overleven

Ik heb geschilderd en getekend als een gek de voorbije zeven maanden. Kreeg de laatste maanden de prachtige kans om mee te doen met 'Process' van Multitude waarbij 13 kunstenaars uitgenodigd werden hun ding te doen. Mijn kunst is voor mij een manier om te overleven heb ik nu door. Vandaag verhuisde ik mijn werk naar mijn studio en hing enkele werken op. En die sporadische momenten maken mij gelukkig. Waar ik mezelf afvroeg waarom alles zo moest lopen, de strijd met mezelf en de verschrikkelijke ervaring van mijn scheiding, kom ik nu thuis met een deel van het resultaat van wroeten, vechten, twijfel, de vernieling in gaan en euforie. Ik zit hier tussen meer dan 100 tekeningen, collages en een veertigtal schilderijen. Terwijl ik ze maak is het een taal die ik oprol en opberg, nu ik ze bekijk en ophang verschijnt er een deel van mijn leven waarop ik trots ben. Dit is een moment van geluk en nodige zelfbevestiging, dit werk is niet slecht. Vorige week vroeg de zoon van een vriend nog bij het bekijken van één van mijn werken of het wel af was, en ik vond dat een fijn compliment. Kunst is nooit af, je stopt gewoon als het voor jezelf nodig is. Dit is een wereld die ik creëer en waarbij confrontatie of discussie onnodig is. Geen nuances in woorden of verkeerd verstaan, neen dit is wie ik ben. Ik had hetzelfde gevoel bij het openen van mijn werk na een maand schilderen in Oostenrijk of Berlijn, ontroerd worden door mijn eigen werk. Het resultaat dat ikzelf nu objectief kan bekijken maar waarvan ik me toen afvroeg wat ik eigenlijk uitspookte. Het korte geluk dat zich vanavond voordoet, maar waarvan ik onbewust weet dat het komt als ik vecht.

les amants

Hoe langer ik me er toe aanzet om te schrijven, des te moeilijker het wordt.

Waar ik vroeger schreef over leuke dingen, voel ik de aandrang om dieper te gaan.

Want wat ooit leuk en vanzelfsprekend  leek, verdwijnt met de tijd als sneeuw onder de zon. Niet dat ik volledig uitgeteld ben, dat niet, maar er is iets anders in de plaats gekomen.

Er is niemand meer die kost wat kost voor mij wou zorgen, ik sta er alleen voor.

Zes maanden geleden vertrok ik thuis omdat ik voor de keuze werd gesteld, één van de twee moest vertrekken.

Ik dook onder in mijn atelier, sliep op een matras op de grond en besefte dat het zo ver was.

Gedaan.

En op dit moment, zeven maanden later, begint er stilaan iets te dagen, dat wat fout was, wat niet klopte, de sprong in het duister, reden te over om verder te gaan op mezelf.

Met de nodige twijfel, want wie is nu honderd procent zeker van zijn stuk?

Wat was het gemakkelijk geweest om de rest van mijn leven verder uit te zitten in zelf opgebouwde zekerheid en financiële vastheid.

Ik moet toegeven dat deze trip allerminst fijn is, en de maatschappelijke druk groot is.

Maar ik heb geen keuze meer.

Geloven in mezelf is de enige basis waarop ik moet verdergaan, en dat dat mij in de enkele sporadische contacten nadien verweten werd door mijn ex-man is des te meer confronterend.

Ik heb alleen mezelf om de rest van mijn leven zinvol in te vullen en dat vergt werk, geen nieuwe familie of fijn huishouden dat wacht met eten in de keuken... it's up to me now (om eens iets in het Engels te zeggen).

En pas nu zijn er enkele weinige momenten waarop ik zie dat er een kans is op slagen, dat er iets verschijnt, niet zichtbaar maar subtiel voelbaar in mijn hart dat zich met moeite terug probeert te openen na onnoemelijk lange tijd.

Dat dit de volgende periode terug kan worden doodgeslagen door praktische en financiële regelingen besef ik maar al te goed.

Maar net door deze lange, moeilijke, op mezelf teruggebrachte periode door te maken, kan het niet anders dan dat ik er sterker uit kom.

We werden nooit opgevoed als nomade, wachtend op wat de dag brengt, en alles wordt er aan gedaan om dat uit te sluiten.

Ik zag gisteren 'Les Amants' van Louis Malle en werd ontroerd door de romantiek: vrouw, man, minnaar, confrontatie, en de vlucht met een derde, beseffende dat ook dat nooit zal blijven duren als de eerste intense ontmoeting.

Kortom het leven zoals het is.

FIN

Terror eyes with a wink

Haha! Nog niet onder de mat. Laat mijn laatste bericht van 10 september dateren, reden te meer om te schrijven. Ik leer bij. Over het leven. Over de relaties tussen mensen. Over de absurditeit van dit bestaan. Of zoals een goede vriend mij in het gezicht smeet (wat ik trouwens helemaal geen probleem vind want slagen krijgen is soms nodig), ik leefde in een beschermde bubbel, met een man die mij graag zag en alles (bijna alles) deed om mijn leven zo fijn mogelijk te maken. En plots bevind ik me in een situatie die dichter aanleunt bij het leven, dat wat ik altijd probeerde te vermijden. Die van overleven, en zoeken wat nu uiteindelijk de weg is die ik zelf moest vinden. Het totaal terugvallen op mezelf en waar het uiteindelijk om draait in dit korte leven (want de tijd gaat nog sneller dan vroeger). Vooral de confrontatie met anderen en hun verhalen opent een nieuwe wereld. Het is nooit rozengeur en maneschijn, iedereen is op zoek, met vallen en opstaan, diepe dalen en mooie hoogtepunten. Kortom de vervlakking is weg en ruimde baan voor twijfel, trial & error, alleen zijn en verbinding maken, net datgene wat ik miste in mijn leven. En het doet meer pijn dan wat ik gewoon was maar ik voel dat ik leef, met de nodige twijfel en angst. Want uiteindelijk weet niemand de magische formule om te overleven. Het blijft zoeken en aftasten. En rekening houden met het feit dat van het ene moment op het andere alles kan veranderen. De uitdaging bestaat er in om van elk moment het mooiste te maken, wat er ook gebeurt. Het loslaten van patronen en verwachtingen is moeilijk, uiteindelijk zou het zelfs mogelijk zijn dat ik ("IK, IK, IK!") op het einde van de rit tot de conclusie kom dat wat ik zocht niet bestaat. Maar sinds kort kan ik aanvaarden dat wie ik ben genoeg reden heeft om te bestaan. Of mijn visie op de wereld nu aansluit op de meerderheid of niet. Een huis is voor mij niet zomaar een hoop stenen, een kat is niet een doorgeefdier uit het asiel, een man is voor mij geen louter seksueel object, het leven bestaat niet uit enkel fijne dingen. Dat ik daarin niet te ver mag gaan besef ik ten volle, ik pas mij aan. Maar op mijn manier, veel tijd, onderzoek en aftasten. Dat er niet veel tijd is om dit alles in vraag te stellen is duidelijk. Maar ondertussen leef ik en probeer daarin de zin te vinden. Net die zoektocht is mijn doel, niet zonder het dagelijkse leven en zijn fantastische momenten te ondergaan en ervan te 'genieten' (oeps, ik zei het verboden woord!).

