Het is eigen aan ouder worden denk ik, plots geconfronteerd worden met jezelf op twaalfjarige leeftijd bijvoorbeeld. Vandaag vond ik een cd van Michel Fugain in de bib, zet hem op terwijl ik schilder en plots is daar dat kleine jongetje terug. Ik keek op naar deze man en zijn zot bazar-gevolg, dansend, zingend in de meest vreemde kleding, kleur mocht toen nog, over vogels, vrijheid, twijfel, zingen alsof je morgen zou sterven. Het is terug mijn levensmotto ontdek ik nu hier, 36 jaar later, na periodes van uitzichtloosheid, in de hoek staan, volwassen worden maar dan met de verkeerde betekenis, lees: mezelf aanpassen aan de 'serieuze' wereld. Waar is die liefde waarover men mij vertelde, die redder van de mensheid? Twijfel mag, onzekerheid is normaal, de wereld is helemaal niet wat je er als kind van verwacht, maar laat ons dat niet tegenhouden om te vliegen, hoger en hoger, naar verse en ijle lucht. En dat dit geregeld botst met economische belangen, ratings, en verzuurde mensen moet ik er bij nemen. Ik ben blij dat ik even terug mocht proeven van mijn naïeve zin in de wereld toen, het geeft me terug energie om vol te houden en mijn eigen weg te gaan, ook al is die niet ijkbaar. Ik pak mijn koffers en proef reeds het zeezout op mijn huid, hou mijn hoofd onder de golven en hoor het kloppen van de aarde in mijn slapen.
Net onder de knie tot de bovenkant van mijn voet, en dan nog enkel van mijn linkerbeen, werd ik verrast door de zon op rood, het deel dat ongemerkt buiten de schaduw van de parasol had gelegen. De rest van mijn lijf ziet nog wit. Ik hou van wit, ik vind het een mooie kleur die mij meer beroert dan rood. Een wit vlak overtuigt mij dat er meer kan zijn, meer is, of helemaal niets moet zijn, het is neutraal en uitdagend tegelijk, biedt mij de mogelijkheid om het, in gedachte of concreet, verder in te vullen op mijn manier of net niet. Het rode deel van mijn been begaf zich buiten de beschermende zone en moet er aan geloven, het is veiliger om er binnen te blijven echter zonder dan te weten hoe het voelt om door de zon gestreeld te worden, geen zachte regen weg te kunnen vagen van de doorweekte huid, of gedroogd door een opstekende bergwind. Bescherming en zekerheid zijn ingepompte waarden, maar kunnen net dat korte leven maken tot de cel waarbinnen het hart smeekt om rood. Wit of rood, er is geen keuze, het gaat om allebei.
Ik danste de ziel uit mijn lijf voor publiek, zweet stroomde over mijn lijf en 'edele delen' , bezeten met een daaropvolgende duiveluitdrijving. Zwarte onweerswolken dreigen vanuit de verte, ik verlaat het gebouw en word geleid door mijn door Anderlecht gebiologeerde man naar een restaurant achter de hoek, frituur René, een fantastisch Belgische zaak, tweetalig zoals het hoort, vichyruiten tafellakens, bleekgele tegels, lieve mensen. We drinken een glas rosé op het terras als de hel losbarst, de aarde kraakt, la fin du monde in waterstralen uit het hemelgespan, garnaalkroketten, tomate crevettes, friet, steak in onze mond. Erasmus zit om de hoek in de filosofische tuin van Benoît Fondu, "daar waar vrienden zijn daar is rijkdom", het glas filtert de buitenwereld tot aanvaardbaar niveau. De madonna warmt zich aan de radiator, mist hangt tussen de bomen van het park, de rolmops staat klaar. België laat zich tergend traag ontdekken, chaos en wanorde zijn onze volksaard, ik ben tevreden.
