routeyou.com

Vrijdag was een mooie dag, dus zocht ik naar een mooie wandelroute niet te ver van Antwerpen. Op het internet vond ik deze route die vertrekt in Bornem, langs het kasteel van Marnix van St-Aldegonde, dat uiteindelijk uit het zicht blijft, langs prachtige velden, de oude scheldebocht, echte grote eiken en beuken, de Sint-Bernardusabdij. Het laatste stuk is terug Bornem centrum en toont hoe Vlaamse stedenbouw en wansmakelijke immobiliënbedrijven een dorp kunnen verkrachten, de obligate autoparking op het marktplein, terwijl enkele straten verder recent een volledige parkeergebouw met verdiepingen in het veld werd geplaatst. We genoten nadien van een steak met frieten buiten op een terras, een blonde Leffe erbij, koffie nadien, de plaatselijke vrouwen die allen naar dezelfde (slechte) kapper gingen hadden een gekleurde pot op hun kop, de mannen dronken bier, lalden, rookten, de enkele jonge mensen liepen ertussen als jonge kiekens, het leek even een Vlaamsch pretparkdorp in Japan. Toen was het tijd om terug naar de stad te keren, stonden in de file, dronken nog iets op het terras van De Kroon hier om de hoek en kropen nadien in de zetel.