it's human nature

Waar ligt de grens tussen empathie en zelfbehoud? Een vraag die ik mij stelde vandaag. Ik kan voor mezelf opkomen en daarmee nadeel berokkenen aan anderen maar dan zit ik fout geloof ik. Ik kan ook, wat ik steeds opnieuw probeer in mijn leven, mezelf proberen in te leven in wat een ander denkt of voelt of hoe die een situatie ervaart, vanuit zijn standpunt. Maar soms is er dat moment dat er een grens wordt overschreden en ik, uit zelfbehoud, moet ingrijpen en reageren. En dat dat dan reactie opwekt is mij duidelijk geworden de laatste dagen. Waar ik mij vroeger behoedde voor elke negatieve confrontatie met anderen, naasten, word ik nu gedwongen om die aan te gaan, net omdat ik opnieuw moet beginnen en mezelf de vraag dien te stellen of sommigen bijdragen tot mijn geluk en zelfzekerheid, of net het tegenovergestelde bewerkstelligen. Het is een totaal nieuw gegeven voor mij dat niet iedereen kan passen in mijn wereld en dat mezelf aanpassen aan anderen soms net het tegenovergestelde effect heeft dan het dichter bij elkaar brengen. En beseffen dat velen enkel aan zelfbehoud denken is nieuw voor mij, noem het naïviteit. Voor een wereld waarin iedereen samenleeft is veel moeite nodig, werk en investering. Maar ik begrijp nu dat je het soms moet opgeven, ja uit zelfbehoud. Dat neemt niet weg dat ik moeite blijf doen, want ik geloof in de mogelijkheid tot éénheid van de mens, ieder met zijn verschillen. Enkel respect voor elkaars ideeën en beleving van dit leven zijn noodzakelijk en daar zit hem het moeilijke. Je eigen leven leiden en er toch rekening mee houden dat je niemand kwetst, maar ook andersom. Net voor dat moment kan je ingrijpen en banden verbreken, hard maar noodzakelijk, omdat je niet bijdraagt tot het geluk van die ander. Los van elke vastgelegde of sociaal aanvaarde band. Ik leef van dag tot dag, eerst uit noodzaak, maar nu probeer ik daar de kwaliteit van in te zien. Ook de enorme moeilijkheden dat dat oplevert, de dagen van onzekerheid en het in twijfel trekken van mezelf, het beeld dat anderen van mij hebben en of dat dan noodzakelijk belangrijk is. En met dit alles op te schrijven, hoor ik weer die stem die zegt: Geert, gewoon leven! Maar ik kan het echt niet laten mezelf vragen te blijven stellen, niet elk moment van de dag, maar simpelweg omdat ik de behoefte voel bij te dragen tot het onderzoeken van dit oppervlakkige leven. En dat dat dan constante fijne, leuke dingen in de weg staat, is de tol die ik betaal. Maar ik ben wie ik ben, en daarom schilder ik, om te communiceren via een andere taal, die discussies over appartementen, relaties of het zelfbehagen via uiterlijk vertoon overstijgt. Doordringen tot de essentie of 'de grond', zoals een vriend mij gisteren probeerde uit te leggen, van een persoon of mezelf is mijn uitdaging. En ja, dit is iets dat ik normaal gezien, in een persoonlijk dagboek zou moeten verstoppen zij iemand mij, ik doe het niet omdat communicatie de sleutel is tot geluk. Het is iets dat mij bezighoudt heel mijn leven. Zelfbelang overstijgen om tot éénheid te komen. Dat ik daar in heb overdreven, en nog overdrijf, is mijn les deze week. En dan zijn we terug bij de vraag die ik stelde in het begin. Waar ligt de grens? En deze vraag kan je doortrekken naar wat er gebeurt in de wereld. Hoewel ik geen kranten meer lees of tv kijk, lees ik de discussies over vluchtelingen en de gemakkelijke reactie om alles te herleiden tot een louter economisch systeem en het beschermen van eigen hebben en houden. Ok, maar ten koste van wat? De 'ik ben een voetganger en loop tot het volgende zebrapad en da's plezant' campagne in Antwerpen herleidt ons tot het louter onszelf aanpassen aan de constructie die een overheid voor ons uitstippelt. Dat de meesten onder ons dit aanvaardt onder het toezicht van camera's bevestigt mijn aanvoelen van de nieuwe tendens: controle, zekerheid en gehoorzaamheid. En laat dat nu net de les zijn die ik de laatste maanden leer, er is geen zekerheid, alles verandert van dag tot dag en evolueert, dat is nu net het leven. Evolutie om de huidige situatie te verbeteren. Wie wil dat nu niet?

ok, ik drink rosé, so what

zelfportret - olieverf op canvas - 'staat nog ergens in mijn vroegere thuis besef ik nu'

Het is een vreemde wereld. Daar waar ik tot enkele jaren geleden nog alle moeite deed om alles onder controle te houden, zekerheid in te bouwen en er voor te zorgen dat alles zo snel mogelijk geregeld werd, veranderde mijn instelling, eerst begonnen door het knagende gevoel dat er iets schortte, ondertussen door de turbulente periode waarin ik mij bevind. Alsof iets in mij schreeuwde om bevrijd te worden, het hart dat terug begon te kloppen en riep dat het tijd werd om zich te openen, naar de wereld toe. Keihard is het volgen van het hart, moeilijker dan het volgen van het verstand. En eens dat hart wakker schrikt is er geen stoppen aan, wordt alles overhoop gesmeten en krijgt de onlogica en de daarmee gepaarde angst vrij spel. Niets is nog zeker, maar ik voelde dat ik het moest wagen, ik had geen keuze. Deed ik het niet wist ik dat ik er spijt van zou krijgen, deed ik het wel moest ik mij klaarmaken voor de meest bizare trip ooit. Die van de onzekerheid, mezelf terug uitvinden, maar vooral, en dat besef ik nu meer dan ooit, de kunst van het alleen zijn. Want niemand vult de existentiële éénzaamheid die in ons allen schuilt in. Daartoe is niemand in staat, enkel ikzelf. En dat is nu nog steeds mijn grootste zoektocht, de kunde van het alleen zijn, mezelf goed voelen door wie ik ben, met al mijn gebreken, trauma's en wispelturigheden, maar ook met al mijn kunde, kennis en positieve eigenschappen. Ik stel ondertussen rekeningen even uit, open mijn mails wanneer ik er klaar en sterk genoeg voor ben, vermijd sommige dagen me te confronteren met de huidige trieste gebeurtenis in mijn leven. Het is alsof ik mijzelf terug moet uitvinden en versterken dat wat ik miste in mijn leven en relatie: eerlijkheid, openheid, en geloven in dat wat ik belangrijk vind voor mij, mijn kunst, vrienden, opkomen voor mezelf (wat niet evident is) en deze éénmalige kans ten volle benutten om mijn zelfbeeld bij te sturen en er voor te gaan, niet meer in de opgelegde vorm waaraan ik dacht te moeten voldoen, maar uit te zoeken wat mij het best past, onlogisch, mezelf uitdagend. En dat wringt, op de meest onverwachte momenten, huilend, lachend, verrassend of gewoon, menselijk en bovenmenselijk, zwart en wit, alhoewel mijn ex-man mij steeds zei dat ik grijs moest leren denken. Ik versta dat grijs, maar het boeit mij duidelijk niet. Het heelal ontstond ook in het totaal donker om over te gaan naar stralend wit gecombineerd met diep zwart. Creatie vanuit chaos ontstaan vanuit een duidelijk elementair en oneindig energiek punt. Iets vanuit het niets bestaat, ook al geloven er velen hier niet in. Maar mijn studie van het heelal, zijn ontstaan en evolutie doet me vermoeden dat net daarin de enorme kracht schuilt. De overtuiging dat oneindigheid bestaat, dat iets uit niets kan ontstaan, dat alle wetenschap waarachter we ons sterk voelen nog in zijn kinderschoenen staat en nog op zijn grondvesten zal daveren. En het mooie is dat ik iemand ontmoette die mij laat daveren in al mijn vroegere zekerheden, die mij confronteert met de realiteit in al zijn hardheid maar voelt dat ik tijd nodig heb om te evolueren. En de gewoonweg mooie constatatie dat geluk niet alles is, dat net dat fluctueren boeiend en interessant kan zijn. Net zoals de evolutie soms miljoenen jaren nodig had om ergens te geraken. Alleen heb ik niet zo veel tijd maar staan we als mens een stap voor door ons verstand en de mogelijkheid tot  communiceren, wat geen vanzelfsprekendheid is ondervind ik ten gronde in de afhandeling van mijn scheiding. Dertig jaar samen delen is geen garantie tot elkaar verstaan. En dat is een grote les. We zijn allen alleen en weten nooit hoe iemand anders de wereld ziet, wat die verlangt of hoe zijn moleculen, genen, opvoeding of behoeftes zich verhouden tot de wereld. Politie, militairen aan onze grenzen, wetten of het beschermen van eigen bezit of verworvenheden zijn enkel het in stand proberen te houden van denkbeeldige zekerheden die maken dat we niet worden geconfronteerd met het in vraag stellen van het leven, van ons geluk en ongeluk. En of dat nodig is, is een andere vraag. Maar ik voel dat het een noodzaak is willen we voldoen aan onze taak: evolueren.

structuren

Life behind the Structures - pen & watercolour on paper

Deze week werkte verhelderend. De sessie met mijn therapeut was zwaar omdat er doorbraken komen in mijn zoekproces en het verlangen om mezelf bij te sturen omdat ik niet verder kon op de manier waarop ik emotioneel leefde. De twee zware trauma's werden me eindelijk eigen, ik begreep ze, als betrof het een bedrijfsscreening, de structuur waarbinnen ik beslissingen nam of verbindingen maakte, of net niet maakte. Het emotioneel niet deel uitmaken van een familie was een eerste structuur die maakte dat ik dacht alles zelf te moeten aanpakken, zonder hulp van buitenaf of anderen, mijn eigen wereld te creëren als tegengewicht. Mijn studies in Gent en het kotleven bleken een bevrijding. Het brutaal ontdekken na tien jaar relatie, dat het helemaal niet de relatie was die ik dacht dat ze was, was de grootste confrontatie met de herkenning van de onrust die mijn leven de laatste jaren overnam, het constante idee, de ruis, dat wat mij blij of gelukkig maakt, misschien helemaal niet is wat het blijkt, dat er altijd een kans is dat ik agressief wordt wakker geschud uit mijn droom, met een frontaal bulderlachend publiek op de tribune. Dat verklaart mijn verzet tegen rust, aanvaarding en het geloven in mijn geluk op het moment zelf. Het leven achter de structuren blijkt ingewikkelder dan gedacht. En dan nu sinds zes maanden krijg ik de kans om het opnieuw aan te pakken, eerst door volledig alles achter te laten en een reset periode door te maken, dan door stilaan krachten te herwinnen en stap voor stap mezelf terug te programmeren, in de mate van het mogelijke natuurlijk. Gepaard gaande met enorme angst, onzekerheid en het creëren van nieuwe structuren die bij mij passen en hopelijk bijsturen wat nog bij te sturen valt. Het genezen van een hart is moeilijk combineerbaar met het gebruiken ervan, net zoals mijn lichaam zich nu begint te verzetten tegen sigaretten en drank, de volgende uitdaging. Gisteren zat ik in het zand van de speeltuin in Park spoor Noord, met een portie nacho's, een Stella, een sigaret, na mijn eerste papier en verf achter te hebben gelaten in mijn nieuwe, tijdelijke atelier, en kon genieten van het alleen zijn, maar op dat moment ook wetende dat er vrienden zijn, andere mensen die om mij geven, waar ik om geef, die mij kunnen helpen, die ik kan helpen, waarbij ik voel dat er boeiende dingen kunnen ontstaan, nieuwe structuren, maar deze keer met het inzicht dat de onrustige stem die zegt dat het allemaal misschien niet klopt en er voor zorgt dat ik op mijn hoede ben, niet noodzakelijk mij moet beïnvloeden in mijn gelukkig zijn. Ik herken ze en dat is al een begin. Heel voorzichtig ontluikt mijn enthousiasme in het leven, het leerproces gaat verder. Er komen boeiende tekeningen aan, ik voel het!

cut the crap

Lezen dat je ex bang is van mij bevestigt de gespletenheid van het leven. Aan de ene kant vind ik dat een idiote opmerking, zeker na de voorbije maanden waarin ik mij op de achtergrond hield, aan de andere kant streelt het plots vandaag mijn ego. Ik de sterke, alhoewel ik diep een emotioneel experiment ben, of misschien niet. Het kan altijd erger. Vanmorgen stond ik op en voelde me als een gewone mens op een maandagmorgen, en ja dat verontrustte mij. En het feit dat dat mij verontrustte, verontrustte mij ook. Ik bekijk mezelf als op een afstand en herken de patronen, besef waarrond alles draait in deze wereld maar blijf halsstarrig vragen stellen, eerder op een experimentele en mij boeiende manier. Des te meer lach ik met mezelf dat ik binnen een uur vijf planten ga verhuizen vanuit mijn vroegere woonst naar mijn (als alles goed verloopt, want nog steeds afhankelijk van hem) nieuwe terras. Neen geen televisie of bed of tafel, boormachine noch stoel. De geruststelling van de man waarmee ik dertig jaar deelde dat hij niets zou verhuizen dat van mij is, maar toch even extra meldt dat hij de muziekinstallatie meeneemt bevestigt mij in mijn anders denken en logica. Ik volg niet meer en berust in mijn zijn. Ik maak op dit moment chili con carne voor de vriend die mij helpt, ook al bereidde ik vandaag 20 liter op mijn werk. Het is een idiote bedoening, maar op één of andere manier biedt die onlogica mij troost, zegt die mij dat niet alles moet verlopen volgens vaste patronen, mijn tekeningen bieden mij houvast en vertalen de inspiratie die ik krijg door deze periode. Misschien ben ik inderdaad iemand om bang van te zijn, maar dat is dan maar goed ook. Dat liever dan mezelf te plaatsen op een bidprentje en te genieten van de betuigingen. Wat zou het éénvoudiger zijn als ik niet nadacht, ik word geconfronteerd met mezelf en wie ik ben, hoe ik in elkaar zit, en zie stilaan de voordelen er van in, het is wie ik was als kind, toen al voelend dat gewoon meegaan met de verwachtingen niet was weggelegd voor mij, dat er iets in mij zat dat vroeg om gevoed te worden, de enorme kans die wordt gegeven om te onderzoeken en bevindingen te vertalen. Misschien is dat levenskracht, en vat mijn laatste tekening die ik net maakte alles samen. Cut the Crap! We zijn hier bijeen voor een fractie van de tijd en moeten er het beste van maken en dat kan alleen door dieper te gaan dan oppervlakkig geneuzel.

everybody hurts

Wat is het enorm moeilijk om evenwicht te vinden, dat heb ik de voorbije week ondervonden. De vakantie die ik mezelf verplichtte te nemen bracht me op de meest onverwachte plekken in Frankrijk en Italië, ontmoette er de meest bizar vriendelijke mensen, zag plots de wereld op een andere manier, die van het toeval en intuïtie, niets gepland en daardoor des te boeiender, daarom niet makkelijker of rustig. Vergelijkbaar met de voorbije vijf maanden waarin niets meer zeker was, waarin ik mij moest laten leiden door diezelfde intuïtie en gevoel. Weg zekerheid, vooraf geplande invulling der verwachtingen of vanzelfsprekendheden. Thuis wachtte de notaris, de nieuwe confrontatie met mijn ex-man die me droog meldde dat de ouders van mijn petekind in 'ons' huis wonen met de extra informatie dat zij vonden dat ik akkoord moest gaan zonder mij te contacteren. Voldongen feiten, beslist buiten mij, maar die weergeven dat het tijd wordt om mijn eigen leven te leiden waarin ikzelf kan beslissen over zaken die mij aanbelangen. Ook al begrijp ik de situatie en hou ik vol om menselijk en empathisch te blijven. Mezelf moeten aanpassen aan het nieuwe leven van iemand waar ik dertig jaar heb mee gedeeld, in goed en kwaad, is te veel geworden, ik ben te loyaal, een ouderwets begrip. Mijn natuurlijke aanleg, lees het domme stemmetje achterin, om het ergste te denken helpt mij niet in het oprichten van een eigen leven. Nochthans gaf de energie die ik verkreeg door mijn roadtrip me vleugels, kookte ik als nooit te voor op mijn boeiende werk, verkreeg ik een fantastisch mooie kans om te schilderen op een uitzonderlijke plaats in een met hart en ziel opgericht project en voelde me vol nieuwe energie. De mooie uitnodiging van goede vrienden om uit te rusten in Fraipont nam ik vol enthousiasme aan, de trein op, door de prachtige Vesderstreek, slapen in een hangmat voor een voor mij perfecte 'cabanne' in het woud waarbij de herten nieuwsgierig kwamen kijken. Back to basics, waarvan ik enorm hou, Patricia de Martelaere houdt me gezelschap in haar ontleding van het Taoïsme, de voorwaarde voor grootsheid is het herkennen van de kleinheid en het niet nastreven van grootsheid en dan toch weer wel. Een plek die mij al enkele keren belangrijke noodzakelijkheden in mijn leven heeft doen inzien. Een prachtig intens gesprek bij een glas goede wijn en de nodige sigaretten, eerlijk en direct. En dan vandaag regent het als ik wakker word, en plots is er weer dat éénzaam gevoel. Ik sta er alleen voor. Niemand kan voor mij invullen wat ik mis. De grootste les die ik kreeg in de voorbije gebeurtenissen. Woody Allen gaf me troost. Een relatie aangaan met Emma Bovary via een ineengeknutselde tijdmachine is ook niet alles. Zeker niet als het misloopt. Risico's nemen hoort bij het leven besef ik stilaan. Eindigen in een vertaalboek waarbij de hoofdletter A je achtervolgt op grote poten kan het gevolg zijn. En misschien komt het daarop neer. Zekerheid nastreven met een lange relatie tot gevolg of het nemen van risico's en nieuwe dingen ontdekken waardoor het alfabet jou wel lust. Laat ons er even van uit gaan dat een agressieve letter misschien ook fijn kan zijn? We zijn en blijven alleen en de enige plek in heel dit circus is in het lichaam en onze geest. Niets aan te doen. Ik ben een weg ingeslagen die niet zegt wat volgt.

droom

De voorbije week was één van de zwaarste. Omdat de prille positieve energie die ik eindelijk had gevonden compleet de kop werd ingedrukt op een lelijke manier, terug twijfelend aan mijn tocht. Op de koop toe eiste de voorbije maanden zijn tol en werd ik ziek waardoor de geest nog zwakker werd. Alles kwam bijeen en meer dan een zielige man stelde ik niet meer voor. Gisteren sprong ik de fiets op en reed 25 km noordwaarts, zag m'n broer en zijn vrouw, sliep in een hangmat onder de notenboom en at een stevige maaltijd waarna ik terug in slaap viel. Onverschilligheid en moeheid is de redding voor alles verterende, rusteloze gedachten. Eens thuis bekeek ik een film van Jean Cocteau over de villa Santa Sospir waarin de droom voorrang krijgt op de realiteit en enthousiasme over het nutteloze triomfeert, en werd gered.  Ik droomde 's nachts intens, over mijn situatie en mijn ex-partner en wat uiteindelijk de reden was voor mij waarom ik het niet meer volhield, stond op en ging werken. Na m'n werk plofte ik me er voor de eerste keer neer in één van de zetels en nam een kookboek, voelde plots een opflakkering van passie in mij en was blij omdat ik besefte dat dromen mooier zijn dan realiteit. Een barrak met wapperend bloemengordijn, een verborgen schilderij, absurde visies op een niet grijpbare wereld, plannen maken die nooit uitgevoerd hoeven te worden, woorden en lijnen, ideeën waarin alles mogelijk is. Dromen kunnen kosteloos gedeeld worden, op éénder welke manier, de fantasie is oneindig en onverwoestbaar, tenzij door advocaten, geld of overheidsdiensten. Een hut in het bos waarin ik nooit zal verblijven, de zee en de bergen, het breken van een hart, de verwoesting van oude waarden, het deprogrammeren van onze ziel. Hoera!

spiderman

Ik begin de laatste tijd mijn blog altijd met de vermelding dat het niet vanzelfsprekend is om iets te schrijven, zeker niet in mijn situatie waarin ik constant de afweging moet maken tussen mezelf beschermen en dingen die mij beroeren te lossen of te delen. Na enkele weken zonder therapeut mezelf terug te hebben gevonden en dat wat echt telt voor mij alleen, was er gisteren dat tweede moment bij de notaris waar ik geconfronteerd werd met een onbekende man die mij niet bekeek, dezelfde man waarmee ik 29 jaar samen deelde. Communicatie is niet meer mogelijk tenzij via mail, de laatste tijd opgesteld in advocatentermen. Ik met mijn emoties speel natuurlijk niet de sterkste partij in dat spel. En natuurlijk moet ik loslaten, mijn kwaliteiten zoeken en beseffen dat 'ik' de juiste beslissing nam zoals hij mij sms't. Maar het doet pijn. Pijn om mezelf te vinden en datgene wat ik nu echt wil in het leven en af te wijken van de snel gemaakte oplossingen als loslaten, knippen, vergeten, genieten en verder gaan. Het leven openbaart zich aan mij in al z'n onzekerheden, maar ook stilaan in zijn mogelijkheden en dat die niet vanzelfsprekend moeten beantwoorden aan het hebben van een nieuwe relatie of het mezelf aanpassen aan verwachtingen van anderen. Ik schoof sinds gisteren enkele treden terug van de ladder en haatte mezelf daarom, voelde me zwak en misbruikt, geloofde even niet meer in mijn weg. Maar vandaag stond ik terug in de keuken en maakte de lekkerste ballenpasta van de stad, zag mensen genieten van eerlijk eten, kon mijn verhaal doen aan collega's, dronk een pint met een goede vriend, en nog één, trok naar mijn studio waarvan ik pas gisteren weet dat het de mijne kan zijn en dus klaar ben om mijn eigen sfeer te creëren en verder een leven op te bouwen waarin ik tel, niet wij. En dan is het ongelooflijk fijn om steun te hebben van enkele vrienden die begrijpen hoe ik in elkaar zit. Vol emotie en bereid om het beste in het leven te zoeken, ervaringen, fijne contacten, zotte ideeën, passie en de bereidheid om rekening te blijven houden met iedereen die een beetje van goede wil en fijngevoelig is. En dat dat mij een serieuze financiële duit gaat kosten mag mij niet tegenhouden om mezelf te blijven, ook al is dat niet logisch. Ik leef maar één keer en dan begin ik liever vanuit mezelf dan afhankelijk te zijn van constante bevestiging van anderen of het mezelf voordoen als iemand anders. Ik legde reeds een hele weg af en ga nog klappen krijgen, maar hey de uitzonderlijk mooie momenten maken het de moeite.

inner- outer

Ik doe een ontdekking. Vermits ik totaal op mezelf ben teruggesmeten, ontdek ik meer en meer wie ik ben. Vandaag was een verwarrende dag. Ik ving vannacht een muis  die in het midden van de blinden hing, vier hoog boven de Marokkaanse gemeenschap. Ik zag de keiharde film La Conformista van Bertolucci in bed. Voelde me alleen. Had niets gepland na mijn werk. En neem dan de beslissing om een fles rosé te kopen, één paprika en een zak ajuin, trek me terug in mijn studio en open de ramen, zet Klara op en ga schilderen, terug in mijn eigen wereld waarin het fijn is te vertoeven. En dan komt het besef dat ik me daarin optimaal gelukkig voel, de blauwe glazen vaas, de leren armband gemaakt door Harald, mijn sigaretten, mijn papier, verf, de zon op het versleten terras, rijstpapieren lamp en verouderde laptop, mijn spiderman in plastiek, de wind langs m'n armen, de dromen, de versleten Marimekko kussens op de houten bank, mijn madonna beeld, mijn dromen, het onopgemaakte bed vol plekken. En tegelijkertijd voel ik het als een afwijking, zou ik liever veel plezier maken met andere mensen, populair zijn, fijne feesten geven in 'mijn' studio waarbij ik kan aantonen dat ik het leven fantastisch vind. Het gevecht tussen opgelegde gedachten en mezelf aanvoelen. Plots komt er het idee dat juist mijn eigen innerlijke wereld net maakt wie ik ben en dat ik dat wil communiceren met anderen via mijn schilderen en schrijven. En dat dat nu net maakt dat anderen mee willen proeven van dit universum. Totaal het tegenovergestelde van wat er ons werd geleerd, ego via job, uiterlijke schijn en gradaties in het exposeren van leuke dingen, kijk hoe goed ik het heb! Maar dat aanvaarden is keihard en kost moed, ook al zeg ik het zelf, ik kan niet anders. Want ik geloof er in. Ik heb wel het gevoel dat het schilderij dat ik ga maken vreemd zal zijn. En als iemand me vraagt of het goed met mij gaat kan ik niet anders dan antwoorden dat het wringt. Hey, what did you expect..?

a penny for my thoughts today

Dat ik een moeilijke ben, gedreven en rondgeslingerd door mijn emoties. Dat het verleden niet telt en enkel het heden telt. Dat het verleden verdomd bepalend is voor datgene wat me nu overkomt.  Dat het wel goed komt allemaal. Dat het niet vanzelfsprekend is wat ik doormaak en dat ik snel in actie schoot. Dat ik door een diep dal ging en er stilaan probeer uit te kruipen, richting top, af en toe terugschuivend naar beneden. Dat ik niet altijd overtuigd ben van mijn kwaliteiten. Dat ik een mooie man ben. Dat ik me oud en versleten voel. Dat ik er helemaal alleen voor sta. Dat ik enkele vrienden heb die mij begrijpen. Dat ik ongelooflijk snel bijleer op mijn werk en een harde werker ben. Dat er af en toe mensen laten weten dat ze aan me denken. Dat ik vandaag twijfelde aan reden en oorzaak. Dat ieder een andere visie heeft op het gebeuren en het dagelijkse leven en dat anders beleeft. Dat niet houden van wierook niet betekent dat je sex had met iemand onder de douche van het fitnesscentrum. Dat thuis koken voor iemand niet betekent dat ik een huisvrouwtje ben. Dat de toekomst eigenlijk niet veel uitmaakt. Dat je je hart moet volgen. Dat je hart volgen niet altijd de beste keuze is. Dat twee geraniums kopen nog niet betekent dat je failliet bent. Dat geld een virtuele werkelijkheid is die niet telt. Dat geld belangrijk is voor mijn verdere toekomst. Dat eten moet, en liefst gezond. Dat roken ongezond is. Dat nu stoppen met roken misschien niet het moment is. Dat sport gezond is, dat ik lief moet zijn voor mijn lijf. Dat scheiden in de zomer een stomme beslissing is en beter uitgesteld wordt tot na de vakantie. Dat hij hard werkt. Dat ik op de kap leefde van hem. Dat dat niet het geval is. Dat ik enkel plezier maakte, danste en schilderde en mijn eigen weg ging. Dat ik moedig ben om ingrijpende beslissingen te nemen in mijn leven. Dat ik twijfel over de beslissingen die ik neem. Dat ik lang mijn gevoel niet volgde en heel rationeel handelde. Dat ik een gevoelsmens ben. Dat ik teveel over mezelf spreek. Dat alles rond mij draait. Dat ik bang ben dat andere mensen kwade bedoelingen hebben met mij. Dat ik heel graag dans en er best goed in ben. Dat ik voor mijn leeftijd toch maar met verschillende dingen bezig ben. Dat alles goed komt. Dat een open relatie vanzelfsprekend zou zijn. Dat ik er niet in geloof. Dat ik dringend meer moet eten om terug acht kilo bij te komen. Dat er zoiets bestaat als lief zijn voor jezelf en dat dat voor iedereen iets anders kan betekenen. Dat ik de aanvaarding van vrijheid in denken en anders zijn als lief zijn voor mezelf kan beschouwen. Dat ik het verkeerd voor heb. Dat ik juist zit. Dat 's morgens alleen koffie drinken met een sigaret in de zon heerlijk kan zijn. Dat roken ongezond is en kan leiden tot een trage dood. Dat niets eeuwig is. Dat liefde betekent loslaten en onafhankelijk kunnen zijn. Dat ik me te jong kleed. Dat de klassieke snit best wel aantrekkelijk is voor een oudere man. Dat ik me daar niets van moet aantrekken. Dat we allemaal leeg zijn vanbinnen en dat beseffen de voorwaarde is voor echte liefde in al zijn vormen. Dat facebook een 'pain in the ass' is. Dat facebook mooie contacten en mogelijkheden oplevert. Dat ik ontroerende tekeningen maak. Dat ik een zondagschilder ben. Dat alles mogelijk is nu. Dat niet alles mogelijk is nu. Dat je van jezelf moet houden in al zijn vormen, stemmingen en wisselende gedachten. Dat elke dag anders is...

list

Donderdag en vrijdag kookte ik mee voor een catering, een race tegen de tijd. En wat is het fijn om dan de reacties van de mensen te horen, enthousiast over het lekkere eten. Vrijdag stopte ik rond 19.30 en stond abrupt terug op de straat, nam mijn fiets en had me niet voorbereid op de leegte, doolde rond door de stad, zag het leven zijn gang gaan. En toen ik bijna thuis was, belde Mieke, recht uit Freiburg, net haar master in de filosofie behaald na negen jaar, spraken af op het Mechelseplein, spraken over het leven, 'Un condamnée à mort s'est échappé' van Bresson, bevond me voor ik het wist in de backstage van de Valerie Solanas en dronk een pint in de leren Chesterfield. Uiteindelijk kreeg ik het te moeilijk met mezelf en reed naar mijn misschien of misschien ook niet tijdelijke thuis, vond een mail van mijn toekomstige ex die mijn voorstel om samen rond de tafel te zitten om de volgende maanden en afwikkeling van onze scheiding te bespreken verwierp en kroop mijn bed in, trachtte de slaap te vinden en werd zaterdagmorgen wakker in dezelfde stemming, alleen en alweer een stap verder in een proces. Er stonden twee dagen repetitie met De Genoten te wachten in cc Berchem. Met hangende poten fietste ik er naartoe, kon me niet inbeelden dat ik in staat was om te dansen, maar werd verrast door het nieuwe stuk dat we zullen brengen tijdens 'Brussel danst' op 11 juli. De hoofdmoot bestaat uit het verbeelden van spanning, angst en dreiging, op de muziek van Psycho, Hitchcock was nooit zo dichtbij. En stilaan begon ik te genieten, vond de band terug met het onbenoembare bekende, twaalf mannen en de onderhuidse haat én verbinding. Zondag hernomen we 'de bomen' waarin we met ogen dicht traag bewegen, ter plaatse, gedreven door het thema van Schindler's List, de muziek vertalend in subtiele beweging. En midden in mijn dans werd ik gegrepen, liet zweet en tranen lopen en bewoog verder, voelde mezelf ten volle in al mijn emotionaliteit, ontroerd door het leven, zijn misérie en zijn prachtige momenten. Het zijn uitzonderlijke momenten waarop ik echt voel dat ik een mens ben en dat het nog de moeite is om verder te gaan. En dat ik erna een pint ga pakken met enkele van de dansers en heel persoonlijke ideeën hoor over alleen zijn, relaties en het leven maakt het extra de moeite. Dit had ik nooit gedaan voordien, binding maken met andere mensen, iets verder dan een onschuldig gesprek of louter geleuter en dat alleen doet al deugd. We all go a little mad sometimes, don't you?

...

LAP (let's all play!)

Lap, we beginnen eraan! Vandaag was de eerste dag in drie maanden dat ik terug enthousiasme voel en dat gevoel wil ik even behouden tot ik in slaap val. Waar ik vroeger mijzelf pijnigde met het voorval dat de stekker tussen mijn oude laptop en de mini-muziekinstallatie afbreekt, waarna ook de punt van het mes waarmee ik het probeer los te peuteren blijft zitten in het kleine gat, lach ik er nu mee. Absurde situaties die mij deze keer verrassen, net zoals La Dolce Vita van Fellini die ik gisteren zag in mijn bed. Een verzameling mensen bijeen en los van elkaar die het allemaal ook niet meer weten en vrolijk verder proberen te feesten in het oude Rome. Net zoals La Peau Douce van Trufaut, ieder gevangen in vastgeroeste ideeën. Die van minnares die geen binding wil, bedriegende en liegende echtgenoot die terug wil keren naar zijn oude leven, de huisvrouw die kost wat kost haar gezin wil bijeenhouden, ieder met zelf aangenome waarden waardoor ze uiteindelijk terugvallen op éénzaamheid. Net terug van een ontmoeting met een goede vriend waarbij ideeën worden uitgewisseld en besproken, zotte ideeën, een vloed van idiote en daardoor interessante bedenkingen. Op die manier ontstaan die vreselijk boeiende dingen die niet bedenkbaar zijn. Ik zou u zelfs nu al willen uitnodigen op een dag die nog niet bestaat. Een lange tafel met een wit tafelkleed in een wei, extreem lekker eten en wijn, meer niet. U kan zich nu al inschrijven ook al staat er niks op papier. En als iemand anders het idee overneemt ontstaat er wel een ander. Uitwisseling is het mooiste wat er is en dat moet ik terug leren. De grenzen van de menselijke creativiteit zijn oneindig.

bedenkingen omtrent een plant

Er staan twee dezelfde planten op mijn terras. De ene groen en fris, de andere kwijnt weg. Ik zit ernaast en bedenk al geruime tijd dat ik er iets moet aan doen. Een onderliggende gedachte die constant aanwezig is. Gewoon wat mestkorrels tegen de wortels en alles komt goed. En dan plotseling komt het idee op dat het misschien helemaal niet hoeft, dat die ene plant evengoed dood kan gaan en dat dat mij de mogelijkheid geeft om hem te vervangen door enkele felle geraniums, fris en vrolijk. Een andere benadering dus. Het is dus mogelijk om op twee manieren te denken over iets dat zich voordoet en waarvoor ik een oplossing of invulling zoek. Behouden, kost wat kost, of vernieuwen. Mijn nadeel is dat ik de meeste problemen link aan de financiële kant, datgene wat de meeste mensen realistisch noemen. Tenzij ik de kost van meststof afweeg tegenover die van vier nieuwe geraniums. zo kan je het ook bekijken natuurlijk. Een vroegere vriendin wees me enkele maanden geleden, tijdens een gesprek op het moment dat ik totaal in de war geraakte, nog op het idee dat op eigen poten staan met minder geld en eigendom minder sexy is tegenover de buitenwereld. Minder aantrekkelijk dus. Die gedachte is lang blijven hangen tot op vandaag. Dat ik minder geliefd zou zijn of interessant als ik een trap lager zet op de sociale ladder. En dat wringt nu net bij mij. Ik voel wel dat het niet evident is en bijzonder beangstigend. En moeilijk omdat dat nu net datgene is wat ons niet geleerd werd. Stappen terug zetten, doen afnemen, met minder tevreden zijn, veréénvoudigen. Dus blijft de ingreep op de plant momenteel onbeslist... 

dodelijk misschien

Het is weer een heikel moment om te schrijven maar net daarom juist moet het. Vandaag was een vreselijke dag in mijn leven maar net daarom zit ik nu vol vreugde bij mezelf, onverklaarbaar.  Omdat alles wat ik heb mezelf is en dat moet ik koesteren. De fles rosé Les Bories, van uitstekende kwaliteit en gisteren gekregen van Dirk en Bie na hun vakantie in het zuiden van Frankrijk stond klaar, fris te wachten, enkel op mij, na de eerste stap bij de notaris die de scheiding regelt, koel zonder gevoelens. Thuisgekomen in mijn misschien voorlopige studio trakteerde ik mezelf op mezelf, dronk de fles uit, maakte tekeningen en genoot van het moment en de tocht die ik maak, even alle twijfels en angst opzij, voelde ik wat me drijft in het leven, ook al past dit niet in het systeem... en wat komt dat komt. Dat ik er moe van word nemen we er bij.

hoe word ik een uitroepteken

Vandaag is mijn dag niet... of daardoor dan weer wel. Het therapeutische uur gisteren deed me meer slecht dan kwaad, alhoewel ik ondervind dat enkele dagen later mij andere dingen beginnen te dagen omdat ik vanuit de confrontatie nieuwe impulsen kan verzamelen die weerleggen of bevestigen. Dwalend door de stad, koffie drinkend op verschillende plaatsen, kwam ik plots tot het besef dat ik een levende existentiële vraag ben, datgene wat mij onbewust achtervolgt mijn ganse leven lang. Een constante ruis die kost wat kost vermijdt om me vrolijk te voelen of te gedragen. En dat steekt na 51 jaar serieus tegen. Hoe ik mezelf transponeer naar een existentiëel uitroepteken is de uitdaging. En nu ik hier terug in mijn studio zit, mijn schilderijen rondom mij, sigaretten, een nieuwe John Tejada cd op, ramen open en de zon buiten, de kleuren van mijn verfbussen voel ik dat er een serieus intense levensvreugde in mij zit, alsof mijn relatie en andere mensen mij hierin tegenhielden. Dat dit mijn ganse jeugd effectief gebeurde door mijn emotioneel en fysisch agressieve oudste broer, die elke vorm van familiale exclusiviteit of samenhorigheid blokkeerde, zal hoogstwaarschijnlijk mij gevormd hebben in mijn manier van overleven en keuzes maken. Ik vrees dat tijdens mijn verdere leven enkele minder verkwikkende zaken het enkel hebben verergerd. Ik wil er van af, wil ook volop leven, en niet alleen op mezelf, want wie wil er nu een vraag aan zijn tafel. Hoe? Ofwel door therapie te stoppen en vooruit te gaan, het idee dat vandaag door een vriend werd geopperd, ofwel door nog even verder te wroeten tot ik het echt beu ben en inzie dat er niet veel meer tijd rest. Met de hoop dat ik daartoe in staat ben. 

with love

Er is zachte wind die de netels langs de rand van mijn terras doen dansen, de lucht is lichtblauw, bleek en naar de horizon toe rozig. De kastanjehouten latten trekken vertikale lijnen eronder, opwaarts gerichte punten. De duif zit op dezelfde schouw, versleten cement boven een schammel pannendak. Woods, includes natural oils and resins cherished from time immemorial for their aromachological properties, hello Kitty maxi bubbles, niet voor 0-3. With love from Holland en de molens blijven draaien, boerenklompen en een zeilboot achter tulpen. Koffie en sigaretten, Christus met een doornenkroon tegen de muur. Hey, what did you expect..?

Het is

Plots was het 32° C vandaag en fietste ik met een marcelleke door de stad, een rol plastiek oppikken om mijn nieuwe tijdelijke verblijf om te toveren in een schildersatelier. Het is nu een maand geleden dat ik nog schilderde in een geïmproviseerd verblijf, waar ik de donkerste periode van mijn leven doorbracht. Dat de beslissing om te scheiden na 28 jaar niet vanzelfsprekend is spreekt voor zich, de gevolgen zijn nog niet helemaal duidelijk. Maar die eerste maand was alsof ik volledig op 0 werd gezet. Ik stelde niets meer voor, was een wrak door verdriet, zag de wereld als iets lelijks dat me een hak zette en lachend vanuit de verte genoot van mijn depressie. Niet meer terug mogen keren naar je eigen stek, alles achterlatend, was een schok, die ik nu na twee maanden iets te boven kom, mede door de hulp van een wekelijkse therapeut, vrienden die luisteren en durven praten, en de onvoorstelbare zelfwil om er uit te komen. De kwaadheid en teleurstelling in mijn partner komen nu pas en zorgen er voor om verder beslissingen te nemen. Ik word elke dag geconfronteerd met mezelf, het alleen zijn, mijn gedachten waarin ik een systeem tracht te ontdekken. Maar vooral met de complexiteit van relaties, vriendschappelijk of relationeel. En in dat laatste woord schuilt nu net dat kluwen van opvattingen, zogenaamd vanzelfsprekendheden en totale chaos. Wat mensen over mij denken, wat er van mij verwacht wordt, hoe het nu echt in elkaar zit. Maar dat is nu net de fundamentele vraag van het leven, de vraag waarmee ik geregeld wakker word: Wat is nu eigenlijk de bedoeling? Ik zie mensen die afzien, ziek zijn, arm zijn, overdreven veel plezier maken, uitpakken met uiterlijke schijn, mensen die zich terug getrokken hebben uit emotionele banden met een partner uit angst om terug gekwetst te worden of zich niet meer willen wagen aan het hele idiote spel. Het leven als illusie of desillusie. Maar in dat alles waren er de afgelopen donkere periode lichtpunten, mooie momenten die ik anders nooit beleefd zou hebben, waarbij het leven zich laat zien van z'n beste kant, fragiel, intiem, passioneel maar vooral eerlijk. En terug geloven in mezelf, in mijn opdracht, mijn gevoel, mijn mentale onafhankelijkheid hervinden, maar dat is best moeilijk in deze doorgaans platte maatschappij. Het is zoeken naar naalden in een hooiberg. Het bliksemende onweer na deze warme dag zette mij er toe aan om te schrijven, het raam open, de koelte van de regen, de merel op het dak tegenover mij... en een doos boterwafels, hopend dat ik deze momenten kan vasthouden om daaruit een nieuwe toekomst te boetseren. De natuur als grote relativering en enige waarheid, gegroeid uit één grote knal, gedurende 48 miljard jaar. Wat wij als mens hebben gecreëerd zijn valse constructies die er voor zorgen dat we in de rats zitten. Dat idee in mijn hoofd lijkt te bepalen hoe ik me gedraag in gezelschap. Zittend op een terras in Middelburg, besefte ik plots in alle stilte: Er valt eigenlijk niets te zeggen... Het is. En er zijn gelukkig nog mensen die dat begrijpen. Daarom schreef ik niet meer, omdat taal te duidelijk is. Of net totaal niet want voor interpretatie vatbaar. Communicatie via taal is enorm ingewikkeld, er zijn regels opgesteld, methoden om te communiceren, maar als we ons daar alleen toe beperken, zonder verkeerd woord of intense discussie wordt het leeg. Schilderen is een andere methode waarvoor ik ontzag heb omdat die een volledige vrijheid aanbiedt. Het is die vrijheid die ik sinds zeven jaar zoek. Een illusie? Misschien ook wel, maar dan wel een mooie en eerlijke. 

zo denk ik er ook over

OZU -  - The end of summer

ik schrijf opnieuw iets... met tegenzin en dan ook weer niet omdat het iets van mezelf is. De confrontatie met het leven doet mij terug zin krijgen om te communiceren en tezelfdertijd besef ik dat dat niet vanzelfsprekend is. Toen ik 16 was voelde ik weerstand om mee te rijden in de open jaguar voorbij het populaire studentencafé. En nu 35 jaar later voel ik het weer, diezelfde weerstand, zeker na het bekijken op FB, vanwege het verplicht blokkeren, van het nieuwe lief van mijn toekomstige ex-man in mijn appartement voor één van mijn schilderijen, zonder enige gêne Het doet emotioneel pijn, en dat is niet van deze tijd. De voorbije jaren was er één idee dat de overhand nam, dat ik de spelregels niet snapte. En nu wordt het, met tegenzin, klaarder dat ik die spelregels niet kan aanvaarden. Nadeel daarvan is dat ik alleen kom te staan zolang ik niemand tegenkom die op dezelfde golflengte zit. Ik zonderde mij af om te schilderen de voorbije jaren, zonder echt te begrijpen waarom. Mijn mentor Tuur Bogaerts zei me 25 jaar geleden dat ik niet gemaakt was voor deze wereld. Ik haat het maar het blijft mij achtervolgen. Ik zou wel willen meespelen maar het lukt mij niet, ik moet mijn eigen weg zoeken... ik heb geen keuze. Ik vermoed dat het alleen zijn voor iedereen vreselijk moeilijk is en dat volgens zijn capaciteiten invult. De oplossing voor mezelf zal ik moeten vinden... als dat mogelijk is.

mindfulness

'Night Drawing' - pen & watercolour on paper

Ik sta, of liever zit, met mijn mond vol tanden. Mijn blog was mijn uitlaatklep, de laatste tijd zijn mijn tekeningen en schilderijen mijn manier om te communiceren via een taal die geen misverstanden kent. Mijn taal die door niemand gemanipuleerd, verdraaid of verkeerd begrepen wordt. Alleen al de vaststelling dat ik deze woorden bijna vasthou, zegt dat er iets fout zit, gezien mijn plezier in het schrijven. Er kan veel gezegd worden maar het gebeurt meestal niet. Een minimum aan communicatie, zeker als het over verdraaid belangrijke onderwerpen gaat, is een minimum. In deze tijd van mijn leven wordt ik enorm geconfronteerd met wie ik ben,  en de eventuele mogelijkheden om daarin aanpassingen te maken, zeker omtrent de vraag of die eigenlijk nodig zijn en dan vooral voor wie. Hoogstwaarschijnlijk voor mezelf, maar na een elkaar verstikkende relatie van beide kanten, is de duidelijkheid ver zoek, zeker als de verschillen nu duidelijk in de verf worden gezet. Eigenlijk valt er niets te zeggen, het is. Naïviteit en eerlijkheid zijn niet van deze tijd. Of zoals deze week mijn therapeut mijn zware sessie afsloot na een confrontatie met familie en mijn rol daarin die ik meedraag tot nu toe: "Welkom in het leven Geert!"... het hielp. Het neemt niet weg dat ik nog steeds voel dat eerlijke communicatie over de fundamentele elementen van een relatie, welke dan ook, elementair zijn. Na twee maanden op de dool en afdalend tot de diepste krochten der menselijke ziel ("dramaqueen!"), kruip ik terug een beetje recht en laat vaste waarden achter mij, probeer een beetje meer te leven zoals het wordt verwacht, maar blijf geloven in een diepere waarde die het de moeite maakt. En alhoewel een vriendin dweept met de uitspraak van Annie M.G. Schmidt dat vreemdgaan (naast allerlei leuke dingen doen) de sleutel is tot een mooie ouderdom naast een man en kinderen, blijf ik geloven dat niet trouwen en beginnen aan een man en kinderen in de traditionele zin van het woord dan misschien een betere oplossing  was geweest. Voor de man althans want of die er dan mooi oud mee wordt is de vraag. Mindfulness is fijn maar mag geen excuus zijn in een wereld waarin toch nog steeds alles draait om uiterlijk, 'fun' en genieten. Neen er is geen buitenaards leven waaruit we de zin van het leven kunnen halen, die zit in mezelf. Laat ons daar mee verder gaan.

nestmateriaal verzamelen

Ik word wakker in Berlijn, dat alleen al is een fijn gevoel. Het sneeuwt, overgaand in miezerige regen uit de grijze lucht, sta op en rook een sigaret buiten op het kleine terras waar twee mezen mij gezelschap houden en nieuw nestmateriaal pikken uit het oude deken dat er ligt. Een kleine tas straffe koffie geeft me energie en haalt me uit mijn slaap. Het doet deugd om even afstand te nemen, ik besef alweer dat het één van de grootste noodzakelijkheden is in het leven, eigenlijk het tegenovergestelde van wat gangbaar is: verzamelen, houden, verbinden, bezitten, controle en de daarmee gepaard gaande afhankelijkheid. Diegene die ik dacht te zijn ben ik misschien niet, is de meest voorkomende gedachte hier. Wat heeft bepaald dat ik sommige eigenschappen als identiteit accepteerde? De onrust in mij die ik niet kon verklaren zou misschien wel eens te maken kunnen hebben met het domme idee dat niets doen niet loont, dat er altijd een resultaat verwacht wordt na alles wat ik doe, zoals het studeren zelf niet belangrijk was dan wel het rapport nadien, of het onbegrip van mijn vader toen ik vertelde dat ik naast mijn job van architekt avondschool schilderen ging volgen aan de Academie te Antwerpen, omdat dit totaal nutteloos zou zijn en een cursus ingenieur slimmer zou zijn, of mijn eigen ingeprente idee dat ik pas geliefd zou kunnen worden als ik perfect zou zijn, vol enthousiaste plannen en vooruitzichten, misschien zit mijn oudste broer die walgde van mij er voor iets tussen wat maakte dat ik blij was te vertrekken thuis, zelfs diepgewortelde, natuurlijke doodsangst is een aanleiding tot onrust. Misschien doet daarom gewoon neerzitten op een stoel zo'n pijn. Daarom maak ik voor deze dagen geen planning op, slenter wat rond, eet taart en drink koffie en rook mijn sigaretten. Na 51 jaar laat ik het mij toe, even nutteloos zijn. 

lork

Ik hou van lorken, ik geef het grif toe. Waar andere dennen hun kleur behouden, verliest hij zijn naalden, traag veranderend van smaragdgroen naar snaarfijne gouden draad, die de wind uitspreidt aan zijn voeten, een tapijt van kostbaar bezit, van frêle jongeling naar een veertig meter hoge reus, steeds meer diepe groeven in zijn huid, vervormend van kaarsrecht naar verwrongen aanpassing en mysterie, zijn geheimzinnige ziel tonend door sterke aanwezigheid en geleden pijn, de neiging om met het ouder worden zijn takken vol afgetekende knopen te laten doorhangen, maar steeds met opwaarts gebogen punten, zijn hout uitzonderlijk sterk, door zijn bijzonder rechte stam uitermate geschikt voor ouderwetse telefoonpalen, communicatie staat dan ook hoog in zijn vaandel, zijn wortels wroeten zich door de harde grond en vormen een grillig patroon aan de oppervlakte van de in zijn schaduw kronkelende weg, het hoofd schommelend in de ijle berglucht.

plastieken planten

Tijd voor een nieuwe blog. Een ganse maand leefde en werkte ik in mijn atelier bij het Sint-Jansplein, veel tijd om na te denken na enkele weken treuren en verdriet. Van het gevoel niets meer te zijn, beland ik nu in een hopelijk iets optimistischere periode waarin ik terug vind wat ik wil en mijn kwaliteiten maar ook negatieve eigenschappen herontdek. De kwaliteiten kan ik dan terug inschakelen om nieuwe plannen te maken, de pijnpunten moet ik aanvaarden en er aan werken in de mate van het mogelijke. Er is geen keuze, ik moet verder evolueren en die gedachte moet ik vasthouden want achteruit gaan zou geen optie mogen zijn. Nadat eergisteren de verwarming uitviel in mijn atelier en ik rillend van de kou in mijn vochtig bed kroop, heb ik een matras gelegd in mijn atelier thuis, genietend van warmte van een open vuur en mijn kat, en ondervond dat het cliché van de arme, zielige kunstenaar niet echt stimulerend is voor mij. Het levert wel intens werk op, wars van elke voorbije gedachte door de breuk met mijn bestaande constructie onder mij, nog meer los van opgelegde ideeën. Maar dit volhouden op deze manier is onmenselijk en leidt enkel tot meer zelfbeklag en twijfel. Ik bezoek straks een winkelpand te huur in Antwerpen maar heb nog geen financiëel plan, laat staan een duidelijk omlijnd programma. De omgekeerde wereld dus, maar op dit moment moet ik zoeken, bekijken, ontmoeten, de tijd zijn gang laten gaan opdat enthousiasme kan terugkeren. Want zonder enthousiasme ga ik dood, dat heb ik in het verleden al een paar keer ondervonden. Het cliché dat alles tijd nodig heeft wekt bij mij weerstand op, zeker op mijn leeftijd, maar er is geen keuze, tenzij snelle, onbezonnen beslissingen, ook al werkt dat bij anderen misschien juist wel. Koffie en sigaretten helpen, en vrienden die mee durven denken. Nu er nog voor zorgen dat ik sterk blijf en ontdek wat ik wil, wie ik ben zal ik nooit vinden ongeacht alle trends. Want wie ik ben verandert voortdurend als ik wil, en ook als ik niet wil kunstmatig vasthoudende aan vaste strukturen en zekerheid. Maar mijn god, wat ben ik bang om te leven, ook al heb ik bewezen in het verleden dat ik durf te veranderen. Alleen deze keer moet ik de beslissingen alleen nemen en dat ben ik niet gewoon. Er staan plastieken planten naast mij voor de vitrine, onveranderlijk en handig want ze hebben geen water of verzorging nodig. Maar ik vrees dat dat geen optie is voor het menselijk bestaan. Ik begrijp nu waarom ik niet van die dingen hou. 

polysociaal

Het is één van de grootste veranderingen in de voorbije vijftig jaar, waardoor ik voel dat ik deel uitmaak van een oudere generatie. De poly-sociale ik generatie die afspraken maakt, communicatie voert van op elke plaats en elk moment via sociale netwerken en iPhone om diegene uit te kiezen die op dat moment het beste past bij het vergezellen van de uit te voeren aangename of minder aangename taak, vrijetijdsbesteding of intiemere aangelegenheid. Ik constateer dat ik mij daar niet altijd goed bij voel omdat ik mij plaats in de positie van één van het netwerk en niet in die van de IK-persoon. Net zoals ik als tiener geleerd heb afspraken te maken via telefoon of brief waarbij een nauwkeurig uur en plaats werd vastgelegd om enige vorm van ontmoeting te realiseren, moet ik mij nu aanpassen aan de nieuwe trend om te freewheelen met mijn sociale contacten. Het heeft natuurlijk zijn voordelen en creëert een enorme rijkdom in mogelijkheden, maar dan moet men van de IK-persoon uitgaan en niet vanuit het ter beschikking staande netwerk. Ik hoorde gisteren nog twee jonge mensen tegen elkaar: 'kom jij donderdag naar dat feest? Misschien, en jij? Ik zal wel zien. Op dat moment weet geen één van beiden A/ of ze gaan B/ of ze elkaar zullen zien. Geen echte afspraken, het moment zelf zal beslissen wat, waar, met wie en hoe. Het is de overgang naar het uitsterven van unieke banden en (valse) beloftes, en dat vergt enige oefening om in te zien dat de eeuwigdurende liefde, eeuwige trouw, unieke vriendschappen of chronologische zekerheden ouderwetse begrippen worden die geen kans meer maken. Het is een trend.

zee-engte

Huizen, vooral veel achterkanten vanop een balkon op de derde verdieping, de zon schijnt, het is koud en een vliegtuig stijgt moeizaam volle kracht de lucht in, pal boven mijn hoofd, een loodrechte lijn door mijn centrale as omhoog, vol met andere mensen op weg naar een andere plaats, rond, niet plat zoals de landkaarten mij deden geloven, waarbij Amerika aan de tegenovergestelde kant van Rusland ligt, twee kunstmatig gecreëerde uitersten, in realiteit gescheiden door een smalle zee-engte, links en rechts vormen bijna een entiteit, de rook van mijn sigaret, een tas met seventies bloemenprint vol koffie en een scheut halfvolle melk, blote voeten die kunnen dansen, de wijde wereld in ter plekke, een reis in oneindigheid behoeft geen verzet, laat staan verre verplaatsing, ijlheid van geest opklimmend tegen eeuwig besneeuwde, staalharde rotswanden, vertrouwde oertonen diep in mijn oor als echo's van het universum, de desolate confrontatie met de oceaan, reusachtige baarmoeder van alle leven.

Dumitru

Elke keer als ik er passeerde vroeg ik het mij af. Of er echt iemand woonde in die kleine tent in het midden van het park te Brussel. Zeker in deze tijd waarin een scheet beboet wordt. Het leek me quasi ondenkbaar. Vandaag liep ik terug voorbij de plek en de tent was weg. In de plaats stond er een kruis, een sigaret, bloemen en een spijtbetuiging. De bewoner van de tent is dood. Chagall in het museum confronteerde mij een half uur later met de evolutie van het leven, z'n eerste werk intrigeerde mij, een kinderlijk geschilderd zelfportret, ontroerend éénvoudig, stuntelig en eerlijk, geen rekening houdend met conventies. Verderop evolueerde zijn werk meer symbolisch en christelijk geïnspireerd, een blote vrouw in de lucht boven een dorp, de kunstenaar afgebeeld als engel of gekruisigde christus, als slachtoffer van de zware oefening in het zich verwijderen van als waar beschouwde vanzelfsprekendheden van de maatschappij. Parallelle werelden waartussen geen link bestaat tenzij verkoop en het zichzelf financieel overeind houden. Dat tegenwoordig de politieke trend bestaat om net die link niet te willen maken en er zelfs een vernietigend oordeel over te vellen stemt mij ongerust. Ik ben ervan overtuigd dat net die verbinding de wereld kan redden. 

de nutteloosheid van het menselijke bestaan

Na vijf dagen afzondering van het leven in mijn atelier word ik geconfronteerd met meerdere vaststellingen. Dat ik een overdreven emotioneel persoon ben bijvoorbeeld. Dat mijn passie het maken van kunst is ook. Dat ik alles met een extreme gevoeligheid ervaar. En dat dat eveneens in tegenstrijd is met mijn harde woorden, die ontstaan vanuit een communiceren van de chaos in mijn hoofd. De strijd tussen aanvaarde clichés, meestal hard en gevoelloos, en de buitengewone kwetsbaarheid van de ziel en het hart is quasi onmenselijk. Een eigen universum creëren dat blijft zoeken naar een alternatief doet pijn. Wat niet wegneemt dat ik terug ontdekt heb dat er zoiets bestaat als menselijke intimiteit, zachtheid en schuchtere pogingen tot iets wat niet te benoemen valt, sterker dan valse christelijke pogingen tot zelfopoffering en aanvaarding van dit triestige, menselijke lot. Er is geen hiernamaals, er is geen verantwoordelijkheid tegenover een kunstmatige gecreëerde maatschappij. Goddelijkheid bestaat uit kleuren, papier, emoties en haardvuur, melancholie en het besef dat we niets zijn. En ook dat besef doet weer pijn. De nutteloosheid van het menselijke bestaan.

BAMBOE

   

Ik ben bamboe, onkruid maar dan van uitstekende kwaliteit. Een stuk wortel volstaat om uit te groeien tot een bos taaie stengels, zo hard en stevig dat het stellingen bouwt, ondersteunend met de nodige flexibiliteit om stormen te doorstaan. De takken laten zich gewillig onder handen nemen door de wind, uitlopend in frivool ruisend gebladerte blij genietend van zijn vrijheid. Af en toe dient gesnoeid om licht te brengen en z'n omgeving terug te laten ademen, nieuwe scheuten in het verschiet, in volle lente de lucht inschietend als vuurpijlen vol feest en vreugde. En ook al verliest hij gestaag al z'n bladeren, hij blijft altijd fris en groen, vol grondwater, dauw en regen. In grote mate onafhankelijk maar geregeld steun nodig als het de lucht opzoekt. O heerlijke bamboe, ik leef in U. Blijf uzelve, dan doe ik hetzelfde!

new work

pen and acryl on paper

We' re all different animals

Dat men zijn eigen leven kan creëren is een weerkerende wijsheid die me deed inzien dat de mogelijkheden om optimaal in dat leven te staan ruimer zijn dan de aangeleerde clichés. Dat het zo moeilijk en zwaar is om platgetreden paden te verlaten wordt er niet bij verteld. Net op het moment dat ik dacht alles min of meer onder controle te hebben en er een soort evenwicht bestond, veranderde er iets in mij, alsof gewoon tevreden zijn met wat je hebt mij afschrikt. Twee jaar geleden gebeurde het, na een darmkankeronderzoek, knal! Blij dat het uiteindelijk in orde was, nestelde zich de diepe behoefte in mij om op onderzoek uit te gaan, mensen te ontmoeten, met iemand anders in bad te zitten of spiegeleieren te bakken in een keuken waar de zon door schijnt, ook al had ik een relatie van 26 jaar. Een relatie waarin ik gestapt ben met dat naïeve idee dat je kiest en dat er dan niets anders gebeurt, lang en gelukkig. Maar na twee jaar redelijk evenwichtig onderzoek komt daar dan de confrontatie, dat wat ik heel mijn leven geblokkeerd had. Geen aanpassingen meer, geen schuldgevoel. Het zou kunnen dat ik in mijn zoektocht zo ver gevorderd ben dat ik verloren loop en terug de omheining van mijn bestaan moet opzoeken, grenzen waarin het veulen kan loslopen zoals Steph mij vandaag in beeldspraak verwoordde. Goede vrienden zijn zeldzaam maar als ze mij terug mijn eigen waarde kunnen laten voelen, zijn het echte vrienden. Die eigenwaarde is makkelijk om te verliezen en daar moet ik voortdurend aan werken. Want wat is het o zo makkelijk om je te wentelen in zelfbeklag en het negatief beoordelen van eigen daden en gedachten. De focus op wat je zelf waard bent en eigen intenties in het leven is het moeilijkst en daar moet serieus aan gewerkt worden. Dat het zo'n pijn moet doen en sommige zekerheden overboord gesmeten dienen te worden, is de voorwaarde klaarblijkelijk. Creatief omspringen met de wereld, de maatschappij en je plaats daarin vergt inspanning. Mijn drang naar vrijheid ontspoort en smijt alles onderweg de vuilbak in. Dus is het tijd voor bezinning, meditatie. Binnen twee weken vertrek ik opnieuw naar het stiltehuis in Fraipont, waar ik zeven jaar geleden de beslissing nam om te stoppen met mijn leven als architekt en me te verdiepen in mijn schilderkunst en dans. Met angst om het hart me af te zonderen zonder contact met de buitenwereld en even terug in mezelf te dringen en te voelen wat belangrijk is voor mij, los van alle gevestigde normen en waarden. Ik heb nog steeds geen spijt van alle stappen in mijn korte leven, alleen hoop ik dat er enkelingen zijn die me volgen, niet veel, enkel die mensen die belangrijk zijn voor mij. Dat zou fijn zijn, maar ik moet toegeven, dat is niet vanzelfsprekend. Il faut pouvoir assurer un emploi exigeant...

'We're all different animals' - acryl on paper